"Μένγκελε" του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, στο Faust.
Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα τον χώρο Faust στο Μοναστηράκι, με αφορμή την παράσταση Μένγκελε που παρουσιάζεται εκεί τα Δευτερότριτα. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές είχα ακούσει για το bar του και για την σκηνή του, αλλά φαίνεται ότι ο Μένγκελε στάθηκε η αφορμή. Ας είναι. Ένα ποτό πριν ή μετά την παράσταση είναι απαραίτητο, κι ο χώρος αυτός τα συνδυάζει και τα δύο!
Στα της παράστασης λοιπόν. Πρόκειται για έργο του θεσσαλονικιού Θανάση Τριαρίδη, του οποίου έργα έχουν ξαναπαρουσιαστεί ("Historia de un amor ή τα μυρμήγκια", "La Ultima Noche ή οι Kαρχαρίες") στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Το έργο του λοιπόν αναφέρεται στον γιατρό των Ναζί στο Άουσβιτς, ο οποίος επιδόθηκε με μεγάλο ζήλο σε πειράματα για να θεμελιώσει τις φυλετικές του θεωρίες, οδηγώντας πλήθος ανθρώπων στο θάνατο. Εδώ βασίζεται ο συγγραφέας, και με λίγο από ιστορικά στοιχεία, λίγο από εμβόλιμα προσωπικά του βιώματα, λίγο από ψυχολογία, λίγο από σχέσεις, συνθέτει το θεατρικό του έργο. Το βρήκα εξαιρετικά φλύαρο, κουραστικό και κυρίως ματαιόδοξο. Από την άλλη, καλό είναι να παρουσιάζονται νέα θεατρικά έργα σε κάποια από τις αμέτρητες σκηνές μας. Κι όταν το κείμενο, δεν έχει θεατρικότητα, ελπίζεις στην σκηνοθεσία να κάνει τα απολύτως απαραίτητα…Φευ! Ακολουθώντας τη ροή και τη δομή(;) του κειμένου, ο σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου εγκλωβίζεται στην ίδια φλυαρία, επανάληψη και τελικά παραδίδεται άνευ όρων στο κείμενο αυτό. Πολλές στιγμές ένιωσα ότι κάτι θα συμβεί και θα αποκτήσει ενδιαφέρον αυτό που ακούω, ο λόγος, και αμέσως μετά έχανα κάθε ελπίδα. Ήταν μια προσπάθεια, που ίσως δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, για μένα.
Δύο πρόσωπα στην παράσταση, δύο ρόλοι, ο Γιόζεφ Μένγκελε (Λάζαρος Γεωργακόπουλος)
και η Εσθήρ (Μυρτώ Αλικάκη), με σαφείς υποκριτικές δυνατότητες, που η σκηνοθεσία δεν
μετέτρεψε σε σαφείς ικανότητες. Κρίμα! Ήταν και οι δυο τους συνεπείς —ή έτσι μου
φάνηκαν— στις οδηγίες του σκηνοθέτη, αλλά έχω την αίσθηση ότι μπορούν πολλά
περισσότερα.
Οι φωτισμοί, η μουσική, τα κοστούμια, απλά υπάρχουν χωρίς ούτε να προσθέτουν, ούτε να
αφαιρούν κάτι στο σύνολο της παράστασης.
Εν κατακλείδι, ενδιαφέρον το θέμα, γραμμένο όμως περισσότερο ως μυθιστόρημα και
λιγότερο ως θέατρο, με μια σκηνοθεσία που δεν ακουμπά ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, με
αξιοπρεπείς ερμηνείες.
0 comments: