Της Δήμητρας Χριστοδούλου
"Ρινόκερος" του Ευγένιου Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες.
Ένα από τα γνωστά στο ευρύ κοινό έργο του Ιονέσκο, ενός από τους βασικούς συγγραφείς που το έργο τους χαρακτηρίστηκε από τον Μάρτιν Έσλιν ως "Θέατρο του παραλόγου". Ο "Ρινόκερος" βέβαια δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό έργο του είδους αυτού, αν και έχει αρκετά χαρακτηριστικά του. Τελευταία σκηνοθεσία του έργου στην Ελλάδα –απ’ όσο γνωρίζω- έγινε στο Εθνικό Θέατρο από τον Γιάννη Ιορδανίδη με Μπερανζέ τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο το 1996. Αυτόν τον καιρό παρουσιάζεται στο θέατρο "Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες", σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου και μάλιστα και σε δική του μετάφραση, με τον Μανωλη Μαυροματάκη στον ρόλο του Μπερανζέ, τον Γιώργο Χρυσοστόμου στον ρόλο του Ζαν και μαζί τους, τους Θανάση Δήμου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Ηρώ Μπέζου, Γιώργο Παπαγεωργίου.
Σε ένα σκηνικό χωρίς σκηνικά, παρά μόνο με μαύρα δερμάτινα σκαμπό διάσπαρτα στην σκηνή, ξεκινά δυνατά ένα ρυθμικό και γρήγορο πρώτο μέρος, το οποίο με κράτησε για αρκετή ώρα, και καθόλου δε μου θύμιζε "θέατρο του παραλόγου". Ιδωμένο με πολύ χιούμορ και "διαβασμένο" για τον πολύ κόσμο, έκανε τον χρόνο μου να κυλά ευχάριστα, με ροή και στο λόγο και στην κίνηση, με γρήγορη ατάκα, με νεύρο. Διάλειμμα και μέρος β’…. Αργό, κουραστικό, στατικό, σα να έβλεπα τη συνέχεια σε άλλο έργο… Πολύς λόγος, μαζεμένος, προβλέψιμος και ως εκεί. Απογοητεύτηκα περισσότερο από το γεγονός της έλλειψης ρυθμού. Πολλές φορές μου έλειψε η ένταση στο λόγο, με την έννοια του νοήματος. Πολλές φορές μου φάνηκε "ανάγνωση" χωρίς κατανόηση. Πολλές
φορές κουράστηκα από την κίνηση, κι άλλες τόσες από την ακινησία. Σα να έλειπε –ξαναλέω- ο ρυθμός.
Δεν έχω κάτι αξιοσημείωτο να πω για τις ερμηνείες των ηθοποιών ή για τα σκηνικά, γιατί όλα τους μου φάνηκαν ευθυγραμμισμένα στην σκηνοθετική ματιά. Η σκηνοθετική ματιά είναι που ζητούσα να μου δώσει περισσότερα, και μάλιστα αφού μου δημιούργησε και προσδοκίες- ανεξάρτητα με το αν συμφωνώ με την άποψη αυτή ή όχι. Ήθελα μια συνέπεια σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Παρόλα αυτά λοιπόν η παράσταση αυτή έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία και σημεία, και περισσότερο για όποιον δεν έχει ξαναδεί το συγκεκριμένο έργο στο θέατρο.
Υστερόγραφο: Δεν διατίθεται πρόγραμμα ή άλλο υλικό για την παράσταση!
"Ρινόκερος" του Ευγένιου Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες.
Ένα από τα γνωστά στο ευρύ κοινό έργο του Ιονέσκο, ενός από τους βασικούς συγγραφείς που το έργο τους χαρακτηρίστηκε από τον Μάρτιν Έσλιν ως "Θέατρο του παραλόγου". Ο "Ρινόκερος" βέβαια δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό έργο του είδους αυτού, αν και έχει αρκετά χαρακτηριστικά του. Τελευταία σκηνοθεσία του έργου στην Ελλάδα –απ’ όσο γνωρίζω- έγινε στο Εθνικό Θέατρο από τον Γιάννη Ιορδανίδη με Μπερανζέ τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο το 1996. Αυτόν τον καιρό παρουσιάζεται στο θέατρο "Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες", σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου και μάλιστα και σε δική του μετάφραση, με τον Μανωλη Μαυροματάκη στον ρόλο του Μπερανζέ, τον Γιώργο Χρυσοστόμου στον ρόλο του Ζαν και μαζί τους, τους Θανάση Δήμου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Ηρώ Μπέζου, Γιώργο Παπαγεωργίου.
Σε ένα σκηνικό χωρίς σκηνικά, παρά μόνο με μαύρα δερμάτινα σκαμπό διάσπαρτα στην σκηνή, ξεκινά δυνατά ένα ρυθμικό και γρήγορο πρώτο μέρος, το οποίο με κράτησε για αρκετή ώρα, και καθόλου δε μου θύμιζε "θέατρο του παραλόγου". Ιδωμένο με πολύ χιούμορ και "διαβασμένο" για τον πολύ κόσμο, έκανε τον χρόνο μου να κυλά ευχάριστα, με ροή και στο λόγο και στην κίνηση, με γρήγορη ατάκα, με νεύρο. Διάλειμμα και μέρος β’…. Αργό, κουραστικό, στατικό, σα να έβλεπα τη συνέχεια σε άλλο έργο… Πολύς λόγος, μαζεμένος, προβλέψιμος και ως εκεί. Απογοητεύτηκα περισσότερο από το γεγονός της έλλειψης ρυθμού. Πολλές φορές μου έλειψε η ένταση στο λόγο, με την έννοια του νοήματος. Πολλές φορές μου φάνηκε "ανάγνωση" χωρίς κατανόηση. Πολλές
φορές κουράστηκα από την κίνηση, κι άλλες τόσες από την ακινησία. Σα να έλειπε –ξαναλέω- ο ρυθμός.
Δεν έχω κάτι αξιοσημείωτο να πω για τις ερμηνείες των ηθοποιών ή για τα σκηνικά, γιατί όλα τους μου φάνηκαν ευθυγραμμισμένα στην σκηνοθετική ματιά. Η σκηνοθετική ματιά είναι που ζητούσα να μου δώσει περισσότερα, και μάλιστα αφού μου δημιούργησε και προσδοκίες- ανεξάρτητα με το αν συμφωνώ με την άποψη αυτή ή όχι. Ήθελα μια συνέπεια σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Παρόλα αυτά λοιπόν η παράσταση αυτή έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία και σημεία, και περισσότερο για όποιον δεν έχει ξαναδεί το συγκεκριμένο έργο στο θέατρο.
Υστερόγραφο: Δεν διατίθεται πρόγραμμα ή άλλο υλικό για την παράσταση!
0 comments: