Από τι ζουν οι άνθρωποι;, δραματοποιημένο διήγημα του Τολστόι, σε σκηνοθεσία Όλιας Λαζαρίδου, Γιώργου Νανούρη και Ηλία Κουνέλα, στο Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος"
Στο κείμενο του Τολστόι υπάρχουν εμβόλιμα κείμενα της Όλιας Λαζαρίδου, που δίνουν μια εικόνα της σύγχρονης καθημερινής μας ζωής. Το ίδιο το έργο είναι ένα παραμύθι —θα μπορούσα να πω λαϊκό— που αναφέρεται σε έναν παπουτσή, ο οποίος ένα χειμωνιάτικο βράδυ, αντί να γυρίσει στο φτωχό σπιτικό του και στη γυναίκα του με τα χρήματα που του χρωστούν, γυρίζει μ’ έναν ακόμη άνθρωπο, που "μάζεψε" από τον δρόμο. Ο άνθρωπος αυτός γίνεται βοηθός του και ανασταίνει τη δουλειά του φτωχού παπουτσή. Κι ενώ ζουν και οι τρεις μαζί, και οι δουλειές τους πάνε από το καλό στο καλύτερο, κάποιες τυχαίες στιγμές, αποκαλύπτουν την πραγματική ταυτότητα αυτού του ξένου ανθρώπου, του μέχρι τώρα βοηθού τους, ο οποίος μοιάζει να είναι κάπως διαφορετικός από τους κοινούς θνητούς, κι ο ίδιος ξετυλίγει την ιστορία του, την ιστορία ενός τιμωρημένου αγγέλου. Ο οποίος για να ξαναγίνει άγγελος και να επιστρέψει στον ουρανό…πρέπει να απαντήσει σε τρία βασικά ερωτήματα: τι έχουν στην ψυχή τους οι άνθρωποι, τι δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι και τέλος, από τι ζουν οι άνθρωποι.
Απλοϊκή η ιστορία, απλοϊκά τα εμβόλιμα σύγχρονα κείμενα, και πολύ, μα πολύ, απλοϊκή η σκηνοθεσία τους. Μια παραβολή, σαν να την είχαμε στο βιβλίο των θρησκευτικών του δημοτικού μου φάνηκε, και κάποιοι μαθητές αποφάσισαν να την "δραματοποιήσουν" υπό την καθοδήγηση κλασικής φιλολόγου τους. Και δεν αναφέρομαι στα σκηνικά και στα "μέσα" που χρησιμοποιούνται στην παράσταση. Αναφέρομαι στην σκηνοθετική ματιά. Αναφέρομαι στο όραμα της παράστασης, στον σκοπό που υπάρχει πίσω από την θέληση και την επιθυμία να παρουσιαστεί αυτή η παράσταση. Κι εγώ εδώ όραμα δεν διέκρινα… Διέκρινα την ανάγκη μιας παρέας ηθοποιών να μιλήσουν για την αγάπη με απλούς τρόπους, να στρέψουν τη ματιά μας μέσα μας και στην ουσία της ύπαρξής μας, να μας συγκινήσουν, να μας μιλήσουν για όσα δύσκολα μιλιούνται και δείχνονται, και φυσικά διέκρινα τις καλές τους προθέσεις…. Αλλά είναι αυτά αρκετά για να κάνει κάποιος παράσταση; Για να μας ανοίξει ένα παραπάνω παράθυρο στο μέσα μας ή στο έξω μας;
Τα σκηνικά και τα κοστούμια καθώς και η μουσική (του Κωνσταντίνου Βήτα) ήταν απλώς ταιριαστά με το έργο, χωρίς να είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτα. Βοηθούσαν σ’ αυτό το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης του έργου, και τίποτα περισσότερο. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί-σκηνοθέτες, πιστοί σ’ αυτό που έπρεπε να κάνουν, και τίποτα περισσότερο. Η χρήση των σκηνικών αντικειμένων, των κοστουμιών και του χώρου κάποιες στιγμές ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Κάποιες άλλες πάλι, απλά προβλέψιμη. Η κούκλα, ήταν μια ευφυής και όμορφη αισθητικά, αλλά και απαραίτητη δραματουργικά, ιδέα.
Είδα την παράσταση, την Παρασκευή 27/12 εν μέσω των χριστουγεννιάτικων διακοπών και πολύ θεατές ενήλικες είχαν έρθει με τα ανήλικα παιδιά τους. Ακόμη αναρωτιέμαι αν στα σημερινά 6χρονα, 12 χρονα παιδιά, άφησε κάτι αυτή η παράσταση… κι αν οι ενήλικες γονείς τελικά τους πρόσφεραν μια "εμπειρία" ή κάποιες επιπλέον εικόνες…
Επίσης, κάτι που δεν έχει να κάνει με τους ηθοποιούς και την ίδια την παράσταση αλλά με τον χώρο που τη φιλοξενεί. Η παράσταση άρχιζε στις 21.00 σύμφωνα με το πρόγραμμα, ξεκίνησε στις 21.12 και ως τις 21.42, η ταξιθέτρια έβαλε 4 φορές θεατές, οι οποίοι για να καθίσουν στις θέσεις τους, περνούσαν μπροστά από την σκηνή… η παράσταση ολοκληρώθηκε στις 22.05 περίπου. Αν αυτό δεν αποτελεί προσβολή τόσο στο θεατή όσο και στον ηθοποιό…ίσως γίνεται από αγάπη αυτές τις Άγιες Μέρες…
0 comments: