Ψύλλοι στ' αυτιά του Ζορζ Φεϊντό, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο θέατρο Αλίκη.
Είδος παραμελημένο στις μέρες μας και πολλάκις σκηνικά κακοποιημένο, η φάρσα ήταν και είναι πεδίο δόξης λαμπρό για να αναδείξουν οι ηθοποιοί τα τεχνικά τους μέσα και για να αφεθεί το κοινό για δύο ώρες σε ένα απροβλημάτιστο, πηγαίο γέλιο. Ένα γνήσιο δείγμα του είδους είναι το έργο Ψύλλοι στ' αυτιά του γάλλου -μαιτρ της φάρσας- Ζορζ Φεϊντό.
Αν η αποκάλυψη μιας απιστίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα γαϊτανάκι κωμικο(τραγικών) εξελίξεων, η υποψία ερωτικής απιστίας που φωλιάζει και σταδιακά θεριεύει στο μυαλό της κυρίας Γκαμπριέλ, κινητοποιεί τη δραματουργική μηχανή του έργου και οδηγεί σ' έναν εκτροχιασμό παρεξηγήσεων και ανατροπών. Η γυναικα με συνεργό τη φίλη της, για να δοκιμάσει τον σύζυγό της ετοιμάζει ένα ανυπόγραφο γράμμα και το στέλνει στον σύζυγο της κλείνοντας του ραντεβού σε ένα κακόφημο ξενοδοχείο. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί όλα τα -χαρακτηριστικά του είδους- μέσα για να στήσει τον ιστό της πλοκής: γράμματα που καταλήγουν σε λάθος παραλήπτες, πόρτες που ανοιγοκλείνουν ασταμάτητα, πρόσωπα που εισβάλλουν απροσδόκητα στον χώρο, ερωτικές συναντήσεις και "κερασάκι στην τούρτα", ο ρόλος του σωσία (έμμεση αναφορά και στη σαιξπηρική Κωμωδία των παρεξηγήσεων), που κορυφώνει τις παρεξηγήσεις και το γέλιο.
Τι απαιτούν όλες οι προαναφερθείσες πρώτες ύλες για επιτευχθεί ένα λειτουργικό, αρμονικό σκηνικό θέαμα; Έναν σκηνοθέτη που θα συνδέσει τα γρανάζια της μηχανής και θα την κινητοποιήσει. Ο Γιάννης Κακλέας έχει την εμπειρία και την ικανότητα να παίξει με φόρμες και είδη και να δώσει το προσωπικό του στίγμα, υπονομεύοντας τα. Είναι αυτή η προσωπικη σφραγίδα που απουσιάζει εδώ και οι ρυθμικές αδυναμίες που δίνουν ένα σκηνικό αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό επίπεδο και προβλέψιμο. Η σκηνική μεταφορά του έργου μένει πιστή στην εποχή (Παρίσι της Belle Epoque), τα σκηνικά (Μανώλης Παντελιδάκης) είναι βαριά, λαμπερά και εντυπωσιακά, τα κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτη) κλασικά και ο χώρος "ναός του αστικού θεατρου". Όλα τα παραπάνω είναι προσεγμένα και με φροντίδα σχεδιασμένα είναι όμως συμβατικά, ξαναειπωμένα και ξαναειδωμένα και σε μεγάλο βαθμό παρωχημένα. Μένει να θαυμάζει κανείς τις όμορφες εικόνες με υλικό της εποχής και δείγματα έργων γάλλων ζωγράφων στις βίντεο προβολές που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια των σκηνογραφικών αλλαγών και την εισαγωγική σκηνή "θέατρου μέσα στο θέατρο" που εκτυλίσσεται στην όπερα και δίνει μια "πικάντικη" στιγμή βωβού κινηματογράφου.
Η Βίκυ Σταυροπούλου έχει σκηνική ευχέρεια και μοναδικό τρόπο "χειρισμού της ατάκας". Εδώ είναι απαλλαγμένη και από την άμετρη πληθωρικότητα προηγούμενων ερμηνειών της. Μαζί με την απολαυστική Σοφία Μουτίδου δημιουργούν ένα σπαρταριστό σκηνικό ντουέτο. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης χειρίζεται με άνεση τον διπλό ρόλο (κύριος και σωσίας του) που ερμηνεύει, ενώ ένα καλοδουλέμενο πορτραίτο δίνει ο Κώστας Αποστολάκης, στον ρόλο του ισπανού "απατημένου" συζύγου. Ο Πάνος Βλάχος, σε πολύ καλή στιγμή, δείχνει να χειρίζεται με μέτρο και υποκριτική σύνεση τους κώδικες της κωμωδίας. Δικαίως αποσπά το μεγαλύτερο χειροκρότημα του κοινού!
Οι έμπειροι Μίνα Αδαμάκη και Κώστας Τριανταφυλλόπουλλος έμοιαζαν να πλήττουν με αυτό που είχαν επιφορτιστεί να κάνουν. Τη διανομή συμπληρώνουν με καλές στιγμές, η Μαρία Κωνσταντάκη, ο Γιώργος Κοψιδάς, ο Θωμάς Παλιούρας, ο Κωνσταντίνος Κακούρης και ο Μάρκος Μπούγιας.
0 comments: