Το Ραφτάδικο του Ζαν Κλωντ Γκραμπέρ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, στο Βασιλικό Θέατρο.
Το Ραφτάδικο μας μεταφέρει στα άδυτα μια βιοτεχνίας ενδυμάτων στο μεταπολεμικό Παρίσι. Στο επίκεντρο βρίσκεται η απεικόνιση της καθημερινότητας σε αυτόν τον ιδιαίτερο εργασιακό χώρο και οι σχέσεις και οι συγκρούσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στους εργαζόμενους. Ο συγγραφέας δημιουργεί πολύ ενδιαφέροντες και ετερόκλητους χαρακτήρες —από την αθυρόστομη προκλητική νεαρή που αντιμιλά στο αφεντικό μέχρι τη συντηρητική φοβισμένη εργαζόμενη που «τρέμει τη σκιά της»,— δεν καταφέρνει, όμως, να αξιοποιήσει δραματουργικά και σε βάθος τους χαρακτήρες αυτούς.
Το κοινό τους σημείο είναι το παρελθόν τους, η γερμανική θηριωδία και η ανάγκη να αποκοπούν από αυτή την επίπονη μνήμη. Το κείμενο παλινδρομεί ανεπιτυχώς στο ζοφερό παρελθόν και στο ελπιδοφόρο παρόν με έναν τρόπο δραματουργικά ανούσιο και αφελή. Το γεγονός πώς το έργο έχει αποσπάσει 4 βραβεία Moliere, το 1999, —μεταξύ των οποίων και αυτό του καλύτερου έργου— με προβληματίζει ιδιαίτερα.
Το αρχικό ενδιαφέρον για τις ζωές αυτών των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν και να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους, σταδιακά εξασθενεί και σύντομα εξαντλείται έπειτα από τις αλλεπάλληλες, επαναλαμβανόμενες σκηνές με τις εργάτριες γύρω από το τραπέζι εργασίας. Το έργο δεν έχει κορυφώσεις και οδηγείται σε ένα απότομο, αδέξιο φινάλε.
Η σκηνοθετική δουλειά του Γιάννη Ιορδανίδη μοιάζει να κινείται σε ήρεμα, γνώριμα νερά, ενώ απουσιάζει η ιδιαίτερη πινελιά που θα δώσει στίγμα και θα απογειώσει την τελική εικόνα. Οι πληγές και οι απώλειες του Ολοκαυτώματος και της γερμανικής θηριωδίας, υπερκαλύπτονται από τους φρενήρεις ρυθμούς και την ελαφρότητα ενός βουλεβάρτου.
Ερμηνευτικά, το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές. Ξεχώρισα τη σπίθα στον λόγο και την κίνηση που είχε η Μιμί της Ροζαλίας Μιχαλοπούλου και την αλήθεια στις δραματικές, εξομολογητικές στιγμές του Λεόν του Κώστα Σαντά, στιγμές απαλλαγμένες από την συχνά παρούσα ερμηνευτική υπερβολή του ηθοποιού.
Το σκηνικό του Γιώργου Λυντζέρη, με τα δεκάδες πατρόν στις σκαλωσιές που παραπέμπουν σε τοίχους έχει εικαστικό ενδιαφέρον, ενώ οι μουσικές επιλογές με γαλλικές μελωδίες, αν και προβλέψιμες και εύκολη λύση, πιστές στη γραμμή και την ατμόσφαιρα της παράστασης.
0 comments: