Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία

Οι ανθρώπινες ζωές, σε ατομική και συλλογική κλίμακα, πλήττονται καίρια, στην σωματική τους ολότητα, ως φορείς νοητικών και ερωτικών δυνάμεων, όταν εκείνο που τις συγκρατεί σε στοιχειώδη λειτουργία, ένα σύστημα αξιών, καταρρέει απογυμνώνοντας το Σύμπαν.
Το θέατρο, υπό το πρόσχημα ενός δραματικού κειμένου με τον τίτλο Πολιτισμός και της σκηνικής μεταφοράς του, αποπειράται την αναπαράσταση παρόμοιας κατάρρευσης και απογύμνωσης. Εδώ, η εντελώς αφοπλισμένη ανθρωπότητα, άντρες γυναίκες παιδιά, μέσα από την έγκαιρη ανάγνωση του μύθου της Μήδειας όπως τον διαχειρίστηκε ο Ευριπίδης και όπως μετασχηματίστηκε από μία σημερινή δραματουργική ανάπλαση, εκτίθεται με έναν τρόπο που μόνον η θεατρική σύμβαση, δηλαδή η ποιητική επέμβαση, είναι ικανή να τον βρει για να αποκαλύψει αυτόν τον αφοπλισμό. Τα πρόσωπα τού Πολιτισμού βρίσκονται, συνεπώς, στο σημείο εκείνο τής ανθρώπινης ιστορίας όπου τίποτε δεν έχει πλέον την ισχύ να τα προστατεύσει από την απροκάλυπτη έκθεση και από την τερματική ωμότητα – τις οποίες υφίστανται μέχρις εσχάτων. Σ’ αυτόν τον Πολιτισμό, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τις λέξεις και τα σώματα να έχουν γίνει ένα. Κι αυτό το ένα είναι όλα. Και πρώτο, το τώρα. Η χρονική στιγμή που διανύουμε. Αυτή όπου ένα ανάλογο τέλος έχει επέλθει και μάς βρίσκει όλους, άνδρες γυναίκες παιδιά, εκτεθειμένους σε έναν ανάλογο αφοπλισμό, παραδομένους, ως φορείς νοητικών και ερωτικών δυνάμεων, στην απογύμνωση την δική μας και τού Σύμπαντος. Ο έρωτας, ανυπέρβλητος, αναγκαίος και αδυσώπητος όπως όλα τα θεμελιώδη στοιχεία, είναι αυτός που δοκιμάζεται, εδώ, σκληρότερα από τις άλλες δυνάμεις και που εξωθείται στο να δείξει το ωμότερο πρόσωπό του με ανεπανόρθωτες συνέπειες για όσους πλήττει, δηλαδή για όλους. Αλλά είναι κι αυτός που εμπεριέχει, ως ενεργειακό κέντρο αέναης ανακύκλωσης, την μόνη αντίσταση στην επέλαση τού οριστικού τέλους: τη δυνατότητα για νέα αρχή από όπου ξεκινά εκ νέου κάθε νέος πολιτισμός.
Δημήτρης Δημητριάδης

To σύμπαν καταρρέει, ο πολιτισμός αποσύρεται. Τίποτε πια δε μένει όρθιο. Ο Πολιτισμός του Δημήτρη Δημητριάδη είναι ένα κείμενο πρόσχημα. Ένα έσχατο έργο κατάρρευσης και απογύμνωσης. Ένα εγκώμιο στο πένθος για τον νεκρό εαυτό μας.

Η Μήδεια του Ευριπίδη υπάρχει μόνο ως ανάμνηση, ως θεατρική σύμβαση, ως ποιητική επέμβαση - έτοιμη να ξεσκεπάσει το πρόσχημα. Τα πρόσωπα του Πολιτισμού βρίσκονται στο σημείο εκείνο της ανθρώπινης ιστορίας, όπου τίποτε δεν είναι ικανό να τα προστατεύσει από την έκθεση και την ωμότητα ενός προδιαγεγραμμένου και μεγάλους τέλους. Αφοπλισμένοι και μόνοι, σ’ ένα απογυμνωμένο και μοναχικό σύμπαν. Σ’ αυτόν τον Πολιτισμό, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τις λέξεις και τα σώματα να έχουν γίνει ένα. Κι αυτό το ένα είναι όλα.

Ο ανυπέρβλητος, ο αναγκαίος, ο αδυσώπητος έρωτας δοκιμάζεται και δοκιμάζει. Πλήττεται και πλήττει. Θεριεύει και αδημονεί. Αυτός είναι το μόνο αντίδοτο στην οριστική συντριβή. Αυτός είναι η μόνη μας πιθανότητα.

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη.

Μουσική: Κώστας Δαλακούρας
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Σκηνικό περιβάλλον: Γιάννης Σκουρλέτης, Δήμητρα Λιάκουρα, Περικλής Πραβήτας, Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
Promo Video: Γιώργος Αποστολόπουλος
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης.

Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λένα Δροσάκη, Τάσος Καραχάλιος, Γιώργος Παπαπαύλου, Κρις Ραντάνοφ.

Μια παραγωγή της bijoux de kant.

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, (Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα, τηλ. 210 3418550)
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20:30, Κυριακή στις 19:00
Εισιτηρια: 14 (Πέμπτη-Σάββατο), 12 (Κυριακή), 10 (Τετάρτη & μειωμένο)

Related Items ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2013-2014 ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΙΣΜΑ