Amor, σκηνική σύνθεση σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου, στο Θέατρο Άττις.
Πρόκειται για την καινούρια παράσταση του Θόδωρου Τερζόπουλου στο θέατρό του, στο Άττις, έναν χώρο που έχουν σφραγίσει εξαιρετικές δουλειές όλα αυτά τα χρόνια. Φέτος, ο Θόδωρος Τερζόπουλος, έγραψε το κείμενο της παράστασης Amor, με αφορμή κείμενα του ηθοποιού και συνεργάτη του, Θανάση Αλευρά. Από τον τίτλο και μόνο, αλλά κι από τις συνεντεύξεις που έδωσε ο σκηνοθέτης, το μήνυμα, ή αν θέλετε, το στοίχημα της παράστασης ήταν, το πώς ο έρωτας μπορεί και πάλι να μας κάνει ανθρώπους. Μέσα σ’ αυτόν τον δύσκολο καιρό και σε κάθε δύσκολο καιρό, είναι ο έρωτας ίσως, αυτός που μας αναγκάζει να κοιταχτούμε βαθιά στα μάτια και τελικά, να κοιτάξουμε μέσα μας και να επαναπροσδιοριστούμε.
Στη σκηνή βρίσκονται τα μόνα δύο πρόσωπα του έργου, ένας άντρας και μια γυναίκα, όπου σαν να βρίσκονται σε χώρο δημοπρασίας, πουλούν, κοστολογούν, εκτιμούν, ξεπουλούν τα πάντα. Από αντικείμενά τους προσωπικά, μέχρι συναισθήματα, δάκρυα, ρόλους, ελπίδες και όνειρα, συκώτια και νεφρά, χείλη και λόγια. Όλα πωλούνται κι όλα αγοράζονται, εξαγοράζονται. Κάθε τι έχει μια αξία, ένα αντίτιμο, δέχεται μια προσφορά, κι ο λογαριασμός αυξάνεται. Κι αφού αυξάνεται ο λογαριασμός, αυξάνονται τα τετραγωνικά, προστίθενται τα wc, τα γκαράζ…. "Επεκτείνομαι!" λέει ο άνδρας.
Το κείμενο: αυτό που ήδη περιγράφηκε, σφιχτό, με ωραία ροή, με επαναλήψεις αναγκαίες, αλλά που συχνά οι προθέσεις του δεν έφταναν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Χιούμορ, συγκίνηση, ωμότητα περνούσαν «ξυστά» το ένα δίπλα στο άλλο, κι άλλοτε αυτό ήταν αποτελεσματικό κι άλλοτε κάτι έμενε μετέωρο, μισό. Δεν γνωρίζω αν αυτή ήταν και η πρόθεση, πάντως εμένα κάποιες φορές μου φαινόταν πως κάτι έλειπε στο κείμενο.
Οι ηθοποιοί: τι να πει κανείς για τον τρόπο που μετέχουν οι ηθοποιοί του Τερζόπουλου στην οποιαδήποτε παράστασή του. Το ίδιο πάθος, η ίδια ακρίβεια, η ίδια συνέπεια, η τέλεια τεχνική ήταν κι εδώ, στο Amor. Τόσο η Αγλαΐα Παππά, όσο κι ο Αντώνης Μυριαγκός, σαν ακροβάτες σε δύσκολο νούμερο, δεν έχασαν ανάσα, δεν έχασαν τόνο, βλέμμα, τίποτα.
Ο χώρος και ο φωτισμός: Ένας διάδρομος, που ο άντρας λογαριάζει, μετρά, υπολογίζει, με μικρές, ελάχιστες κινήσεις, πίσω του ένας τοίχος με χερούλια, ν’ανέβει ο άντρας αυτός να φωνάξει "Amor"! Μια κολώνα κομμένη, μισή που στο κάτω μισό της είναι η γυναίκα κρυμμένη, θαμμένη, προφυλαγμένη, εγκλωβισμένη; Κάποια στιγμή, η γυναίκα κλείνεται μόνη της μες στην κολώνα αυτή. Εγκλωβίζεται, εγκαταλείπει τη μάχη, ελευθερώνεται; Χάνεται εκεί μέσα για να φωνάξει κι εκείνη "Amor"! Ο φωτισμός εξαιρετικός, με μαχαίρια που ανοίγουν κι αποκαλύπτουν τον χώρο και τα πρόσωπα.
Η μουσική: η ιδιαίτερη μουσική του Παναγιώτη Βελιανίτη, δεμένη μ’ ένα τέτοιο κείμενο και
με τις κινήσεις των ηθοποιών, που σίγουρα δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.
Καλο είναι να μάθουν αυτοί οι"" μεγάλοι ""σκηνοθέτες ότι το Θεατρο είτε εικαστικό είτε πρόζα είναι ,,πρέπει να βασιζετε στην αρχές του και στην συνέπεια της μορφής του ..ότιδηποτε άλλο γίνετε δεν λέγεται Θεατρο ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι ήταν ότι χειρότερο έχω δει στη ζωή μου . Φρίκη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι εντυπώσεις μου από αυτή την παράσταση είναι τραγικές . Μολονότι καταπιανόταν με ένα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο ζήτημα , την αχαλίνωτη εμπορευματοποίηση που εκχυδαΐζει τη ζωή μας και μετατρέπει κάθε τι το αξιόλογο ( ζωή , όνειρα , ανθρώπινες σχέσεις , συναισθήματα , αξίες ) σε εμπορεύσιμα αγαθά με χρηματιστηριακές τιμές , ένα θέμα που, ειδικά σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, δίνει τη δυνατότητα στο θεατρικό δημιουργό να επικοινωνήσει άμεσα και ουσιαστικά με το κοινό του , ο εμπνευστής και δημιουργός της παράστασης χειρίζεται το ζήτημα με ένα τόσο ρηχό και απαίσιο τρόπο που μου προκάλεσε αληθινή φρίκη . Ειδικά η τελευταία σκηνή, όπου ο πρωταγωνιστής, προσπαθώντας υποτίθεται να ξεφύγει από το αρρωστημένο αδιέξοδο της αφόρητης εμπορευματοποίησης και του ευτελισμού των πάντων, αναζητά σαν διέξοδο την αγάπη και για να τη βρει σκαρφαλώνει στον τοίχο κραυγάζοντας διαρκώς "amor , amor , amor " είναι ότι πιο γελοίο έχω δει όλα αυτά τα χρόνια που λατρεύω και παρακολουθώ θέατρο . Εκείνο όμως που μου προκάλεσε τη μεγαλύτερη και πιο αβάσταχτη αηδία ήταν το γεγονός ότι το " ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ " εμφάνιζε αυτό το απερίγραπτο χάλι σαν την κορυφαία παράσταση της χρονιάς , ένα αριστούργημα που του άξιζαν ΠΕΝΤΕ ΑΣΤΕΡΙΑ . Είναι απίστευτο, το περιοδικό που έθαψε αξιόλογες προσπάθειες σπουδαίων ανθρώπων του θεάτρου και δεν καταδέχτηκε μέχρι τώρα να αξιολογήσει πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις , όπως τα " επείγοντα περιστατικά " στο θέατρο "Στοά ", ή την "ανάκριση" στο θέατρο "Καρέζη ", ανέδειξε σαν αριστούργημα που κανείς δεν πρέπει να χάσει αυτό το έκτρωμα . Και μη χειρότερα .
ΑπάντησηΔιαγραφή