(19-12-2016)
"Ρομπέρτο Τσούκκο" του Bernard–Marie Koltes, σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν (Αθήνα)
Το 1988 ο Bernard – Marie Koltes ήδη εξαντλημένος από τη μάχη με τον ιό του AIDS, συναντάει στο μετρό τη φωτογραφία ενός πολύ διάσημου άντρα της εποχής. Το πορτραίτο αυτό κινεί το ενδιαφέρον του και ο πραγματικός άνθρωπος που απεικονίζεται γίνεται η έμπνευση γι’ αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο του έργο. Δεν πρόκειται για κάποιο πεφωτισμένο πολιτικό, αστροναύτη στο διαστημικό λεωφορείο, ούτε για κάποιο καλλιτέχνη αλλά για τον Ρομπέρτο Ζούκκο έναν κατά συρροή δολοφόνο. Τι ήταν αυτό που τράβηξε τον Koltes σε αυτόν τον φορέα βίας και θανάτου;
Το έργο τολμά να αναμετρηθεί με το εξόριστο ένστικτο της βίας. Ο Ρομπέρτο Τσούκκο, το πρόσωπο που δημιουργήθηκε με πρότυπο τον Ζούκκο, αφήνεται ελεύθερος να βιώσει την καταστροφική του παρόρμηση: σκοτώνει, απαγάγει, βιάζει. Είναι ένας εγκληματίας χωρίς ηθική. Για τους υπόλοιπους χαρακτήρες ο Τσούκκο είναι ανεξήγητος. Τους γοητεύει τόσο όσο ταυτόχρονα τους τρομάζει. Είναι ο "δαίμονας", "ένα ωραίο αγόρι", "ένα αφηνιασμένο ζώο", "μια σταγόνα νερό", "είναι ένας τρελός"*
Το 1988 ο Bernard – Marie Koltes ήδη εξαντλημένος από τη μάχη με τον ιό του AIDS, συναντάει στο μετρό τη φωτογραφία ενός πολύ διάσημου άντρα της εποχής. Το πορτραίτο αυτό κινεί το ενδιαφέρον του και ο πραγματικός άνθρωπος που απεικονίζεται γίνεται η έμπνευση γι’ αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο του έργο. Δεν πρόκειται για κάποιο πεφωτισμένο πολιτικό, αστροναύτη στο διαστημικό λεωφορείο, ούτε για κάποιο καλλιτέχνη αλλά για τον Ρομπέρτο Ζούκκο έναν κατά συρροή δολοφόνο. Τι ήταν αυτό που τράβηξε τον Koltes σε αυτόν τον φορέα βίας και θανάτου;
Το έργο τολμά να αναμετρηθεί με το εξόριστο ένστικτο της βίας. Ο Ρομπέρτο Τσούκκο, το πρόσωπο που δημιουργήθηκε με πρότυπο τον Ζούκκο, αφήνεται ελεύθερος να βιώσει την καταστροφική του παρόρμηση: σκοτώνει, απαγάγει, βιάζει. Είναι ένας εγκληματίας χωρίς ηθική. Για τους υπόλοιπους χαρακτήρες ο Τσούκκο είναι ανεξήγητος. Τους γοητεύει τόσο όσο ταυτόχρονα τους τρομάζει. Είναι ο "δαίμονας", "ένα ωραίο αγόρι", "ένα αφηνιασμένο ζώο", "μια σταγόνα νερό", "είναι ένας τρελός"*
Δυστυχώς ο Ρομπέρτο Τσούκκο που επιλέγει η Μπρούσκου (Κώστας Νικούλι) δεν αποδίδει ούτε στο ελάχιστο τις αμφίδρομες και ιδιαίτερες ποιότητες του προσώπου που σκιαγραφεί ο Koltes και που μάλλον προσπάθησε να δημιουργήσει η Μπρούσκου. Ανάμεσα σε ένα καθ’ όλα ψεύτικο παραλήρημα μαγκιάς και δολοφονικής μανίας ακούγεται στο βάθος, λίγο, ο Τσούκκο που έγραψε ο Koltes. Οι υπόλοιπο ηθοποιοί κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να σώσουν την κατάσταση – ιδιαίτερα μνημονεύω τους Παρθενόπη Μπουζούρη και Στράτο Τζώρτζογλου.
Η Άντζελα Μπρούσκου, ιδιαίτερη σκηνοθέτης με πάντοτε καθαρή και συγκεκριμένη αισθητική σκηνοθετεί με πολλά ωραία ευρήματα ένα έργο που της ταιριάζει αλλά δεν έχει να πει εν τέλει τίποτα. Η εποχή του σκηνοθέτη είναι πολύ ωραία όταν αυτή η συγκλονιστική persona αφήνει χώρο με περίσσια αγάπη και στους υπόλοιπους συντελεστές και κυρίως στους ηθοποιούς. Έτσι δεν είναι διόλου παράξενο που το πιο ενδιαφέρον σημείο του έργου ήταν η Άντζελα Μπρούσκου –η οποία χειριζόταν μια κάμερα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης- όταν πήγε να σκουπίσει το αίμα του Ρομπέρτο Τσούκκο της.
* Οι δύο πρώτες παράγραφοι της κριτικής ανήκουν στο Δραματουργικό σημείωμα των Εμμανουέλα Κοντογιώργου, Ματίνα Παγουλάτου, Γρηγόρης Χατζηλαμπρινός, στο πρόγραμμα της παράστασης: Bernard-Marie Koltès, Ρομπέρτο Τσούκκο, Θέατρο Blackbox, Θεσσαλονίκη 2016.
0 comments: