(26-12-2016)Από την άλλη μεριά η φιλοσοφία, είτε αναφέρεται στο θέατρο ρητά είτε όχι, παρουσιάζει συχνά έναν δραματικό, συγκρουσιακό και διαλογικό χαρακτήρα, μια θεατρική υφή που εντυπωσιάζει. Φιλόσοφοι του θεάτρου δεν είναι μόνο αυτοί που έγραψαν για το θέατρο (Πλάτων, Αριστοτέλης, Hegel, Nietzsche, Lacoue-Laberthe) ή έγραψαν θέατρο (Diderot, Voltaire, Sartre, Guattari, Badiou κ.ά.), αλλά και όσοι γοητεύονται στα έργα τους από την τέχνη της μεταμφίεσης, την πρόκληση της μεταμόρφωσης, από τον αιφνιδιασμό του συμβάντος, από την περιπέτεια του άλλου όταν φιλοξενείται έστω και για λίγο στη σκηνή του οικείου.
Άρα, οι θιασώτες και οι φιλόσοφοι δεν είναι δύο αντίθετοι πόλοι, ο ένας πολέμιος του άλλου, όπως πολλοί πίστεψαν στο παρελθόν, αλλά δύο έννοιες που συχνά συνυφαίνονται, δύο πεδία που συχνά συναιρούνται στην κοινή βάση του διαλόγου. Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να σκιαγραφήσει αυτή τη συνύπαρξη με επεξεργασίες θεατρικών κειμένων (Ζιώγας, Μάτεσις, Ποντίκας, Μαυρογεωργίου, Μαυριτσάκης) και παραστάσεων (Μοσχόπουλος, Romeo Castellucci, Rodrigo Garcia, Francois Tanguy) που αναδεικνύουν μείζονα φιλοσοφικά ζητήματα όπως ο θάνατος και το πένθος, το φαγητό και η θνητότητα, η διαμεσότητα των ανθρώπινων τόπων, η μνήμη και το χρέος, η δικαιοσύνη και η αυτοθυσία, ο χρόνος και η ιστορικότητα. Παράλληλα δοκιμάζει την ανθεκτικότητα των αντίστοιχων εννοιών στα συγκεκριμένα εργαστήρια ενσώματης σκέψης που ήταν και παραμένουν το δραματικό κείμενο και η θεατρική σκηνή.
0 comments: