ΣΚΗΝΟΒΑΣΙΕΣ -- Κριτική: Requiem-a choreographed portrait

(13-12-2016)

Γράφει η Ροδιά Βόμβολου

"Requiem- a choreographed portrait", από την κολεκτίβα Rough|Cut, στο Studio Flamenco Pellizco (Θεσσαλονίκη) 

Δεν θα κρύψω ότι το φλαμένκο ποτέ δεν ήταν ένα από τα είδη χορού που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον ή μου προκαλούσαν κάποια συγκίνηση. Μην έχοντας κάποια τρέλα ούτε με την Ισπανία ούτε με την έννοια του ρυθμού, το έβρισκα πάντα αρκετά folklore για τα γούστα μου. Και μόνο λοιπόν το γεγονός πως η παράσταση "Requiem- a choreographed portrait" με κέντρισε να πάω μέχρι το Studio Flamenco Pellizco να την δω, είναι μια πρώτη επιτυχία της. Και η επιτυχία αυτή οφείλεται σε δύο πράγματα: πρώτον στην σύγχρονη αισθητική του υλικού προώθησης (αφίσα, teaser και φωτογραφίες) που με προϊδέασε για κάτι πολύ διαφορετικό από μια κλασική παράσταση φλαμένκο. Δεύτερον στο ευφάνταστο δεύτερο μισό του τίτλου που επιθυμεί να προσδιορίσει ειδολογικά την παράσταση.

Πράγματι η παράσταση είναι ακριβώς αυτό: το χορογραφημένο πορτραίτο μιας χορεύτριας φλαμένκο. Όπως ένας ζωγράφος θα αποτύπωνε το πορτραίτο της μέσα από τα δικά του μάτια σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής, έτσι και ο Αλέξης Τσιάμογλου αποτυπώνει το πορτραίτο της Νιόβης Μπένου από την μάτια του χορευτή και χορογράφου σύγχρονου χορού. Πρωταρχικό υλικό του είναι το σώμα της χορεύτριας και οι εμπειρίες που φέρει. Καμβάς του το ξύλινο πάτωμα γεμάτο αναρίθμητα μπαλάκια πινκ πονκ, μερικά μικρά προβολάκια και ένα νάιλον που μετατρέπεται σε φούστα. Με όλα αυτά, οι δύο τους (με την βοήθεια των εξαιρετικών φωτισμών της Ελένης Χούμου) δημιουργούν μια μικρή ποιητική σύνθεση όπου κυριαρχεί η εικονοποιία χωρίς ωστόσο να μένει κενή νοήματος. Η αποσπασματική λεκτική αφήγηση της Μπένου μας δίνει ψήγματα της πορείας της ως χορεύτριας φλαμένκο (-κο και όχι –γκο όπως τονίζει απηυδισμένη), διαλεγμένα με τέτοιο τρόπο που σε εκπλήσσουν —όπως σε εκπλήσσει και η εξαιρετική άρθρωση και απεύθυνση της— αφήνοντας χώρο στο σώμα που χορεύει να συμπληρώσει την αφήγηση. Το χιούμορ εναλλάσσεται με την εσωτερικότητα. Τα μπαλάκια του πινκ πονκ αποτελούν ένα ευφυέστατο σκηνοθετικό εύρημα που ολοκληρώνει το σύμπαν του πορτραίτου έχοντας δραματουργικό ρόλο, καθώς δημιουργούν ένα ηχοτοπίο σαν από χιλιάδες πόδια φλαμένκο που αλληλεπιδρούν με την χορεύτρια.

Σχέση αλληλεπίδρασης μαζί της έχει και ο ίδιος ο Τσιάμογλου όντας καθισμένος έξω μεν από τα όρια της "σκηνής" εμφανώς ορατός δε από τους θεατές. Ο χορογράφος παρεμβαίνει στην ροή τόσο του ηχοτοπίου πετώντας σε στιγμές ο ίδιος μπαλάκια, όσο και στην ροή της χορεύτριας χειριζόμενος την μουσική, τα προβολάκια και εννίοτε μιλώντας μαζί της. Η παρουσία του εκεί φωτίζει μια άλλη πλευρά του πορτραίτου της Μπένου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και λειτουργεί κατά την γνώμη μου καθοριστικά για την ατμόσφαιρα της παράστασης.

Φεύγοντας από το Studio είναι σχεδόν αδύνατο να μην πάρεις μαζί σου την τελευταία εικόνα του έργου με το φωτισμένο νάιλον να το φουσκώνει ο αέρας κάνοντας το να χορεύει το δικό του νωχελικό φλαμένκο. Φεύγοντας επίσης είναι σχεδόν αδύνατο να μην σκεφτείς ότι αν ψάξεις θα ανακαλύψεις ότι η πόλη γεννάει μερικές φορές τέτοιας ποιότητας και αισθητικής παραστάσεις γλυκαίνοντας μας λίγο, οι οποίες αξίζουν την προσοχή μας. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που επέλεξα να γράψω για αυτό το "χορογραφημένο πορτραίτο". 

*Παράταση παραστάσεων: 17 και 18 Δεκεμβρίου 2016, στις 21:30
Studio Flamenco Pellizco (Ορφανίδου 5, Θεσσαλονίκη, τηλ. 6945 992018)
(Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων)
Εισιτήρια: 7€ και 5€ (μειωμένο)

Related Items ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2016-2017 ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ