Ο πατέρας του Lothar, ο Max Berfelde, ήταν μέλος του ναζιστικού κινήματος από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 και ηγετικό στέλεχος της τοπικής οργάνωσης του Mahlsdorf. To 1942 υποχρέωσε τον Lothar ενταχθεί στη ναζιστική νεολαία. Οι γονείς του φιλονικούσαν συχνά και το 1944 η μητέρα του εγκατέλειψε το σπίτι. Ο πατέρας πίεσε τον Lothar να επιλέξει ανάμεσα στους δύο γονείς, απειλώντας τον με όπλο και δίνοντας του διορία μιας ώρας για να αποφασίσει. Λίγο αργότερα ο Lothar σκοτώνει τον πατέρα του με έναν πλάστη.
Τον Ιανουάριο του 1945, έπειτα από αρκετές εβδομάδες εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική, καταδικάστηκε σε τετραετή κάθειρξη με την κατηγορία της αντικοινωνικής, νεανικής παραβατικής συμπεριφοράς. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι φυλακές άνοιξαν και ο Lothar αποφυλακίστηκε πριν εκτίσει ολόκληρη την ποινή του.
Με την πτώση του Τρίτου Ράιχ, ο Lothar αφέθηκε ελεύθερος. Εργάστηκε και πάλι σε ένα κατάστημα με μεταχειρισμένα είδη και άρχισε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα. Το "Lothar" έγινε "Lottchen". Προτιμούσε τους μεγαλύτερους άνδρες και άρχισε να γίνεται μια ξεχωριστή μορφή της πόλης. Ξεκίνησε να συλλέγει είδη καθημερινής χρήσης και να σώζει αντικείμενα που έπαιρνε από τα βομβαρδισμένα σπίτια. Επωφελούνταν, επίσης, από την εκκαθάριση των νοικοκυριών των ανθρώπων που έφευγαν για τη δυτική Γερμανία. Η συλλογή της εξελίχθηκε σύντομα σε αυτό που ονομάστηκε μουσείο Grunderzeit. Το 1960 ξεκίνησε τη λειτουργία του το μουσείο, στο εν μέρει ανακαινισμένο αρχοντικό Mahlsdorf. Από αυτή τη στιγμή η Charlotte von Mahlsdorf αφήνει πίσω της τον παλιό (ανδρικό) εαυτό και ξεκινάει την παρουσία της στη ζωή του Βερολίνου. Σύντομα γίνεται γνωστή στους κύκλους των κινηματογραφιστών, των καλλιτεχνών και των gay. Από το 1970 κι έπειτα η gay σκηνή του ανατολικού Βερολίνου οργάνωνε συναντήσεις και εκδηλώσεις στον χώρο του μουσείου.
Το 1974 οι αρχές της ανατολικής Γερμανίας θέλησαν να περάσουν το μουσείο και τα εκθέματά του υπό κρατικό έλεγχο. Η von Mahlsdorf αρνήθηκε και άρχισε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να δωρίζει τα εκθέματα στους επισκέπτες. Χάρη στην αμέριστη συμπαράσταση της ηθοποιού Annekathrin Burger και του δικηγόρου Friedrich Karl Kaul κατάφερε να κρατήσει το μουσείο. Αν και οι φήμες της εποχής έλεγαν πως αυτό το πέτυχε επειδή ήταν πράκτορας της Στάζι και "εξαγόραζε" την ανοχή των αρχών, με αντάλλαγμα πληροφορίες για τους θαμώνες του άτυπου gay bar της.
Το 1991 νεοναζί επιτέθηκαν στο μουσείο κατά τη διάρκεια εορταστική εκδήλωσης, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετοί παρευρισκόμενοι. Εξαιτίας αυτού του συμβάντος η von Mahlsdorf ανακοίνωσε πως σκοπεύει να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Αυτό, τελικά, έγινε το 1997 όταν μετακόμισε στην σουηδική λουτρόπολη Porla Brum. Εκεί δημιούργησε —με μέτρια επιτυχία— έναν νέο μουσειακό χώρο, με εκθέματα από τον 19ο αιώνα. Η πόλη του Βερολίνου αγόρασε το μουσείο Grunderzeit και από το 1997 επαναλειτούργησε.
Η Charlotte von Mahlsdorf πέθανε από ανακοπή, στις 30 Απριλίου 2002, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Βερολίνο.
Το 1992 η Rosa von Praunheim σκηνοθέτησε μια ταινία για τη ζωή της von Mahlsdorf, με τίτλο I am my own woman, όπου εμφανίστηκε και η ίδια η von Mahlsdorf.
Το 2004 ο αμερικανός συγγραφέας Doug Wright έγραψε το έργο I am my own wife, βασισμένο στην έρευνα που έκανε ο ίδιος για τη ζωή της γυναίκας αυτής. Το έργο του Wright κέρδισε αρκετά βραβεία, όπως βραβείο Pulitzer, βραβείο Tony, αλλά και το Drama Desk Award.
http://en.wikipedia.org/wiki/Charlotte_von_Mahlsdorf
http://en.wikipedia.org/wiki/Charlotte_von_Mahlsdorf
Τώρα στη θεατρική σκηνή
I am my own wife του Doug Wright, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη.
Μέσα σε μια ασφυκτική πραγματικότητα, μπορείς να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι;Αυτή είναι η πραγματική ιστορία της Charlotte von Mahlsdorf, η οποία γεννήθηκε αγόρι στο Βερολίνο του 1928. Γεννήθηκε στο Βερολίνο της ελευθερίας και της χαράς αλλά μεγάλωσε στο Βερολίνο των Ναζί και του Κομμουνιστικού Καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας. Όμως γεννήθηκε αγόρι και μεγάλωσε γυναίκα. Και κατάφερε να φτιάξει και να συντηρήσει έναν χώρο ονείρου: ένα μουσείο αφιερωμένο σε μια άλλη εποχή, σε ένα παρελθόν εξιδανικευμένο.
Όσο η ιστορία χάραζε την πραγματικότητα γύρω της με δυνάμεις πέρα από τον έλεγχό της, τόσο η Charlotte διεκδικούσε το χώρο της και το δικαίωμά της να ονειρεύεται.
Και υπήρχε τίμημα γι’ αυτό.
info: Σκηνικά Ρεβέκκα Μουστάκη-Ζέη, κοστούμια Χριστίνα Σκαρπέλη, μουσική Μαριέττα Φαφούτη,στίχοι τραγουδιού Δημήτρης Δημόπουλος, βοηθός σκηνοθέτη: Πελαγία Μπότση.
Ερμηνεύει ο Χάρης Αττώνης.
Στο Black Box 104 (Eυμολπιδών 41 Γκάζι, Αθήνα), από 3 Νοεμβρίου μέχρι 30 Ιανουαρίου.
0 comments: