Πρώτη δουλειά της ομάδας, ήταν η παρουσίαση τριών μονόπρακτων του Σάμουελ Μπέκετ, με τον τίτλο Σαχλοκουβέντες-Three Occasional Pieces, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη. Και τα τρία έργα είναι φαινομενικά διαφορετικά, ωστόσο, κινούνται γύρω από κοινές θεματικές. Ένας αφηγητής ανιχνεύει το "μέσα σκοτάδι", μια γυναίκα λικνίζεται προς την ακινησία και το τέλος, ένας αναγνώστης και ένας ακροατής εμπλέκονται σε μια ιδιότυπη ιεροτελεστία ανάγνωσης. Η απώλεια, η εμμονή της επανάληψης, η μνήμη, η αναζήτηση διεξόδου αλλά και η παραίτηση είναι μοτίβα που επαναλαμβάνονται στα τρία έργα. Ανάμεσα στα μονόπρακτα παρεμβάλλονται και στίχοι από ποιήματα του Μπέκετ, που ο ίδιος χαρακτήρισε "σαχλοκουβέντες".
To 2011 η ομάδα παρουσίασε το Άτιμο κόκκινο, με κείμενα της Κατερίνας Γώγου και του Αλεν Γκίνσμπεργκ, σε σκηνοθεσία Διονύση Καραθανάση και Ντιάνας Ζαχαροπούλου. Μια γυναίκα μόνη, που ζει με τις αναμνήσεις της. Ένας άνδρας που κοιτάζει τη ζωή μέσα από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και ονειρεύεται μιαν "άλλη ζωή". Ένας περιθωριακός τύπος ανάμεσά τους, που δείχνει τη διέξοδο που ζητούν... Αυτοί είναι οι τρεις διαφορετικές φωνές που ενώνονται πάνω στα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου, αλλά και το Ουρλιαχτό του Άλαιν Γκίνσμπεργκ.
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, στις 21 Μαρτίου 2011, η ομάδα στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, ανέτρεξε σε ποιήματα-καταθέσεις ψυχής, στιγμές αιρετικής δημιουργίας, λέξεις "ισάξιες της αλήθειας". Αντίστοιχη παρουσία υπήρξε και στον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας ποίησης του 2012 στην εκδήλωση που διοργάνωσε το περιοδικό Εντευκτήριο.
Ακολούθησε το Κίτρινο σκυλί του Μισέλ Φάις, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη. Ο συγγραφέας, με αφορμή την επίθεση με βιτριόλι κατά της βουλγάρας καθαρίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, έγραψε τον μακρύ, πυρετικό μονόλογο μιας νέας γυναίκας.
Η ομάδα συμμετείχε και στο πρωτότυπο θεατρικό εγχείρημα που έγινε στα πλαίσια των Δημητρίων 2011, στην σπονδυλωτή παράσταση Απογραφή πληθυσμού. Το έργο είναι αποτέλεσμα της συνεύρεσης έντεκα θεατρικών ομάδων της Θεσσαλονίκης, που συναντιούνται για πρώτη φορά σε ένα κοινό πρότζεκτ, ειδική παραγγελία του φεστιβάλ των Δημητρίων. Μοναδική κοινή σύμβαση παραμένει η επίσκεψη ενός απογραφέα σε κάποιο σπίτι, της ελληνικής επικράτειας. Οι καλλιτέχνες δημιούργησαν από ένα σύντομο μονόπρακτο, χωρίς η μία ομάδα να γνωρίζει την αισθητική και το περιεχόμενο των άλλων συντελεστών. Τα μονόπρακτα αυτά συνδέθηκαν στις τελικές δοκιμές, δημιουργώντας απρόβλεπτες εξελίξεις. Στόχος ήταν να αποδοθεί το περιπετειώδες μωσαϊκό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Στις αρχές του 2012 η ομάδα ανέβασε το μονόλογο του Χάουαρντ Μπάρκερ, Und. Το κείμενο, γραμμένο το 1999, βουτάει στη διττή φύση του ανθρώπου. Στην ατέρμονη συνδιαλλαγή της λογικής με το συναίσθημα, ένα υπαρξιακό πρόβλημα που από προσωπικό γίνεται οικουμενικό.
Μια μοναχική γυναίκα περιμένει τον εραστή της. Καθώς η αργοπορία του παρατείνεται, η γυναίκα ισορροπεί ανάμεσα στο θέλω και στο πρέπει, τον έρωτα και την προδοσία, τη μοναξιά και την εγκατάλειψη, το μαύρο και το άσπρο. Ο φόβος και η εσωτερική δύναμη αναμετρώνται συνεχώς....
Ο άνδρας–εραστής που άλλοτε εμφανίζεται ως ο ιδανικός εραστής και άλλοτε ως ο δαίμονας που την καταδιώκει δεν θα εμφανιστεί όπως εκείνη τον φαντάζεται....
Η τελευταία, μέχρι στιγμής, παρουσία της ομάδας στη θεατρική ζωή της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο) έγινε με το συνταρακτικό κείμενο του Διονυσίου Σολωμού, Η γυναίκα της Ζάκυθος. Ένα κείμενο με έναν παραληρηματικό, εξπρεσιονιστικό λόγο που έχει σαν βάση την αιώνια πάλη του καλού με το κακό. Παράλληλα θίγει και το θέμα της προσφυγιάς/μετανάστευσης (Μεσολογγίτισσες) και την αντιμετώπισή της από την άρχουσα τάξη (Γυναίκα) που την βλέπει σαν απειλή και αντιδρά βίαια.
http://oberonartgroup.blogspot.gr/
http://oberonartgroup.blogspot.gr/
0 comments: