Αναζητώντας τη «μορφή του νέου περιεχομένου, το νέο κρασί που θα τινάξει τα παλιά μπουκάλια», ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ γράφει τη Δεσποινίδα Τζούλια (1888) και προκαλεί σκάνδαλο, εστιάζοντας στη σαρκοβόρα πάλη ανάμεσα σε δύο τάξεις, δύο φύλα, δύο ψυχισμούς.
10,11 Ιουνίου. Πειραιώς 260, Κτίριο Δ.
Η ερμηνεία του Βρίζοντας το κοινό από τους De Koe, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη φλαμανδική του εκδοχή, τον Ιούνιο του 2006 και το Νοέμβριο του 2011στη γαλλική, που θα παρακολουθήσουμε στο Φεστιβάλ. Η διασκευή και σκηνοθεσία του Πέτερ Φαν ντε Έεντε μετέτρεψε ένα δυσάρεστο, σκληρό έργο αγόρευσης σε μια γεμάτη ενέργεια, φαντασία και χιούμορ παράσταση. Στο Βρίζοντας το κοινό βρίσκουν έναν εξαιρετικό καμβά για να συντρίψουν τις συμβάσεις, να αναγκάσουν τους θεατές να αντιδράσουν, να τους ξεσηκώσουν, να τους ξεβολέψουν, να τους ενοχλήσουν, προκειμένου να δουν με άλλα μάτια τη ζωή τους.
10,11,12 Ιουνίου. Πειραιώς 260, Κτίριο Ε.
Στο Tercer Cuerpo παρακολουθούμε τις ζωές πέντε χαρακτήρων, όπως αυτές ξεδιπλώνονται σε ένα χώρο που άλλοτε είναι γραφείο, άλλοτε το σπίτι ενός ζευγαριού, άλλοτε μπαρ, άλλοτε ιατρείο. Κοινός παρονομαστής και στις πέντε ιστορίες, τα συναισθήματα, οι ανάγκες, οι προσπάθειες και η έντονη επιθυμία για ζωή. Το κείμενο είναι ιδιαίτερα κινηματογραφικό και οι απαιτήσεις που ο Κλαούντιο Τολκατσίρ έχει από τους ηθοποιούς του υψηλές. Τους θέτει διαρκώς σε δοκιμασίες, άβολες καταστάσεις και στην πραγματικότητα τους αναθέτει να διαχωρίσουν εκείνοι τις ιστορίες αλλά και να τις ενώσουν στο τέλος.Ο ρυθμός της παράστασης είναι γρήγορος και έντονος, το χιούμορ γίνεται το όχημα που απομακρύνει τον πόνο, οι δραματικές αποχρώσεις διαρκούν τόσο όσο χρειάζεται για να δώσουν ξανά τη θέση τους στο χιούμορ και το φινάλε είναι λυτρωτικό με τους ήρωες να αποδεικνύουν επί σκηνής την τεράστια επιθυμία τους να παραμείνουν όρθιοι παρά τις απογοητεύσεις.
11,12,13 Ιουνίου. Από Μηχανής Θέατρο.
"Η κόλαση είναι εδώ", εξηγεί ένας έκπτωτος άγγελος. Ο Ροντρίγκο Γκαρσία, τρομερό παιδί του θεάτρου, επανέρχεται με την τελευταία σκηνοθεσία του, που προκάλεσε την οργή των γαλλικών θρησκευτικών οργανώσεων.
Σ’ ένα σκηνικό στρωμένο με ψωμιά, ανοικτό σε συνειρμούς –θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων, πείνα, κατανάλωση– με trash στοιχεία και βίντεο, ο Αργεντινός καλλιτέχνης, που ζει στη Μαδρίτη, σχολιάζει τη Βίβλο –μέσα από την αγωνία του σήμερα– σε ζωντανό διάλογο με το ορατόριο Oι επτά τελευταίες λέξεις του Χριστού στο σταυρό, του Χάυντν.
16,17 Ιουνίου. Πειραιώς 260, Κτίριο Δ.
Σ’ ένα σκηνικό στρωμένο με ψωμιά, ανοικτό σε συνειρμούς –θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων, πείνα, κατανάλωση– με trash στοιχεία και βίντεο, ο Αργεντινός καλλιτέχνης, που ζει στη Μαδρίτη, σχολιάζει τη Βίβλο –μέσα από την αγωνία του σήμερα– σε ζωντανό διάλογο με το ορατόριο Oι επτά τελευταίες λέξεις του Χριστού στο σταυρό, του Χάυντν.
16,17 Ιουνίου. Πειραιώς 260, Κτίριο Δ.
Η παράσταση Γιοι και κόρες, βασίζεται στο υλικό 80 συνεντεύξεων που πήραν πέντε νέοι ηθοποιοί από τους νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή από όλη την Ελλάδα, στους οποίους ζητήθηκε να θυμηθούν την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους.
Οι επιλεγμένες ιστορίες μεταφέρονται σκηνικά —με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο με τον οποίο συνομίλησε— και εκτείνονται χρονικά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έως το Ευρωμπάσκετ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα μωσαϊκό της άγραφης ζωής που πιέζεται, λοξοδρομεί αλλά επιμένει και αναζητά να ευτυχήσει, παράλληλα και κάτω από την επίσημα καταγεγραμμένη ιστορία.
Οι επιλεγμένες ιστορίες μεταφέρονται σκηνικά —με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο με τον οποίο συνομίλησε— και εκτείνονται χρονικά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έως το Ευρωμπάσκετ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα μωσαϊκό της άγραφης ζωής που πιέζεται, λοξοδρομεί αλλά επιμένει και αναζητά να ευτυχήσει, παράλληλα και κάτω από την επίσημα καταγεγραμμένη ιστορία.
15,16 & 18 Ιουνίου. Πειραιώς 260, Κτίριο Ε.
Στο Μικρό Έγιολφ παρουσιάζεται μια τυπική ιψενική οικογένεια, αποξενωμένη, δυσλειτουργική, με ένοχα μυστικά και ανομολόγητους πόθους. Το παρελθόν βαραίνει και το μέλλον υπονομεύεται, καθώς τα πρόσωπα είναι παγιδευμένα στις εμμονές τους. Μέσα από οδυνηρές δοκιμασίες μαθαίνουν να αποδέχονται την πραγματικότητα και να συνυπάρχουν. Η παράσταση επικεντρώνεται στις σχέσεις των προσώπων μέσα στο χώρο. Τα σκηνικά απουσιάζουν από τη σκηνή, στην οποία βρίσκονται μόνο κάποια αντικείμενα απαραίτητα για να προκληθεί η συνέχεια της ιστορίας. Οι ηθοποιοί κινούνται όλοι μαζί. Η κίνηση του ενός επιφέρει και την κίνηση του άλλου. Τα πρόσωπα εμφανίζονται φορώντας ρούχα εποχής (1894), τα οποία μοιάζει να τους έχουν επιβληθεί προκειμένου να λάβουν μέρος στην παράσταση.
14,15,16 & 18,19,20. Θέατρο Πόρτα, Μικρή Σκηνή.
Αναλυτικά το πρόγραμμα: http://www.greekfestival.gr/gr/
0 comments: