Royal Court Theatre

Στις 8 Μαΐου 1956 τα Οργισμένα νιάτα του Τζον Όσμπορν έκαναν πρεμιέρα στο Royal Court στο Λονδίνο. Ήταν η τρίτη παραγωγή της νεοσύστατης θεατρικής εταιρείας English Stage Company, που λειτούργησε με καλλιτεχνικό διευθυντή τον George Devine. Το έργο του Όσμπορν σηματοδοτεί την αρχή του σύγχρονου βρετανικού θεάτρου.
Ο Devine είχε σαν στόχο να ανακαλύψει "σκληρούς, ασυμβίβαστους συγγραφείς" και να δημιουργήσει έναν θεατρικό οργανισμό που θα αμφισβητεί το κατεστημένο βρετανικό θέατρο. Τον Ιανουάριο του 1956 έβαλε μια αγγελία στο The Stage ζητώντας νέα θεατρικά κείμενα. Έλαβε 700 έργα, ανάμεσα στα οποία και το έργο του Όσμπορν, που είχαν ήδη απορρίψει ο Λόρενς Ολίβιε, ο Terence Rattingan και ο Binkie Beaumont. Το έργο είχε μια παγερή αποδοχή από κοινό και κριτικούς (με εξαίρεση τον Kenneth Tynan του Observer), αλλά ο Devine στήριξε τόσο τον συγγραφέα όσο και το έργο, που εξέφραζε την οργή και την απογοήτευση της νέας γενιάς στη δεκαετία του 1950.
Το Royal Court ήταν και είναι ένα θέατρο συγγραφέων. Τα έργα του έχουν αμφισβητήσει την καλλιτεχνική, κοινωνική και πολιτική "ορθότητα", καταργώντας τις νοητές γραμμές που ορίζουν αυτό που είναι δυνατό ή αποδεκτό. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, οι καλλιτέχνες του Royal Court είχαν συχνές προστριβές με τον λόρδο Chamberlain, που ήταν ο επίσημος λογοκριτής της λονδρέζικης θεατρική σκηνής. Τρία έργα δεν πήραν άδεια για να παρασταθούν σκηνικά (το A Patriot for me του Όσμπορν, και τα έργα Saved και Early Morning του Έντουαρντ Μποντ). Αυτές οι μάχες οδήγησαν στην κατάργηση του θεσμού του λογοκριτή, το 1968.

Το 1969 δημιουργείται στο Royal Court η σκηνή Upstairs, μια αίθουσα 60 θέσεων. Τα πρώτα έργα που παρουσιάστηκαν ήταν το ανατρεπτικό μιούζικαλ The Rocky Horror Show του Richard 'O Brien και το Owners, της πρωτοεμφανιζόμενης, τότε, Κάριλ Τσέρτσιλ, που στη συνέχεια έγραψε 17 έργα για το Royal Court.
Στις δεκαετίες του '60 και '70 εδραιώθηκε η φήμη του θεάτρου. Συγγραφείς όπως ο Κρίστοφερ Χάμπτον, ο Ντέηβιντ Χέαρ, ο Τζο Όρτον, ο Σαμ Σέπαρντ, ο Χάουαρντ Μπρετόν, ο Ντέηβιντ Έντγκαρ πρωτοεμφανίστηκαν στο Royal Court. Έργα όπως το Saved του Μποντ, το The Philanthropist του Χάμπτον και το The Kitchen του Άρνολντ Γουέσκερ, αποτελούν σημεία αναφοράς του βρετανικού θεάτρου.
To 1966 δημιουργήθηκε το Young People's Theatre με στόχο την προώθηση και την παραγωγή έργων που έχουν γράψει θεατρικοί συγγραφείς που είναι κάτω των 25 ετών. Αυτό οδήγησε στην θεσμοθέτηση του πρώτου φεστιβάλ νέων συγγραφέων, που ξεκίνησε το 1973.
Ο Max Stafford Clark ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση το 1979 και οδήγησε το Royal Court στην ταραγμένη δεκαετία του ΄80. Σε μια περίοδο με περικοπές στις επιχορηγήσεις και αυξήσεις στο κόστος παραγωγής, ανέδειξε μια νέα γενιά ανερχόμενων συγγραφέων, όπως ο Hanif Kureishi, η Sarah Daniels και παρουσίασε έργα όπως το Victory του Χάουαρντ Μπάρκερ και το Insignificance του Terry Johnson. Τη δεκαετία αυτή, το Royal Court κολύμπησε ενάντια στο ρεύμα των μιούζικαλ και των ανάλαφρων κωμωδιών του West End.

Η δεκαετία του '90 φέρνει στο προσκήνιο τη "μανία" του 1950. Ο Stephen Daldry ανέδειξε ένα Royal Court νεανικό, θυμωμένο και θορυβώδες. Η Σάρα Κέην, ο Άντονυ Νίλσον, ο Μάρτιν ΜακΝτόνα, ο Μαρκ Ρέηβενχιλ έγραψαν έργα που φέρνουν το κοινό αντιμέτωπο με μια όλο και πιο βίαιη και απομονωμένη κοινωνία. Το 1995 το θέατρο έκλεισε για να γίνουν εργασίες αποκατάστασης των χώρων του. Ήταν απαραίτητη η αποκατάσταση της σκηνής του θεάτρου (που ήταν υπό κατάρρευση), αλλά και η διασφάλιση της ασφάλειας του κτηρίου. Ήταν μια σπάνια ευκαιρία να εξεταστούν ευρύτερα θέματα προσβασιμότητας και της θέσης του θεάτρου στην κοινωνία. Το Royal Court έλαβε για τον σκοπό αυτό ένα αρχικό ποσό επιχορήγησης ύψους 16,2 εκατομμυρίων λιρών. Οι εργασίες ανάπλασης ξεκίνησαν στις 24 Μαρτίου 1996. Τα κύρια χαρακτηριστικά της πρόσοψης και της αίθουσας έμειναν αναλλοίωτα. Εκείνο το διάστημα η δουλειά της English Stage Company δεν διακόπηκε. Η σκηνή Downstairs βρήκε στέγη στο θέατρο York, ενώ η σκηνή Upstairs μεταφέρθηκε σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στη West Street.

Το "νέο" Royal Court που άνοιξε τις πόρτες του τον Φεβρουάριο του 2000 ήταν πολύ δυναμικό. Μια σίγουρη, δυναμική ομάδα που εξακολουθεί να κινείται σύμφωνα με τα παλιά ιδανικά. Πενήντα χρόνια μετά, συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί και κοινό κοιτούν προς το Royal Court για να δουν τους κλασικούς του μέλλοντος. Έργα που κάποτε θεωρούνταν ανατρεπτικά, ανήθικα ή βλάσφημα, τώρα διδάσκονται σε σχολές και παρουσιάζονται σε όλον τον κόσμο. Ο George Devine ήθελε να δημιουργήσει ένα "ζωντανό, μοντέρνο πειραματικό θέατρο". Πενήντα χρόνια μετά το θέατρο αυτό βρίσκεται στον πυρήνα μιας έντονης, ανανεωμένης δραματουργικής γραφής.
Πηγή: http://www.royalcourttheatre.com/about-us/history/

Related Items ΜΑΚΕΤΑ ROYAL COURT THEATRE