Από το Blogger.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΧΩΣ: "Υπόγειο" (Αυλαία, 23-26/9), "Προσωπική συμφωνία" (Κολοσσαίον, 25/9-6/10), "Ρένα" (Αριστοτέλειον, 27/9-6/10), "Οθέλλος" (Αμαλία, 2-13/10), "Οι 12 ένορκοι" (Αθήναιον, 4-5/10)

Σάμουελ Μπέκετ: Πώς να πω...

Leave a Comment
Γέννηση
Την ημερομηνία της δικής μου γέννησης, της δικής μου, το τονίζω, ποτέ μου δεν την ξέχασα, ούτε χρειάστηκε ποτέ να τη σημειώσω, παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου, η χρονιά τουλάχιστον, με αριθμούς που η ζωή δύσκολα θα ξεγράψει. Επανέρχεται ακόμα και η μέρα, αν το βάλω με το νου μου, και συχνά τη γιορτάζω με τον δικό μου τρόπο, όχι βέβαια κάθε φορά που επανέρχεται, γιατί επανέρχεται συχνά πολύ συχνά. Κάπου εκεί, σ' ένα ωραίο σπίτι. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένα. Είχα καλούς γονείς. Η μητέρα μου ήταν βαθύτατα ευσεβής, ο αδελφός μου με μετριοπάθεια και ο πατέρας μου καθόλου. Ήμασταν προτεστάντες στην οικογένεια, ωστόσο εγώ δεν επηρεάστηκα από κανένα θρησκευτικό συναίσθημα. Μια μέρα ένιωσα να διακατέχομαι από θρησκευτική συγκίνηση όταν έλαβα την πρώτη μου κοινωνία.
Ανάπτυξη
Είχε πρόωρη ανάπτυξη. Δεν έπαιρνε καθόλου τα γράμματα, ούτε και καταλάβαινε τη χρησιμότητά τους. Καθόταν στην τάξη με το μυαλό του ή αλλού ή άδειο. Ήταν καλός στο ξύλο και στην πάλη, γρήγορος στο τρέξιμο... Αλλά το πιο εντυπωσιακό πάνω του ήταν το μεγάλο στρογγυλό του κεφάλι με τα μαλλιά του, κατάξανθα, σκληρά και όρθια σαν βούρτσα. Τα μάτια του ήταν ανοιχτογάλανα, σαν ξεθωριασμένα. Αυτά τα μάτια του γλάρου δεν μ' άρεσαν καθόλου. Τότε λυπόταν που δεν είχε θελήσει να μάθει την τέχνη της σκέψης, αρχίζοντας από το πώς να λυγίζει το δεύτερο και το τρίτο δάχτυλο, έτσι ώστε να βάζει καλύτερα τον δείχτη στο υποκείμενο και το μικρό δαχτυλάκι στο ρήμα, όπως το ήθελε ο καθηγητής του των λατινικών, και που δεν καταλάβαινε τίποτα, ή τόσο ελάχιστα, απ' όλο εκείνο το συνονθύλευμα αμφιβολιών, επιθυμιών, φόβων και φαντασιών που βούιζαν μέσα στο κεφάλι του. Και αν είχε λιγότερη δύναμη και θάρρος, θα τα παράταγε κι αυτός, και θα είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια να μάθει πώς ήταν φτιαγμένος και πώς θα μπορούσε να ζήσει, και θα ζούσε νικημένος, στα τυφλά, σ' έναν κόσμο τρελό, ανάμεσα σε ξένους.
Το καπέλο
Πώς να το περιγράψω; Και γιατί; Όταν το κεφάλι μου απέκτησε δεν θα έλεγα τις οριστικές αλλά τις μέγιστες διαστάσεις, ο πατέρας μου είπε: "Έλα γιε μου, θ' αγοράσουμε το καπέλο σου", λες κι εκείνο προϋπήρχε, σε κάποιον αόρατο τόπο προκαθορισμένο, από πάντα. Προχώρησε κατευθείαν προς το καπέλο. Από εκείνη την ημέρα μου απαγορευόταν να βγαίνω έξω χωρίς καπέλο.
Γεννήθηκα σοβαρός. Και πάλεψα σοβαρά να πάψω να είμαι σοβαρός, να ζω, να δημιουργώ, ξέρω τι εννοώ.
Λέξεις, η δική μου δεν ήταν ποτέ κάτι περισσότερο από αυτή την άναρχη Βαβέλ σιωπής και λέξεων, η αθέατη μορφή μου περιγραφείσα ως τελειωμένη, ή επερχόμενη, ή ακόμα σε εξέλιξη, εξαρτάται από τις λέξεις, τις στιγμές, όσο μπορεί να κρατά μ' αυτόν τον παράδοξο τρόπο. Τις ξέρω καλά αυτές τις φρασούλες, που φαίνονται ένα τίποτα και που έτσι και τις αφήσεις να μπουν, μπορούν να βρωμίσουν ολόκληρη τη γλώσσα. Τίποτα πιο πραγματικό από το τίποτα. Έρχονται από το χάος και δεν βρίσκουν ησυχία αν δεν τραβήξουνε κι εσένα μέσα εκεί. [...]
Ζωή
Μιλάω γι' αυτήν χωρίς να ξέρω τι θα πει. Προσπάθησα να ζήσω χωρίς να ξέρω τι προσπαθούσα. Μπορεί να έζησα τελικά χωρίς να το καταλάβω. Μου είπαν: "Έτσι είναι ο έρωτας, ναι, ναι, πίστεψέ με, βλέπεις τι... τι εύκολο που είναι". Μου είπαν: "Έτσι είναι η φιλία, ναι, ναι, σε βεβαιώ. Δεν χρειάζεται να ψάξεις άλλο". Μου είπαν: "Εδώ είναι, στάσου, σήκωσε το κεφάλι σου και κοίτα αυτή την ομορφιά. Αυτή την τάξη!". Μου είπαν: "Έλα τώρα, δεν είσαι και κανένα ζώο, σκέψου τα αυτά και θα δεις πως όλα γίνονται ξεκάθαρα και απλά". Μου είπαν: "Όλους αυτούς τους λαβωμένους που πεθαίνουν, με τι επιστημονική φροντίδα τους κοιτάνε!". [...]
Έγραψα στα γαλλικά, γιατί στα γαλλικά είναι πιο εύκολο να γράψεις χωρίς ύφος.
Πώς να πω...
Πηγή: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, "Πώς να πω... Μετακείμενο Μπέκετ", Φουαγιέ, τχ. 4 (Απρίλιος 2006), σ.35.

Τώρα στη Θεσσαλονίκη
Το Περιμένοντας  τον Γκοντόείναι το πιο γνωστό έργο του Ιρλανδού δραματουργού και ίσως το σημαντικότερο θεατρικό έργο του 20ου αιώνα. Έχει γίνει αντικείμενο πολλών ερμηνειών και συζητήσεων. Δύο άστεγοι αλήτες (ή μήπως δύο πάμπτωχοι διανοούμενοι)  περιμένουν στη μέση του πουθενά την άφιξη κάποιου μυστηριώδους Γκοντό που θα τους σώσει, αλλά δεν έρχεται ποτέ.Στην εποχή που γράφτηκε, ενσωμάτωνε την τραγική εμπειρία του παγκοσμίου πολέμου -που μόλις είχε τελειώσει- με την αναμονή για την ανασυγκρότηση πάνω στα ερείπια του ολέθρου.
info: Περιμένοντας τον Γκοντό του Σ. Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη.
Παίζουν: Κάτια Γέρου, Δήμητρα Χατούπη, Λουκία Πιστιόλα, Μυρτώ Αλικάκη, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά.
Μετάφραση: Σουζάνα Χούλια, Κοστούμια: Κατερίνα ΣωτηρίουΧορογραφία: Πωλίνα Κρεμαστά.
Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς. 16,17,18,19,20 Μαΐου.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα

0 comments: