Περλιμπλίν και Μπελίσα του Λόρκα, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη.
O έρωτας κι ο θάνατος, πηγή έμπνευσης και δημιουργίας των δραματουργών ανά τους αιώνες, αποτελούν δύο θεματικές ζώνες άρρηκτες δεμένες στα έργα του Λόρκα.
Στην ιστορία του Δον Περλιμπλίν και της Μπελίσα, ο έρωτας περνάει από το επίπεδο του σώματος σε αυτό της ψυχής και η ιλαροτραγική διάσταση των αταίριαστων ερωτευμένων απογειώνεται διαμέσου ενός ποιητικού λυρισμού μοναδικού.
Ο Δον Περιμπλίν, ένας μοναχικός ηλικιωμένος, ενδίδει στις "προσταγές" του έρωτα και παντρεύεται την κατά πολύ νεότερη του Μπελίσα, την οποία ερωτεύεται ακούγοντας την να τραγουδά. Η ασυγκράτητη νεαρή απατά τον Περλιμπλίν, γεγονός που τον πληγώνει και τον οδηγεί στην πορεία προς την καταστροφή.
Ο Δήμος Αβδελιώδης προβάλει σκηνοθετικά το στοιχείο του κουκλοθεάτρου, μετατρέποντας τους χαρακτήρες σε μαριονέτες που καθοδηγούνται από αόρατα σκοινιά. Το εύρημα αυτό θα ήταν επιτυχημένο και ενδιαφέρον αν δεν εξαντλούνταν σε κινησιολογικά τερτίπια και αν υπήρχε έστω μια στοιχειώδης φροντίδα για την εκφορά του λόγου και τη σκηνική επικοινωνία των ηθοποιών. Ο έξοχος λυρικός λόγος της μετάφρασης του Νίκου Γκάτσου, δυστυχώς, κατακρεουργείται εν μέσω ανούσιων ακκισμών και ερμηνευτικών φάλτσων. Η σκηνοθετική επιλογή να παίξουν οι ηθοποιοί με προσωπεία-μάσκες ζώων και πουλιών (καλοδουλεμένες οι φαντεζί μάσκες του Αριστείδη Πατσόγλου) ενισχύει το παραμυθικό στοιχείο, αλλά ταυτόχρονα απομονώνει τους ηθοποιούς που προσπαθούν να επιστρατεύσουν ιδία υποκριτικά μέσα για να επιβιώσουν σκηνικά, αφού οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας με τον συμπαίκτη απουσιάζει στη συγκεκριμένη παράσταση.
Ο Στέλιος Μάινας σε μια υπερπροσπάθεια κάλυψης της απουσίας σκηνοθετικής βοήθειας είναι ο μόνος που διασώζεται δημιουργώντας έναν Περλιμπλίν συμπαθή, αποδίδοντας αρκετά πειστικά την πορεία από τον απόλυτο έρωτα στην πλήρη καταρράκωση. Η Δήμητρα Ματσούκα υπερβάλλει στην ερμηνεία της νεαρής κοπέλας, γειώνοντας την ονειρική διάσταση του χαρακτήρα που υποδύεται με υπερβολικά νάζια και χαριτωμενιές, ενώ αποδεικνύεται ανεπαρκής και στο φωνητικό και ερμηνευτικό μέρος (με τόσα φάλτσα είναι απορίας άξιο πως θα ήταν δυνατόν να ερωτευτεί ο Περλιμπλίν τη Μπελίσα ακούγοντας την υπέροχη φωνή της). Αντίστοιχα, αβοήθητη μοιάζει και η έμπειρη Ελένη Καστάνη που "χάνεται" μέσα στο χάος σκηνικής προχειρότητας αρκούμενη στην εκφορά σκόρπιων φράσεων, κραυγών και κλαμάτων. Ίχνος ειρμού, ίχνος συναισθήματος, ίχνος σκηνικής επικοινωνίας.
Η ερμηνευτική αποδυνάμωση ενισχύεται και από την άτυχη επιλογή να παίξουν οι ηθοποιοί με μικρόφωνα-ψείρες· στοιχείο που ενισχύει τις κραυγές και απομακρύνει κάθε προσπάθεια δημιουργίας σκηνικής ατμόσφαιρας.
Όλα αυτά μέσα σε ένα ακαλαίσθητο "ροζουλί" σκηνικό με πέντε εξόδους, που σχεδίασε ο ίδιος ο σκηνοθέτης και παραπέμπει μάλλον σε σκηνικό για μπουλβάρ, δευτεροκλασάτου περιοδεύοντος θιάσου.
Έφυγα από το θέατρο έχοντας στα αυτιά την εξαιρετική μουσική του Βαγγέλη Γιαννάκη, που διατρέχει την παράσταση, ερμηνευμένη ζωντανά επί σκηνής, και στο μυαλό το ερωτηματικό αν αυτό που παρακολούθησα πριν λίγο, φέρει όντως την υπογραφή του Δήμου Αβδελιώδη που έχει συναρπάσει στο πρόσφατο παρελθόν με τη δουλειά του σε έργα του Βιζυηνού και όχι μόνο.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: