Της Κατερίνας Πεσταματζόγλου
"Στρατόπεδο συγκέντρωσης Theresienstadt" της Έλενας Δίου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Τσακανάκη, στο Θέατρο Άβατον (Αθήνα)
Τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πόλη Τερεζίν εγκαινιάζεται ένα "πρότυπο κέντρο υποδοχής γυναικών" με σκοπό την "εκπαίδευσή" τους. Σταδιακά το γιορτινό κλίμα των εγκαινίων καταρρέει και αποκαλύπτεται η απάνθρωπη πλευρά αυτού του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης.
Το θέμα του έργου πιο επίκαιρο από ποτέ. Αν η ιστορία κάνει κύκλους όπως λένε, τότε σήμερα ζούμε ξανά τη ναζιστική περίοδο μέσα σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης. Η μόνη διαφορά από τότε είναι ότι σήμερα τρέφουμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, ενώ τότε η τυραννία ήταν ξεκάθαρη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η σύγκριση αυτή προκύπτει αβίαστα στο μυαλό των θεατών κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Η σκηνοθεσία του έργου ανήκει στον Κωνσταντίνο Τσακανάκη, ο οποίος με περισσή ειλικρίνεια και τιμιότητα απέναντι στο θεατή παρουσιάζει μια μαύρη σελίδα του βιβλίου της ανθρωπότητας. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, με αρκετές πρωτοτυπίες, χωρίς όμως να ολισθαίνει προς "δήθεν" μοντερνισμούς, που αποσκοπούν στην πρόκληση του θεατή -κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει ειδικά στις σκηνές των βασανιστηρίων.
Οι φωτισμοί και η μουσική συνέβαλλαν καθοριστικά στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που κρατούσε αμείωτη την αγωνία και το ενδιαφέρον του θεατή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Οι ηθοποιοί κατέβαλλαν φιλότιμες προσπάθειες να αποδώσουν την τραγικότητα των καταστάσεων και έδωσαν στο κοινό στιγμές έντονης συγκίνησης αλλά και συνειδητοποίησης. Σε ορισμένα σημεία υπήρξαν ερμηνείες που ξεχώρισαν.
Στην παράσταση συμμετέχουν μικρά κορίτσια. Η προφανής αντιπαραβολή της παιδικής αθωότητας με την ενήλικη ζωώδη αναλγησία, "καταγγέλλει" τη (δια)φθορά της ανθρώπινης ψυχής με την πάροδο των χρόνων και αφήνει τη φράση "δεν γεννιέσαι, γίνεσαι..." να αιωρείται στη σκέψη των θεατών. Ταυτόχρονα, μέσα από τα φωτεινά και γεμάτα αγνότητα πρόσωπα των μικρών κοριτσιών, γεννιέται ένα αίσθημα ελπίδας και αισιοδοξίας στην καρδιά του θεατή.
Η παράσταση αυτή δίνει μαθήματα ανθρωπιάς, περνώντας αντιναζιστικά μηνύματα. Αντιδιαστολή της χειραγώγησης, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της σκληρότητας απέναντι σε πανανθρώπινες αξίες και σε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
"Στρατόπεδο συγκέντρωσης Theresienstadt" της Έλενας Δίου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Τσακανάκη, στο Θέατρο Άβατον (Αθήνα)
Τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πόλη Τερεζίν εγκαινιάζεται ένα "πρότυπο κέντρο υποδοχής γυναικών" με σκοπό την "εκπαίδευσή" τους. Σταδιακά το γιορτινό κλίμα των εγκαινίων καταρρέει και αποκαλύπτεται η απάνθρωπη πλευρά αυτού του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης.
Το θέμα του έργου πιο επίκαιρο από ποτέ. Αν η ιστορία κάνει κύκλους όπως λένε, τότε σήμερα ζούμε ξανά τη ναζιστική περίοδο μέσα σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης. Η μόνη διαφορά από τότε είναι ότι σήμερα τρέφουμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, ενώ τότε η τυραννία ήταν ξεκάθαρη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η σύγκριση αυτή προκύπτει αβίαστα στο μυαλό των θεατών κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Η σκηνοθεσία του έργου ανήκει στον Κωνσταντίνο Τσακανάκη, ο οποίος με περισσή ειλικρίνεια και τιμιότητα απέναντι στο θεατή παρουσιάζει μια μαύρη σελίδα του βιβλίου της ανθρωπότητας. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, με αρκετές πρωτοτυπίες, χωρίς όμως να ολισθαίνει προς "δήθεν" μοντερνισμούς, που αποσκοπούν στην πρόκληση του θεατή -κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει ειδικά στις σκηνές των βασανιστηρίων.
Οι φωτισμοί και η μουσική συνέβαλλαν καθοριστικά στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που κρατούσε αμείωτη την αγωνία και το ενδιαφέρον του θεατή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Οι ηθοποιοί κατέβαλλαν φιλότιμες προσπάθειες να αποδώσουν την τραγικότητα των καταστάσεων και έδωσαν στο κοινό στιγμές έντονης συγκίνησης αλλά και συνειδητοποίησης. Σε ορισμένα σημεία υπήρξαν ερμηνείες που ξεχώρισαν.
Στην παράσταση συμμετέχουν μικρά κορίτσια. Η προφανής αντιπαραβολή της παιδικής αθωότητας με την ενήλικη ζωώδη αναλγησία, "καταγγέλλει" τη (δια)φθορά της ανθρώπινης ψυχής με την πάροδο των χρόνων και αφήνει τη φράση "δεν γεννιέσαι, γίνεσαι..." να αιωρείται στη σκέψη των θεατών. Ταυτόχρονα, μέσα από τα φωτεινά και γεμάτα αγνότητα πρόσωπα των μικρών κοριτσιών, γεννιέται ένα αίσθημα ελπίδας και αισιοδοξίας στην καρδιά του θεατή.
Η παράσταση αυτή δίνει μαθήματα ανθρωπιάς, περνώντας αντιναζιστικά μηνύματα. Αντιδιαστολή της χειραγώγησης, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της σκληρότητας απέναντι σε πανανθρώπινες αξίες και σε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
0 comments: