Φαουστ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Και Φάουστ και Μαρμαρινός, μαζί με Ακύλλα Καραζήση στον ομώνυμο ρόλο, μαζί με ΘεοδώραΤζήμου, με Ηλέκτρα Νικολούζου, με Γιώργο Μπινιάρη, με Εύη Σαουλίδου, με… με Δημήτρη Καμαρωτό στη μουσική. Δύσκολο να μην έχει κανείς προσδοκίες, μεγάλες. 4ωρη η παράσταση με ένα διάλειμμα.
Δύσκολο να γράψει κάποιος τις σκέψεις του για αυτό που συμβαίνει εκεί. Θέλω μόνο να μεταφέρω ένα αίσθημα. Να μην σταθώ σε τίποτα ακριβώς για να το μεταφέρω, αλλά να πω τι κουβαλάω ακόμα μέσα μου μετά από αυτήν την εμπειρία.
Πάντα οι σκηνοθεσίες του Μαρμαρινού δεν ήταν απλώς μια "ανάγνωση" του έργου. Ήταν και είναι κάτι πέρα από αυτό. Είναι σαφώς μια ανάγνωση του έργου, που μέσα της όμως φέρει όλους τους συνειρμούς όχι μόνο του σκηνοθέτη, αλλά και των υπόλοιπων συντελεστών. Είναι σαν ένα παράλληλο έργο να "τρέχει" μαζί με το βασικό κείμενο. Πάντα οι δουλειές του Μαρμαρινού ήταν σαν ατομικές σκηνοθεσίες που ο ίδιος τις διύθηνε ως άλλος μαέστρος για να υπογραμμίσει στιγμές. Το έδειξε αυτό –για όσους δεν τον είχαν τόσα χρόνια αντιληφθεί- και στο Insenso…Πιο ξεκάθαρη εικόνα του ρόλου του δεν θα μπορούσε να μας έχει δώσει.
Για να ξαναγυρίσω στον Φάουστ και σ’ αυτό που εγώ είδα, είδα μια ποίηση σωματική –αν είναι δόκιμος ο όρος- με μουσική, με χρώμα, με σιωπή, με λόγο, με σώμα. "Σώμα πεταμένο στις λέξεις" είπε ο Μαρμαρινός στην συζήτηση που είχε με το κοινό μετά το τέλος της παράστασης.
Το πρώτο μέρος πιο ξεκάθαρο δραματουργικά για να ακολουθήσει κανείς μια ροή των γεγονότων και να επιλέξει ποια απ’ όλες τις δράσεις είναι το punctum το δικό του, το προσωπικό. Με πολλές αναφορές –ίσως και κάποιες πιο ελεύθερες, αυθαίρετες για μερικούς- αλλά με ξεκάθαρη ροή που λειτουργούσε πότε αφαιρετικά και πότε συνθετικά, πότε ως εγκλωβισμός και πότε ως λύτρωση. Περίεργο και έντονο παιχνίδι αισθήσεων και πνεύματος μαζί.
Το δεύτερο μέρος –και το πιο δύσκολο δραματουργικά- ήταν αρκετά πιο σύνθετο, πολλές στιγμές αμήχανο, κι ομολογώ πως έχασα τη ροή του κάποιες στιγμές. Οι εικόνες εδώ που για μένα κυριάρχησαν επί του λόγου, και οι παράλληλες πολλές δράσεις, περισσότερο με εγκλώβισαν παρά με λύτρωσαν. Ας μείνω λοιπόν μόνο στις εικόνες, και στους ήχους, μουσικές. Άλλο έργο. Ωραίο. Έμεινα σε άρση.
Σαφώς μια μόνο φορά δεν φτάνει για τέτοιες παραστάσεις. Είναι τόσα πολλά όλα, που το να επανέλθεις σ’ αυτό, σχεδόν επιβάλλεται. Κυβισμός στο θέατρο; Ας πούμε, ναι. Όσα βλέμματα, τόσες οπτικές. Πρίσματα; Ναι. Αυτό όσον αφορά την κατανόηση. Γιατί, όσον αφορά την αίσθηση, πάντα η πρώτη είναι κι η σωστή.
Μην ξεχάσω τα κείμενα του προγράμματος. Ας τα διαβάσει κανείς πριν και μετά. Είναι ενδεικτικά αυτού που συμβαίνει στον Φάουστ του Μαρμαρινού.
Ως τις 2 Φεβρουαρίου 2014.
0 comments: