Της Δήμητρας ΧριστοδούλουΞένος: Η αόρατη Όλγα του Γιάννη Τσίρου, Άουστρας ή η αγριάδα της Λένας Κιτσοπούλου, στο Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες.
Όχι, δεν γράφτηκαν ούτε σκηνοθετήθηκαν φέτος. Δημιουργήθηκαν ως ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου από τη χρονιά 2011-2012 στο χώρο τέχνης Βρυσάκι, παρουσιάστηκαν πέρυσι στο Εθνικό, τα ξαναβλέπουμε φέτος στο Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες.
Δύο μονόπρακτα, μαζί, σε μια παράσταση με θέμα κοινό: τον ξένο, τον πρόσφυγα,
τον μετανάστη, το αόρατο εγώ μας, τις εμμονές μας, τον εαυτό μας, που "βγαίνει" ξεδιάντροπα μπροστά μας με την παραμικρή αφορμή.
(Επίκαιρο; Όχι, δυστυχώς διαχρονικό)
Για την Αόρατη Όλγα του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.
Θέμα χιλιοειπωμένο και χιλιοειδωμένο με πολλούς τρόπους… Μια όμορφη κοπέλα
με καταγωγή από κάποια χώρα του Ανατολικού μπλοκ –τι σημασία έχει ακριβώς από ποιά-
πέφτει θύμα εκμετάλλευσης και παραμένει έτσι.
Όχι, ήταν θύμα από πριν… "Μπαμπά…", λέει και ανατριχιάζει από φόβο κι από
ντροπή κι από πόνο…. Έρχονται να τη βοηθήσουν κάποιοι, της προσφέρουν σπίτι, λεφτά… "Θυμιάματα θα σου βάλω, θα σε προσκυνάνε…" της λέει αρχικά ο μαστροπός…. και λίγο
αργότερα, "Όποιον μπαίνει εδώ μέσα θα τον σέβεσαι, θα τον προσκυνάς.." Η ίδια στο τέλος
κλείνει επαναλαμβάνοντας την αρχή της ιστορίας της. Το μετά μάς το έδειξε η παράσταση,
αλλά εκείνη λέει "Μετά,…. δεν θυμάμαι… τι έγινε μετά… Σε όσους το έλεγα, ξέχασέ τα μου
λέγανε… και τα ξέχασα…"!
Κλασικό το θέμα, αλλά η Λένα Παπαληγούρα το έκανε να διαφέρει… Η υποκριτική
είναι η διαφορά… Η σκηνοθεσία φάνηκε μόνο μέσα από κείνη.
Για το Άουστρας ή η αγριάδα της Λένας Κιτσοπούλου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.
Η αναμονή της επίσκεψης αρχικά, και τελικά η επίσκεψη ενός ξένου, ενός τουρίστα,
σε μια παρέα, γίνεται αφορμή να θιγούν σοβαρά ζητήματα της ελληνικής παθογένειας
αφενός και της ατομικής μας ευθύνης σε μας τους ίδιους και στην κοινωνία αφετέρου…
Θεωρώ εξαιρετικά ευφυές το κείμενο της κας Κιτσοπούλου, διότι με χιούμορ και
ευαισθησία και αναλγησία ταυτόχρονα, υψώνει έναν καθρέφτη μπροστά στη μούρη μας, κι
η μούρη μας αυτή αντανακλά στην κοινωνία μας εν τέλει…. Ρομαντικό;….. Έτσι θα’λεγα αν
το είχα δει. Εξυπνάδα; Το ίδιο θα πίστευα… Σκληρό…. Πολύ σκληρό…. Πόση βία πια έχουμε
μέσα μας; Πόσο λίγο κι ανούσιο είναι αυτό που την ξεβράζει στον άλλον, στον ξένο, στον
διαφορετικό, που την ξεβράζει τελικά στον εαυτό μας;…. Πόσα απωθημένα… Ποιοι μας τα
δημιούργησαν; Αφορμή για να ξανασκεφτεί ο καθένας μόνος του κι ο καθένας μαζί με τους
άλλους…
Η σκηνοθεσία ήταν πραγματικά αποκαλυπτική και ταυτόχρονα διακριτική για ένα
τέτοιο κείμενο, και πάντως ήταν ολοκληρωμένη σε όλα τα επίπεδα (λόγος, έκφραση,
κίνηση, ήχος), σε όλα. Ζήλεψα τη δουλειά του Γιάννη Καλαβριανού για την ακρίβεια του
αλλά και για τους τέσσερις ηθοποιούς του.
Παίζουν: Γρηγόρης Γαλάτης, Βασίλης Καραμπούλας, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργης Τσουρής.
0 comments: