"Blasted-Ερείπια" της Sarah Kane, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, στο Θέατρο Πορεία.
Πραγματικά μου είναι αδύνατο να σκεφτώ την Sarah Kane στην Ελλάδα, χωρίς να κυριεύει το νου μου εκείνο το θαύμα που είχε κάνει ο Λευτέρης Βογιατζής στο "Καθαροί πια". Όχι μόνο ο Βογιατζής, όλοι οι συντελεστές της παράστασης. Από τότε έχω να δω έργο τόσης ωμότητας σαν της Kane, να γίνεται ποίημα, να γίνεται τόσο οικείο, τόσο δυνατό και τόσο αληθινό κι ας μην το ομολογούμε. Ίσως λοιπόν οποιαδήποτε σύγκριση μ’ αυτό, είναι άδικη προς το καινούριο. Αλλά και πάλι, θα μιλήσω για αίσθηση και δε θέλω. Θα προσπαθήσω λοιπόν να παραμείνω σε χειροπιαστά επιχειρήματα για να δικαιολογήσω την απογοήτευσή μου για την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου στο Θέατρο Πορεία.
Πριν την ίδια την παράσταση, είδα ένα σκηνικό που ούτε δωμάτιο ακριβού ξενοδοχείου μου θύμισε, ούτε και αισθητική είχε στο σύνολο ή στις λεπτομέρειές του. Από το κρεβάτι, τα σκεπάσματα, το κουτί με τα χαρτομάντηλα, τον αριθμό του δωματίου….όλα μου φάνηκαν και πρόχειρα και "φθηνά". Δεν άλλαξε αυτό ως το τέλος και οι φωτισμοί ίσα-ίσα που τόνιζαν κιόλας τις αδυναμίες του. Η κακοτεχνία φαινόταν πιο κακοτεχνία κι η προχειρότητα πιο πρόχειρη.
Κι άρχισε η παράσταση… Ας αρχίσω από τον λόγο, από τη μετάφραση. Σίγουρα δεν ήταν λόγος που δείχνει την ωμότητα, τη βία, και μαζί την αθωότητα και την ευαισθησία να κονταροχτυπηθούν και να μας συνεπάρουν… Ήταν ένας πεζός, επίπεδος λόγος –έτσι όπως τον άκουσα εγώ τουλάχιστον. Εστίαζε περισσότερο στη βία, στην ωμότητα, ξεχνώντας και την άλλη όψη, γιατί το έργο έχει κι άλλη όψη.
Για τον Ακύλα Καραζήση το μόνο που θέλω και χαίρομαι να πω, ήταν ότι για άλλη μια φορά έδειξε πόσο πίστη έχει γι’ αυτό που κάνει, και προφανώς πόσο δουλεύει για αυτό. Και πως ξεχώριζε τόσο πολύ στο σύνολο της παράστασης αυτής…. Ήταν ο μόνος που μου θύμιζε ότι βλέπω Kane. Η Λένα Παπαληγούρα, αρκετές φορές μου φάνηκε υπερβολική και άλλες φορές υποτονική, σαν να έψαχνε ακόμη τον ρυθμό της, κι είναι φυσιολογικό μάλλον στις πρώτες παραστάσεις. Αντίθετα, ο Μιχάλης Αφολάνιο ήταν για μένα πάντα υπερβολικός και με κούρασε η συνεχής ένταση στα λόγια και στις εκφράσεις του, τόσο που νομίζω ότι κάποιες φορές δεν "άκουγα" αυτά που έλεγε αλλά άκουγα μόνο την ένταση που τα έλεγε.
Νομίζω πάντως ότι η ανάγνωση από τον Δημήτρη Τάρλοου ήταν πολύ άδικη για το έργο της Kane, και δε βοήθησε σ’ αυτό ούτε η μουσική της Κατερίνας Πολέμη…ούτε τα video που προβάλλονταν...
Να πω μόνο να πάρετε το πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει και τη μετάφραση του έργου και το οποίο έχει επιμεληθεί η Έρι Κύργια κι είναι πολύ ενδιαφέρουσα για μια ακόμα φορά η δουλειά της!
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Κατερίνα Πολέμη
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Παίζουν: Ακύλας Καραζήσης, Λένα Παπαληγούρα, Μιχάλης Αφολανιο.
0 comments: