Mistero Buffo του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο θέατρο Αυλαία.
Με το έργο αυτό του Φο, γραμμένο το 1969, συστήνεται στο θεατρικό κοινό η ομάδα Επτάρχεια. Τον δραματουργικό καμβά του έργου αποτελούν σκηνές από τα μεσαιωνικά, λειτουργικά δράματα. Έργα βασισμένα στη ζωή, τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού, με έντονα παντομιμικά στοιχεία, που αρχικά παίζονταν εντός των ιερών ναών. Μέχρι τα τέλη του 13ου αιώνα το λειτουργικό δράμα είχε ολοκληρώσει την εξέλιξή του και στην τελική του φάση δεν συνδέονταν αναγκαστικά με τη Θεία Λειτουργία. Από αυτό γεννήθηκαν τα μυστήρια, που ήταν γραμμένα εξ ολοκλήρου ή εν μέρει στην καθομιλούμενη γλώσσα και αντλούσαν τη θεματολογία τους από τη Βίβλο, τους βίους αγίων και μαρτύρων.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος στήνει ένα θέαμα που παραπέμπει σε μια γιορτή προς τιμήν της τέχνης του θεατρίνου. Στη γυμνή —απαλλαγμένη από κοστούμια, τεχνικά μέσα και φωτισμούς—, σκηνή αναδεικνύεται η εκφραστική δυναμική της τέχνης του ηθοποιού και συντελείται η σπάνια νοητή επαφή ανάμεσα σε πλατεία και σκηνή. Ο Μοσχόπουλος αφήνει τους ηθοποιούς να παίξουν με τα όρια των εκφραστικών τους μέσων, να κινηθούν από τον απόλυτο αυτοσχεδιασμό, στα όρια της μπαλαφάρας, μέχρι την ακριβή κινησιολογική και φωνητική πειθαρχία. Πρόκειται για μια ευφρόσυνη και ταυτόχρονα συγκινησιακά φορτισμένη θεατρική τελετουργία που παρασύρει τον θεατή από την πρώτη στιγμή, από την υποδοχή και ταξιθεσία που κάνουν οι ηθοποιοί, τους ενημερωτικούς προλόγους πριν από κάθε σκηνή που παρουσιάζουν οι ηθοποιοί εκτός ρόλου και τη μετάβαση στις σκηνές στη συνέχεια.
Οι έξι ηθοποιοί, αδιάσπαστοι κρίκοι μιας ομάδας, με οδηγό το σώμα και τη φωνή τους, με έξοχους αφηγηματικούς τόνους και έντονη μπουφόνικη, παιχνιδιάρικη διάθεση, φέρνουν στη σκηνή δευτερεύοντες χαρακτήρες, πρόσωπα που ζουν στο περιβάλλον των πρωταγωνιστών του Θείου δράματος. Ο Θάνος Τοκάκης οπτικοποίησε με ένα σπαρταριστό, εντυπωσιακό κρεσέντο εναλλαγών φωνών και διαλέκτων το πλήθος που παρακολούθησε την ανάσταση του Λαζάρου, η Άννα Μάσχα απέδωσε εύστοχα το ανθρώπινο πρόσωπο της Παναγίας, ο Κώστας Μπερικόπουλος ήταν ένας αστείος, ιδιαίτερα πειστικός πότης από τον γάμο της Κανά, ο Γιώργος Χρυσοστόμου παρουσίασε παραστατικά την ιστορία της γέννησης του γελωτοποιού, η Άννα Καλαϊτζίδου έδωσε την περσόνα ενός σχεδόν συμπαθητικού φύλακα δίπλα στον σταυρό του Ιησού και ο Αργύρης Ξάφης απεικόνισε πειστικά τον χαρακτηριστικό —οικείο και από τα σαιξπηρικά έργα— μεσαιωνικό τρελό.
Η παραδοχή πως για τη θεατρική πράξη απαιτούνται ένα σανίδι, ένας ηθοποιός και ένας θεατής, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή σε αυτή την παράσταση που σκορπά απλόχερα ευφορία και ατόφια συγκίνηση.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: