Οι Αντιγόνες της ζωής μας

Αντιγόνη, θυγατέρα του Οιδίποδος, βασιλέως των Θηβών, και της μητέρας του, της Ιοκάστης. Η Αντιγόνη έθαψε νύχτα τον αδελφό της Πολυνείκη παρά την αρνητική διαταγή του Κρέοντος, ο οποίος όταν πληροφορήθηκε το συμβάν, διέταξε να την θάψουν ζωντανή. Εκείνη, όμως, αυτοκτόνησε πριν εκτελεσθεί η ποινή. Ο Αίμων, ο γιος του βασιλέως, ο οποίος έτρεφε παράφορον έρωτα για την Αντιγόνη και δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει την συγχώρησή της, αυτοκτόνησε πάνω στον τάφο της. Ο θάνατος της Αντιγόνης είναι το θέμα μιας από τις τραγωδίες του Σοφοκλή. Άρεσε τόσο πολύ στους Αθηναίους όταν διδάχθηκε για πρώτη φορά, ώστε εκείνη δώρισαν στον ποιητή την διακυβέρνηση της Σάμου. Αυτή η τραγωδία παραστάθηκε 32 φορές χωρίς διακοπή στην Αθήνα.

[...] Το δράμα γεννιέται και ξαναγεννιέται μέσα στην παράσταση. Κάθε νέο ανέβασμα της Αντιγόνης, μετά το πρώτο, αποτελεί μια δυναμική παράσταση της κατανόησης. Οι Αντιγόνες που εδώ και πάνω από δύο χιλιετίες συνωστίζονται στη φαντασία, είναι, σε μεγάλο βαθμό, δημιουργίες και αναδημιουργίες των ηθοποιών, των σκηνογράφων και των σκηνοθετών. Μπορεί να επισημανθεί η Αντιγόνη των Τικ-Μέντελσον ή οι περίφημες παραστάσεις του Μουνέ Σουλί στο Theatre Antique της Οράγγης, το καλοκαίρι του 1894. Εξίσου σημαντικές για την γένεση της διανοητικής εμπειρίας και της φαντασιακής ενσάρκωσης είναι παραστάσεις όπως αυτή του Στανισλάβσκι (Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, 1899), οι παραστάσεις του Living Theatre το 1967 ή η Αντιγόνη του Πιετ Ντρέσερ, όπως ανέβηκε στη Λειψία το 1972. Η υπαίθρια παράσταση του Μαζαάκι Κούμπο στο Τόκυο το 1959 λέγεται ότι σημαδεύει μιαν εποχή στην πολύπλοκη εκδίπλωση των ιαπωνικών αντιλήψεων και μεταλλαγών της δυτικής εμπειρίας.[1]

Πρώτη παράσταση στο νεοελληνικό θέατρο θεωρείται αυτή που δόθηκε στο θέατρο Ναούμ στην Κωνσταντινούπολη από τον θίασο Κοσμά και Οδυσσέα Δημητράκου σε μετάφραση Ραγκαβή και διδασκαλία Αsti Nocci (1863). Ακολούθησε μια νέα εκδοχή το 1867 σε σκηνοθεσία Αθανασίου Ρουσσόπουλου, από τον Πανεπιστημιακό Θίασο στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, όπου ο φύλακας, ο Αίμων, ο Άγγελος, ο Κορυφαίος καθώς και ο 15μελής Χορός ήταν φοιτητές. Το 1868 η Αντιγόνη παρουσιάστηκε από τον Ερασιτεχνικό Θίασο, στον ίδιο χώρο, με πρωταγωνίστρια στο ρόλο της Αντιγόνης την Πολυξένη Σούτσα.[2]

[1]George Steiner, Οι Αντιγόνες, μετ. Βασίλης Μάστορης, Πάρις Μπουρλάκης, Καλέντης, Αθήνα 2001.
[2]http://el.wikipedia.org/wiki/Αντιγόνη_(Σοφοκλή)

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Αντιγόνη του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη.

Η Αντιγόνη βρίσκεται μονήρης και τραγική στο μεταίχμιο του παλιού με το νέο, στο κρίσιμο σημείο όπου η Ατη βυθίζει τον άνθρωπο στο πιο βαθύ σκοτάδι. Οι ταλαντούχοι ηθοποιοί της νέας ελληνικής σκηνής που συμμετέχουν στην παράσταση, ανατέμνουν με τόλμη τις πράξεις των ηρώων και αποκαλύπτουν τα υψηλά νοήματα. 

Η παράσταση παρουσιάζεται στους χώρους του Μουσείου Μπενάκη, εκεί όπου οι δράσεις των τραγικών προσώπων πραγματοποιούνται στο σκοτάδι και αποκαλύπτονται στο φως, σε χρόνο ενεστώτα και αμφιλεγόμενο.

Μετάφραση: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Πρωτότυπη μουσική: Monika
Φωτισμοί: Scott Bolman
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Σκηνικός χώρος: Ιωάννα Τσάμη, Νατάσα Τριανταφύλλη.

Διανομή: Λένα Παπαληγούρα (Αντιγόνη), Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Κρέων), Βίκυ Παπαδοπούλου (Ισμήνη), Χρήστος Σαπουντζής (Φύλακας), Ορφέας Αυγουστίδης (Αίμων), Λυδία Φωτοπούλου (Χορός/Τειρεσίας/Ευρυδίκη). 

Στο Μουσείο Μπενάκη, (Πειραιώς 138 και Ανδρόνικου, Αθήνα)

19-30 Ιουνίου & 3-7 Ιουλίου στις 22:00.

Related Items ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΡΙΣΜΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ