ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Η θεατρική περίοδος για το Κ.Θ.Β.Ε.
κύλησε με αρκετές επαναλήψεις και άτολμες επιλογές στο καλλιτεχνικό κομμάτι και
κόντρες και αντεγκλήσεις στο διοικητικό πεδίο.
Τα ακαλαίσθητα μαύρα πανιά που
«κοσμούν» την πρόσοψη του θεάτρου της Ε.Μ.Σ. και τα γηπεδικής λογικής συνθήματα
που μετέτρεψαν την είσοδο σε ιδιόμορφο φόρουμ έκφρασης θέσεων και αντιθέσεων,
υποδέχτηκαν τους θεατές που πήγαν να δουν τον Κατά φαντασία ασθενή και
τον Μπαμπά
που εκπαιδεύεται, ένα δείγμα των συντηρητικών επιλογών του απερχόμενου
καλλιτεχνικού διευθυντή, Σωτήρη Χατζάκη.
Η εικόνα του γίγαντα που κοιμάται
συνόδευσε για άλλη μια χρονιά το Κ.Θ.Β.Ε., που συνέχισε απτόητο να έχει
στραμμένη την πλάτη στο πολυάριθμο νεανικό δυναμικό μιας πόλης με τέσσερα
πανεπιστημιακά ιδρύματα και να επιθυμεί να προσφέρει στο κοινό του —κυρίως
μαζικές προσελεύσεις συλλόγων και Κ.Α.Π.Η.— αυτό που έχει συνηθίσει να βλέπει,
χωρίς ίχνος πειραματισμού και ανίχνευσης νέων τάσεων.
Το ενδιαφέρον εντύπων και συζητήσεων αυτή τη χρονιά, μονοπώλησε η κόντρα ανάμεσα στον πρόεδρο του θεάτρου, Θωμά Τρικούκη και στον καλλιτεχνικό διευθυντή, Σωτήρη Χατζάκη. Ένα «μεταθεατρικό δρώμενο» σε συνέχειες, ένα ιδιότυπο reality show, με ανταλλαγές επιστολών, καταψήφιση απολογισμών, συνεντεύξεις τύπου, προτροπές σε παραιτήσεις, διακοπές διοικητικών συμβουλίων από ηθοποιούς. Και η καλλιτεχνική δημιουργία σε δεύτερη μοίρα. Εξαντλείται στις —αδικαιολόγητα— λίγες παραστάσεις του καλοστημένου, αυτοαναφορικού έργου της Καρίνας Ιωαννίδου, Τζοκόντα vs Ντα Βίντσι, του Blasted της Σάρας Κέιν, από την ιέρεια της ουσιαστικής εκκεντρικότητας, Ρούλα Πατεράκη, αλλά και στον πολυσυζητημένο Γύρο του θανάτου που σκηνοθέτησε ο Νίκος Μαστοράκης. Λίγο πριν την εκπνοή της σαιζόν το θεατρικό αναλόγιο Πρώτη Γραφή, με κείμενα νέων δημιουργών —έργα που ηχηρά απουσιάζουν από το ρεπερτόριο του Κρατικού— έφερε μια μικρή πνοή αισιοδοξίας για τη σύγχρονη θεατρική δημιουργία.
Η χρονιά για το Κρατικό έκλεισε με
την παραίτηση του Σωτήρη Χατζάκη —για να αναλάβει τη διεύθυνση του Εθνικού
θεάτρου— και τον διορισμό του ηθοποιού και θεατρολόγου Γιάννη Βούρου στο τιμόνι
της δεύτερης κρατικής σκηνής της χώρας.
ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Πρώτη χρονιά χωρίς το θέατρο
Αμαλία, μια απώλεια αισθητή στους θεατρόφιλους της πόλης. Η Πειραματική Σκηνή
της Τέχνης συνέχισε —ευτυχώς— τη δραστηριότητα της και έδωσε μια site specific εκδοχή
του Βυσσινόκηπου,
στο σαλόνι της βίλας Καπαντζή. Μια παράσταση που αγκαλιάστηκε από το κοινό —sold out για
τέσσερις μήνες— και θα επαναληφθεί το προσεχές φθινόπωρο. Μέσα στο χειμώνα ο
θίασος πρότεινε και τις εμβληματικές Ευτυχισμένες Μέρες, με την Ελένη
Δημοπούλου. Η νομαδική αυτή παρουσία του ιστορικού θιάσου και η «συνομιλία» με
εναλλακτικούς χώρους και νέους δημιουργούς άνοιξε νέους δρόμους στη σχέση θεατή
και θεάματος. Παρόλα αυτά η απουσία μόνιμης σκηνής με το χαρακτηριστικό
εναλλασσόμενο ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής καταγράφονται στις σημαντικές
απώλειες της θεατρικής περιόδου που ρίχνει αυλαία.
ΜΕΤΑΚΛΗΣΕΙΣ
Ο θεατρικός κορεσμός της Αθήνας (με
τις 600 περίπου παραγωγές φέτος) καθιστά τη Θεσσαλονίκη έναν ιδανικό προορισμό
για θεατρικές εξορμήσεις των θιάσων του αθηναϊκού κέντρου. Για άλλη μια χρονιά
η παλέτα των επιλογών είχε από όλα. Από τη μια πολυάριθμοι μονόλογοι —αρκετοί
από τους οποίους έχουν παρουσιαστεί στην πόλη επανειλημμένα— όπως η Γυναίκα
της Πάτρας, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Συμβολαιογράφος,
ο Caveman και από την άλλη τα λαμπερά μιούζικαλ που φιλοξενήθηκαν στο
Μέγαρο, το Chicago και Απατεώνες και Τζέντλεμεν. Τη μερίδα
του λέοντος στις σημαντικότερες μετακλήσεις είχε και φέτος το θέατρο Αυλαία με σημαντικές
παραστάσεις που κέντρισαν το ενδιαφέρον του κοινού: Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Erofili Synopsis, Γυάλινος
Κόσμος, Γιοι και κόρες, Mistero Buffo.
ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Αρκετές ομάδες προσπάθησαν και αυτή
τη χρονιά να δημιουργήσουν καλλιτεχνικά και να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους.
Χωρίς να μπορεί να εντοπιστεί μια θεατρική πρόταση που «συγκλόνισε» για τη
νεωτερικότητα και την ανανεωτική διάθεση της, υπήρξαν, ωστόσο, παραστάσεις
άξιες λόγου σε θεατρικούς και μη θεατρικούς χώρους. Το μαύρο νερό από την Eclipses Group Theatre, η Und από την ομάδα Oberon, η Όπερα του ζητιάνου από την ομάδα Passatempo, η Άγρια μοναξιά από τους Perros, το Nordost στο θέατρο Όρα είναι παραγωγές που αγαπήθηκαν από το κοινό της πόλης.
Σημαντικό βήμα για τις ομάδες στάθηκε το θεατρικό φεστιβάλ του δήμου Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε για δεύτερη χρονιά στο Άνετον, αλλά και το Σχήμα εκτός Άξονα που έδωσε χώρο σε νέους δημιουργούς και ομάδες.
Σημαντικό βήμα για τις ομάδες στάθηκε το θεατρικό φεστιβάλ του δήμου Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε για δεύτερη χρονιά στο Άνετον, αλλά και το Σχήμα εκτός Άξονα που έδωσε χώρο σε νέους δημιουργούς και ομάδες.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
Την απώλεια της ηθοποιού Λίνας
Λαμπράκη.
Τη θεατρική επιστροφή του Δημήτρη
Βάγια με τον Αγαμέμνονα του Γιάννη Ρίτσου.
Τις ερμηνείες δύο θεατρικών μητέρων:
της Έφης Σταμούλη-Λιουμπόβ Αντρέγεβνα στον Βυσσινόκηπο και της Ναταλίας
Τσαλίκη-Αμάντα στον Γυάλινο κόσμο.
Την πρόκριση του σκηνικού της
παράστασης Φόβος, που επιμελήθηκε ο Νίκος Καλαϊτζίδης, στα 100 καλύτερα
του κόσμου, στον παγκόσμιο διαγωνισμό σκηνογραφίας που θα διεξαχθεί στο Κάρντιφ
της Ουαλίας.
Την άριστη σωματική εκφραστικότητα
του Αναστάση Δ. Ροϊλού στο Insenso και της Έλενας Μαυρίδου
στην παράσταση Erofili Synopsis.
Την σπαρταριστή υποκριτική
ακροβασία του Θάνου Τοκάκη στο Mistero Buffo.
Τη διπλή θεατρική παρουσία του
διαρκώς εξελισσόμενου Μιχάλη Συριόπουλου στην Όπερα του ζητιάνου και
στον Βυσσινόκηπο.
Την εύθραυστη Λόρα της Αμαλίας
Νίνου στον Γυάλινο κόσμο και την κωμική μαεστρία της Εύης Σαρμή στο Τζοκόντα
vs Ντα Βίντσι.
Την επιστροφή της Ρούλας Πατεράκη
με το Blasted και την επανεμφάνιση του Δημήτρη Παπαϊωάννου με την Πρώτη
ύλη.
Την πρώτη σκηνοθετική παρουσία της
Κατερίνας Ευαγγελάτου στη Θεσσαλονίκη.
Το Testament από
την ομάδα She She Pop,
τη μοναδική αξιόλογη ξένη παραγωγή της χρονιάς.
Την επί σκηνής σύμπραξη του Δημήτρη Καταλειφού, της Άννας Κοκκίνου και της Ράνιας Οικονομίδου, στο Ρίττερ, Ντένε, Φος του Τόμας Μπέρνχαρντ.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: