Της Δήμητρας Χριστοδούλου
Τέλος, σε δραματουργική επεξεργασία Έλενας Μαυρίδου και σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.Τον γνώρισα με το Λιωμένο Βούτυρο του Σάκη Σερέφα, τον ξανασυνάντησα στην Γκόλφω, στην Ερωφίλη και ταξίδεψα μαζί του στην Επίδαυρο στους στίχους του Σύσσημου του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Κάθε φορά, συγκινούμαι που υπάρχει αυτή η νέα σκέψη στο νέο ελληνικό θέατρο. Σαν να είναι η πρώτη φορά. Μιλάω για τον Σίμο Κακάλα και την ομάδα του Χώρος. Ξεκίνησαν την προηγούμενη Τετάρτη στην Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και θα είναι εκεί ως τις 24/11.
Αυτήν την φορά τους απασχόλησε το "Τέλος", το τέλος το προσωπικό, το κοινωνικό, το
τέλος όλων μας, των πάντων. Τους συναντάμε λίγο πριν το τέλος, πέντε ανθρώπους που θυμούνται, μιλάνε, αγκαλιάζονται, θυμώνουν, κλαίνε, ζουν εκεί, ξέροντας ότι δε θα είναι ακόμα για πολύ. Τα
λόγια τους είναι λόγια που ξέρουμε από τον Μπέκετ, τον Στρίντμπεργκ, τον Έλιοτ, τον Κολτές, τον Σαρτρ, τον Τσέχωφ… είναι λόγια που διψάμε να ακούσουμε, να πούμε, να τα ξανασκεφτούμε. Είναι μια εξαιρετική σύνθεση λόγων… Είναι ένα ποίημα.
Κι εκεί, πάλι, το τέρας είναι αυτό που ξεπετάγεται από μέσα μας. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι, αφού δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Ο βαθύτερος εαυτός μας, ο πρώτος είναι κακός, είναι βάρβαρος… Αυτός είναι που σε κάθε δύσκολη στιγμή, μας οπλίζει το χέρι μας. Δεν άλλαξε σε τίποτα ο άνθρωπος τόσους αιώνες ύπαρξης μετά;
Η δραματουργική επεξεργασία βρήκε την ιδανική σκηνοθετική ανάγνωση από τον Σίμο Κακάλα, στο σύνολό της. Οι σιωπές, οι κραυγές και οι ψίθυροι ήταν σ’ έναν ρυθμό που δεν σου άφηναν το περιθώριο της μη εμπλοκής. Κι εκεί που σε συγκινούσαν, σ’ απωθούσαν, σε εξέθεταν και ξανά σε αγκάλιαζαν.
Και οι πέντε ηθοποιοί της παράστασης με την κίνηση, την έκφραση και το λόγο έδωσαν αυτά τα κείμενα σε μας —τους θεατές— σα να ήταν και δικά μας, οικεία, που όμως έπρεπε να μας απασχολήσουν και πάλι. Ούτε ένας λυγμός, ούτε μια λέξη, ούτε ένα βήμα παραπάνω απ’ το αναγκαίο, όταν φτάνουμε στο τέλος.
Το σκηνικό, αυτό το βάθρο, το πάλκο, ο δρόμος, η προκυμαία, ο βάλτος (;), ήταν εκεί να στηρίξει και να κρατήσει τους εναπομείναντες πριν το τέλος και να κρύψει τους νεκρούς του μετά. Κι ένα σακάκι μας σηματοδοτούσε τον επόμενο θάνατο.
Όλα αυτά, υπογράμμισαν η μουσική και οι επιλογές του Γιώργου Μαυρίδη και οι φωτισμοί του Περικλή Μαθιέλλη, που έδιναν τη ροή και μας οδήγησαν στο τέλος.
Και λέω ξανά: Δεν άλλαξε σε τίποτα ο άνθρωπος τόσους αιώνες ύπαρξης μετά;
Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Σύνθεση κειμένων-Δραματουργική επεξεργασία: Έλενα Μαυρίδου
Σκηνικά και κοστούμια: Kenny MacLellah
Μουσική: Γιώργος Μαυρίδης
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Βοηθός σκηνοθέτη & Βοηθός Δραματολόγος: Δημήτρης Καλακίδης
Παίζουν: Δήμητρα Κούζα, Έλενα Μαυρίδου, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Βαγγέλης Κρανιώτης,
Μιχάλης Βαλάσογλου.
0 comments: