Τζόρνταν των Άννα Ρέινολντς και Μόιρα Μπουφίνι, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, στο Βασιλικό Θέατρο.
Ο μονόλογος Τζόρνταν των Άννα Ρέινολντς και Μόιρα Μπουφίνι είναι η δραματουργική απεικόνιση ενός γεγονότος του αστυνομικού και δικαστικού ρεπορτάζ. Μια νεαρή, άγαμη μητέρα -πρώην πόρνη- σκοτώνει το μωρό της για να μην της το πάρει η πρόνοια και στη συνέχεια καταδικάζεται και εντέλει αθωώνεται από το δικαστήριο.
Το κείμενο σκιαγραφεί διεξοδικά, με στρωτή, γραμμική αφήγηση, την πορεία ζωής αυτής της γυναίκας. Η Σίρλεϊ Τζόουνς δεν κουβαλά τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά μιας δυνατής, αποφασισμένης, εκστασιασμένης παιδοκτόνου Μήδειας. Είναι μια γυναίκα όπως εκατομμύρια στον κόσμο που αφήνεται, υποκύπτει σε μια ολοκληρωτική θυματοποίηση, ανήμπορη να αντιδράσει, να ορθώσει ανάστημα. Μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας, αφήνεται να ακολουθήσει τα βήματα που η μοίρα της έχει καθορίσει για εκείνη.
Ο Νίκος Μαστοράκης άφησε το κείμενο να “αναπνεύσει”, να ξεδιπλωθεί σκηνικά μέσα από την φωνή και το σώμα της Μαρίνας Ασλάνογλου. Χωρίς εντυπωσιασμούς και σκηνοθετικά ευρήματα μέσα στον λιτό, ψυχρό και “αποστειρωμένο” σκηνικό χώρο που επιμελήθηκε ο Μανώλης Παντελιδάκης (ένας προθάλαμος δικαστηρίου που παραπέμπει και σε χώρο ιδρύματος), ακούγεται η κραυγή μια γυναίκας απελπισμένης και προδωμένης.
Πέρα και πάνω από την όποια σπουδαιότητα και μεστότητα κουβαλά το θεατρικό κείμενο, ανάγεται η ολοκληρωμένη ερμηνεία της Ασλάνογλου. Πρόκειται για μια απέριτη, άρτια εκτελεσμένη τεχνικά και υποκριτικά, παρτιτούρα. Η ηθοποιός ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στον ρεαλισμό που κυριαρχεί στο κείμενο και σε έναν υπαινικτικό λυρισμό, αποφεύγοντας τις όποιες μελοδραματικές “παγίδες”. Κατορθώνει να “γεμίσει” την αχανή, γυμνή σκηνή του Βασιλικού θεάτρου, χωρίς ίχνος υποκριτικής υπερβολής. Ένα εξαιρετικό δείγμα ατόφιας αποτύπωσης του ανθρώπινου σπαραγμού, απαλλαγμένο από υπερβολικές κορώνες, με άρτια εκφορά του λόγου και κίνηση. Η ερμηνεία της Ασλάνογλου είναι ίσως ο πιο ισχυρός λόγος για να επίλεξει κάποιος αυτή την σκηνική πρόταση.
Ο μονόλογος Τζόρνταν των Άννα Ρέινολντς και Μόιρα Μπουφίνι είναι η δραματουργική απεικόνιση ενός γεγονότος του αστυνομικού και δικαστικού ρεπορτάζ. Μια νεαρή, άγαμη μητέρα -πρώην πόρνη- σκοτώνει το μωρό της για να μην της το πάρει η πρόνοια και στη συνέχεια καταδικάζεται και εντέλει αθωώνεται από το δικαστήριο.
Το κείμενο σκιαγραφεί διεξοδικά, με στρωτή, γραμμική αφήγηση, την πορεία ζωής αυτής της γυναίκας. Η Σίρλεϊ Τζόουνς δεν κουβαλά τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά μιας δυνατής, αποφασισμένης, εκστασιασμένης παιδοκτόνου Μήδειας. Είναι μια γυναίκα όπως εκατομμύρια στον κόσμο που αφήνεται, υποκύπτει σε μια ολοκληρωτική θυματοποίηση, ανήμπορη να αντιδράσει, να ορθώσει ανάστημα. Μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας, αφήνεται να ακολουθήσει τα βήματα που η μοίρα της έχει καθορίσει για εκείνη.
Ο Νίκος Μαστοράκης άφησε το κείμενο να “αναπνεύσει”, να ξεδιπλωθεί σκηνικά μέσα από την φωνή και το σώμα της Μαρίνας Ασλάνογλου. Χωρίς εντυπωσιασμούς και σκηνοθετικά ευρήματα μέσα στον λιτό, ψυχρό και “αποστειρωμένο” σκηνικό χώρο που επιμελήθηκε ο Μανώλης Παντελιδάκης (ένας προθάλαμος δικαστηρίου που παραπέμπει και σε χώρο ιδρύματος), ακούγεται η κραυγή μια γυναίκας απελπισμένης και προδωμένης.
Πέρα και πάνω από την όποια σπουδαιότητα και μεστότητα κουβαλά το θεατρικό κείμενο, ανάγεται η ολοκληρωμένη ερμηνεία της Ασλάνογλου. Πρόκειται για μια απέριτη, άρτια εκτελεσμένη τεχνικά και υποκριτικά, παρτιτούρα. Η ηθοποιός ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στον ρεαλισμό που κυριαρχεί στο κείμενο και σε έναν υπαινικτικό λυρισμό, αποφεύγοντας τις όποιες μελοδραματικές “παγίδες”. Κατορθώνει να “γεμίσει” την αχανή, γυμνή σκηνή του Βασιλικού θεάτρου, χωρίς ίχνος υποκριτικής υπερβολής. Ένα εξαιρετικό δείγμα ατόφιας αποτύπωσης του ανθρώπινου σπαραγμού, απαλλαγμένο από υπερβολικές κορώνες, με άρτια εκφορά του λόγου και κίνηση. Η ερμηνεία της Ασλάνογλου είναι ίσως ο πιο ισχυρός λόγος για να επίλεξει κάποιος αυτή την σκηνική πρόταση.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: