Όλοι οι παραπάνω έχοντας δουλέψει επαγγελματικά σαν ηθοποιοί και σκηνοθέτες σε διάφορα θέατρα όπως τα : Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, Ακτίς Αελίου, Θεατρικός Οργανισμός Νέες Μορφές (Θεσσαλονίκη), Εθνικό Θέατρο, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο Εμπρός, Θέατρο Τόπος Αλλού, Επί Κολωνώ, συνέστησαν την Εταιρεία με σκοπό την έμφαση στο νεοελληνικό έργο, την ανίχνευση νέων εκφραστικών τρόπων και τη συνεργασία με άλλους θιάσους, μέσα στα πλαίσια της συλλογικής, ελεύθερης, ισότιμης και πολυφωνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Η πρώτη δουλειά των Sforaris, παρουσιάστηκε το χειμώνα του 2006 στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου με τον τίτλο: Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος!. Η παράσταση μας μεταφέρει στη Βηθλεέμ, το έτος Μηδέν. Η γέννηση του Χριστού είναι γεγονός. Όλοι σπεύδουν να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν το Θείο Βρέφος. Ωστόσο, ο Αντώνης, γεννημένος την ίδια μέρα με τον Χριστό σε "διπλανή φάτνη", είναι πεπεισμένος πως έχει γίνει λάθος και πως είναι ο ίδιος το Θείο Βρέφος! Μάταια οι γονείς του και ο φύλακας-άγγελός του προσπαθούν να τον πείσουν ότι δεν είναι ο γιος του Θεού, γιατί απλά ο ταλαίπωρος πατέρας του δεν είναι ο Θεός! Ο Αντώνης όμως δεν πτοείται. Μεγαλώνει παράλληλα με τον Χριστό και μιμείται κάθε του ενέργεια. Θα προσπαθήσει αποτυχημένα να διδάξει στο Ναό, να βρει μαθητές, και ότι άλλο προκύψει προκειμένου να πείσει για την Θεία Φύση του. Στο μεταξύ οι γονείς του, από οικονομική ανάγκη, αναγκάζονται να πουλήσουν τα πράγματά του ως φυλαχτά, κρυφά από τον Αντώνη... Και ξαφνικά αρχίζουν τα θαύματα και όλα ανατρέπονται!
Η παράσταση έτυχε πολύ μεγάλης ανταπόκρισης, γεγονός που οδήγησε σε ένα καινούργιο ανέβασμά της την επόμενη χρονιά, με ξαναγραμμένο από τον συγγραφέα κείμενο, σε νέο μεγαλύτερο χώρο και με προσθήκη νέων ηθοποιών. Ο τίτλος της δεύτερης παράστασης ήταν Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος!2, και παρουσιάστηκε στο χώρο του Club 22 . Ολόκληρος ο χώρος του club χρησιμοποιήθηκε σαν σκηνικό και δημιουργήθηκε ένα site-specific θέαμα.
Μια δύσκολη στιγμή για την ομάδα ήταν τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν από μερίδα θρησκόληπτων, οι οποίοι μήνυσαν όλους τους συντελεστές για καθύβριση θρησκεύματος και απαίτησαν το άμεσο σταμάτημα της παράστασης. Τα δικαστήρια δικαίωσαν τους συντελεστές, οι Sforaris αθωώθηκαν και οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν με μεγάλη επιτυχία, έχοντας μέση πληρότητα 92%.
Την επόμενη χρονιά ανέβηκε η τρίτη παραγωγή με τίτλο Οι Πρακτόρισσες. Ήταν μια παρωδία των κινηματογραφικών ταινιών δράσης και κατασκοπίας. Παρουσιάστηκε στο θέατρο του Ήλιου στην Αθήνα, στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στα Χανιά.
Αμέσως μετά ακολούθησαν οι Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες. Πρόκειται για μία σπονδυλωτή παράσταση, το κείμενο της οποίας στήθηκε πάνω στις ιστορίες τριών δημοτικών τραγουδιών —τριών παραλογών— και σε εικόνες ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη. Οι παραλογές αυτές είναι οι: Της σκοτωμένης, Τα αγαπημένα αδέρφια και η κακή γυναίκα, και Η μάνα η φόνισσα.
Η Εταιρεία συμμετέχοντας στο πρόγραμμα ArtLocus του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, παρουσίασε τις Παραλογές ή Μικρές Καθημερινές Τραγωδίες στο παλιό Σαπωνοποιείο-Eλαιουργείο Χαριλάου στην Ελευσίνα και στον Ρώσικο Ναύσταθμο στον Πόρο. Ακολούθησαν παραστάσεις στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη.
Η Εταιρεία συμμετέχοντας στο πρόγραμμα ArtLocus του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, παρουσίασε τις Παραλογές ή Μικρές Καθημερινές Τραγωδίες στο παλιό Σαπωνοποιείο-Eλαιουργείο Χαριλάου στην Ελευσίνα και στον Ρώσικο Ναύσταθμο στον Πόρο. Ακολούθησαν παραστάσεις στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη.
Μια δεύτερη εκδοχή της παράστασης παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2010. Σε αυτή την εκδοχή προστέθηκε και η παραλογή Η γυναίκα βοσκός. Μετά την Αθήνα ακολούθησαν παραστάσεις σε 21 διαφορετικούς χώρους σε όλη την Ελλάδα, στο Bios στην Αθήνα, αλλά και στο Bob Theatre Festival του 2011. Η Χριστίνα Μαξούρη που παίζει στην παράσταση είναι υποψήφια για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2011. Την θεατρική περίοδο 2011-2012 η παράσταση εντάχθηκε στο ρεπερτόριο του θεάτρου Πορεία.
Στις αρχές του 2012 οι Sforaris συνεργάζονται με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής και προτείνουν μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας. Η παράσταση Γιοι και κόρες βασίζεται στη σκηνική μεταφορά των συνεντεύξεων που πήραν νέοι ηθοποιοί από παππούδες και γιαγιάδες, στους οποίους ζήτησαν να αφηγηθούν την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους. Ο ηθοποιός που πήρε τη συνέντευξη, γίνεται ο παππούς ή η γιαγιά στη νεότερη ηλικία της ιστορίας, ενώ οι πραγματικοί ήρωές της, παρεμβάλλονται στη δράση με μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Το αποτέλεσμα αποτελεί ουσιαστικά ένα οδοιπορικό των μικρών άγραφων ιστοριών της ζωής, οι οποίες εκτυλίσσονται παράλληλα με τα καταγεγραμμένα γεγονότα που σημάδεψαν την επίσημη Ιστορία της χώρας.
Η παράσταση παρουσιάστηκε στην Κομοτηνή, ενώ μια δεύτερη εκδοχή της εντάχθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών 2012 και παρουσιάστηκε τον Ιούνιο στους χώρους της Πειραιώς 260. Το επόμενο βήμα της ομάδας θα γίνει τον Νοέμβριο, στο Bios, με έναν νέο κύκλο παραστάσεων αυτής της παραγωγής.
0 comments: