Τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας
Θα 'σαι 'δω ξανά του χρόνου του Μπέρναρντ Σλέηντ, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη στο θέατρο Αθήναιον (Θεσσαλονίκη)
Έξι συναντήσεις σε έξι εικόνες για το "παράνομο" ζευγάρι Τζορτζ-Ντόροθι. Αυτό είναι το δραματουργικό υλικό του έργου του Σλέηντ, μιας γλυκόπικρης ρομαντικής κομεντί. Στη σκηνή παρακολουθούμε τις συνευρέσεις του ζευγαριού —που είναι παντρεμένοι και οι δύο— σε ένα ξενοδοχείο στο Μεντοτσίνο. Εκεί βρίσκονται κάθε χρόνο την ίδια μέρα, για μια μέρα. Ο συγγραφέας έξυπνα παρουσιάζει τις συναντήσεις τους ανά πενταετία, αναδεικνύοντας τις αλλαγές στη συμπεριφορά, στην εμφάνιση, στην οικογενειακή αλλά και συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων, στο χρονικό διάστημα που έχει ακολουθήσει από την τελευταία φορά που βρέθηκαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας μιας συγκεκριμένης συνθήκης, αφού "φωτίζεται" ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της ζωής των δυο τους, δεν βιώνεται η καθημερινότητα μιας ερωτικής σχέσης, με τα καλά και τα τρωτά της σημεία. Η ιδιαιτερότητα αυτής της συνθήκης διαφοροποιεί το έργο από τις συνηθισμένες ρομαντικές κομεντί, όπως επίσης και η επιλογή του συγγραφέα να συνδέσει τις ζωές αυτών των ανθρώπων στο πέρασμα του χρόνου, με σημαντικά πολιτικά και ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν τον παγκόσμιο "χάρτη", από το 1960 κι έπειτα, που τοποθετείται το έργο. Στη συγκεκριμένη σκηνική εκδοχή η δράση, εύστοχα, τοποθετείται σε ένα πιο σύγχρονο πλαίσιο και οι ιστορικές-πολιτικές αναφορές αφορούν πλέον γεγονότα που είναι πιο πρόσφατα στη μνήμη του σημερινού θεατή. (Τσέρνομπιλ, πόλεμος στο Ιράκ κτλ).
Ο Θοδωρής Αθερίδης σκηνοθέτησε το έργο με κύριο γνώμονα την ανάδειξη των κωμικών στοιχείων που περιέχει μια τέτοια ιδιόμορφη σχέση δύο ετερόκλητων ανθρώπων. Το εγχείρημα, ωστόσο, χωλαίνει στη σκηνική συνύπαρξη των δύο ηθοποιών. Ο Αθερίδης και η Γωγώ Μπρέμπου, που υποδύονται τους δύο χαρακτήρες, είναι δύο ηθοποιοί με διαφορετικά εκφραστικά μέσα, διαφορετικό υποκριτικό τρόπο. Στη συγκεκριμένη παράσταση αυτή η διαφορετικότητα, αν και θα μπορούσε να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση μιας ενδιαφέρουσας υποκριτικής πρότασης και συνύπαρξης, αντιθέτως δημιουργεί μια σκηνική σύγχυση και αμηχανία. Ο υπερκινητικός και ενεργητικός Τζορτζ του Αθερίδη δεν "βρίσκει επαφή" με την αμήχανη και ανέκφραστη —του τύπου "που είμαι, που βρίσκομαι"— Ντόρις της Μπρέμπου. Η ηθοποιός δεν πείθει ούτε στιγμή πως μπορεί να αναδείξει τις εναλλαγές του χαρακτήρα της Ντόρις καθώς περνούν τα χρόνια, ενώ παράλληλα, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο τονισμού και έκφρασης των λέξεων, που δημιουργεί μια νευρικότητα στην παρακολούθηση. Ένα στοιχείο που η ηθοποιός είχε σε όλες τις προηγούμενες παραστάσεις που την έχω δει.
Το τεχνικό-αισθητικό μέρος της παράστασης παρουσιάζει ενδιαφέρον. Το ολόλευκο αφαιρετικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, με το τεράστιο κρεβάτι που δεσπόζει στη σκηνή και που αλλάζει χρώματα χάρη στους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, σε συνδυασμό με τα αντικείμενα του δωματίου που δεν είναι αληθινά αλλά απεικονίζονται πάνω σε κινούμενα ταμπλό, δίνουν στην παράσταση μια ονειρική, παιχνιδιάρικη διάσταση, μακριά από μια ρεαλιστική πραγματικότητα. Σε αυτή την πραγματικότητα επιστρέφουν τον θεατή, τα σύντομα βιντεάκια —σκηνοθετημένα από τον Αθερίδη και βιντεοσκοπημένα με κινητό τηλέφωνο— που ενώνουν τις εικόνες του έργου και αποτελούν μια "εισβολή" σε στιγμές από τη ζωή των δύο αυτών ανθρώπων, μια νατουραλιστική "φέτα ζωής".
Θα 'σαι 'δω ξανά του χρόνου του Μπέρναρντ Σλέηντ, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη στο θέατρο Αθήναιον (Θεσσαλονίκη)
Ο Θοδωρής Αθερίδης σκηνοθέτησε το έργο με κύριο γνώμονα την ανάδειξη των κωμικών στοιχείων που περιέχει μια τέτοια ιδιόμορφη σχέση δύο ετερόκλητων ανθρώπων. Το εγχείρημα, ωστόσο, χωλαίνει στη σκηνική συνύπαρξη των δύο ηθοποιών. Ο Αθερίδης και η Γωγώ Μπρέμπου, που υποδύονται τους δύο χαρακτήρες, είναι δύο ηθοποιοί με διαφορετικά εκφραστικά μέσα, διαφορετικό υποκριτικό τρόπο. Στη συγκεκριμένη παράσταση αυτή η διαφορετικότητα, αν και θα μπορούσε να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση μιας ενδιαφέρουσας υποκριτικής πρότασης και συνύπαρξης, αντιθέτως δημιουργεί μια σκηνική σύγχυση και αμηχανία. Ο υπερκινητικός και ενεργητικός Τζορτζ του Αθερίδη δεν "βρίσκει επαφή" με την αμήχανη και ανέκφραστη —του τύπου "που είμαι, που βρίσκομαι"— Ντόρις της Μπρέμπου. Η ηθοποιός δεν πείθει ούτε στιγμή πως μπορεί να αναδείξει τις εναλλαγές του χαρακτήρα της Ντόρις καθώς περνούν τα χρόνια, ενώ παράλληλα, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο τονισμού και έκφρασης των λέξεων, που δημιουργεί μια νευρικότητα στην παρακολούθηση. Ένα στοιχείο που η ηθοποιός είχε σε όλες τις προηγούμενες παραστάσεις που την έχω δει.
Το τεχνικό-αισθητικό μέρος της παράστασης παρουσιάζει ενδιαφέρον. Το ολόλευκο αφαιρετικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, με το τεράστιο κρεβάτι που δεσπόζει στη σκηνή και που αλλάζει χρώματα χάρη στους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, σε συνδυασμό με τα αντικείμενα του δωματίου που δεν είναι αληθινά αλλά απεικονίζονται πάνω σε κινούμενα ταμπλό, δίνουν στην παράσταση μια ονειρική, παιχνιδιάρικη διάσταση, μακριά από μια ρεαλιστική πραγματικότητα. Σε αυτή την πραγματικότητα επιστρέφουν τον θεατή, τα σύντομα βιντεάκια —σκηνοθετημένα από τον Αθερίδη και βιντεοσκοπημένα με κινητό τηλέφωνο— που ενώνουν τις εικόνες του έργου και αποτελούν μια "εισβολή" σε στιγμές από τη ζωή των δύο αυτών ανθρώπων, μια νατουραλιστική "φέτα ζωής".
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: