Μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Ιδιωτικές ζωές του Νόελ Κάουαρντ στο θέατρο Αυλαία (Θεσσαλονίκη)
Το έργο που έκανε γνωστό τον Νόελ Κάουαρντ, γραμμένο το 1930, σκηνοθέτησε ο Πέτρος Φιλιππίδης για τον θίασο S.T.E.P. Η πλοκή του έργου ξεκινά την πρώτη βραδιά του έγγαμου βίου δύο ζευγαριών, που επιλέγουν το ίδιο ξενοδοχείο και βρίσκονται σε διπλανά δωμάτια. Το ιδιαίτερο στοιχείο που πυροδοτεί τη δραματουργική ένταση είναι πως ο άνδρας του ενός ζευγαριού και η γυναίκα του άλλου, υπήρξαν παντρεμένοι και δεν έχουν πλέον τις καλύτερες σχέσεις. Μια σύμπτωση τους φέρνει κοντά, αρχικά καυγαδίζουν, εκφράζουν τη ζήλεια τους, επικρίνουν ο ένας το νέο σύντροφο του άλλου, φλερτάρουν, ερωτοτροπούν και τελικά εγκαταλείπουν τους νέους συζύγους τους και φεύγουν για να ζήσουν την αναθέρμανση του έρωτά τους σε διαμέρισμα στο Παρίσι. Αυτή είναι η πλοκή ενός κειμένου που αν και στην εποχή του έκανε αίσθηση λόγω της ιδιαίτερης γραφής του —που συνδυάζει το φλεγματικό αγγλικό χιούμορ με αλήθειες για τα μυστήρια και τα παιχνίδια των ερωτικών σχέσεων—, παρακολουθώντας το σήμερα μου έδωσε την εντύπωση πως είναι υπερβολικό, παρωχημένο και εντέλει τίποτα παραπάνω από τα δεκάδες μπουλβάρ που παρουσιάζονται στη σκηνή.
Ο Φιλιππίδης σκηνοθέτησε το έργο με το γνώριμο σκηνοθετικό του ύφος: ασταμάτηση κίνηση, κίνηση και πάλι κίνηση. Ατάκες και διάλογοι χάνονταν μέσα σε έναν καταιγισμό από μούτες, γκριμάτσες και χειρονομίες. Όλα τονισμένα, υπογραμμισμένα πολύ περισσότερο από όσο, κατά τη γνώμη μου, απαιτούσε το κείμενο και σε βαθμό που να χάνεται ο λόγος. Ο Τάσος Ιορδανίδης, στο ρόλο του Έλιοτ, μεταφέρει επί σκηνής την προαναφερθείσα υπερβολή και στα 95 λεπτά της παράστασης. Παίξιμο εξωστρεφές, με έντονες χειρονομίες, ενίοτε κουραστικό από τον πολύ χαριεντισμό και την τονισμένη χαριτωμενιά. Σε αρκετά σημεία, μάλιστα, η σκηνοθετική καθοδήγηση του Φιλιππίδη στον ηθοποιό φαίνεται τόσο έντονα που νομίζεις πως βλέπεις στη σκηνή τον ίδιο τον Φιλιππίδη στον ρόλο του Έλιοτ. Η Θάλεια Ματίκα, ως Αμάντα, δημιουργεί ένα ενδιαφέρον πορτραίτο μιας υπεροπτικής, έξυπνης, ιδιαίτερα ερωτικής και διεκδικητικής γυναίκας. Πολύ καλύτερη στο δεύτερο μέρος όπου αναδεικνύονται πιο καθαρά οι κωμικές δυνατότητες της ηθοποιού, καθώς εγκαταλείπεται ο καταιγιστικός τρόπος ομιλίας του πρώτου μέρους όπου με δυσκολία μπορεί κάποιος να συγκρατήσει όσα λέγονται. Οι δύο ηθοποιοί που συμπληρώνουν το κουαρτέτο του θιάσου, η Νικολέτα Κοτσαηλίδου και ο Ορέστης Τζιόβας είναι πιο μετρημένοι και οι ερμηνείες τους πιο ήπιες (ίσως επειδή αυτό απαιτούν και οι ρόλοι τους) και εντέλει πιο ολοκληρωμένες. Η Κοτσαηλίδου είναι η "αθώα" και λίγο αφελής Σίμπιλ την οποία εγκαταλείπει ο Έλιοτ και ο Τζίοβας υποδύεται τον πιο άξεστο, έτοιμο για καβγά, Βίκτορ, που έχει παντρευτεί την Αμάντα.
Όλα αυτά διαδραματίζονται μέσα σε ένα πραγματικά ανέμπνευστο, φλύαρο σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, όπου μέσα από σκόρπια αντικείμενα και έπιπλα παρουσιάζεται το διαμέρισμα που "κρύβει" τους δύο εραστές. Όλη η πρώτη πράξη παρουσιάζεται μπροστά από την κλειστή αυλαία και το σκηνικό χώρο των δύο μπαλκονιών του ξενοδοχείου αποτελούν τα "πολυφορεμένα" έπιπλα γνωστού οικονομικού πολυκαταστήματος επίπλων. Κατανοητή η πιθανή ανάγκη για μειωμένα κόστη παραγωγής, αλλά κάτι πιο καλόγουστο και εξίσου οικονομικό δεν θα έβλαπτε. Τα κοστούμια του Βασίλη Ζούλια (ιδιαίτερα αυτά των κυριών) εξαιρετικά φροντισμένα και αισθητικά άψογα, δίνουν το στίγμα της εποχής.
Ιδιωτικές ζωές του Νόελ Κάουαρντ στο θέατρο Αυλαία (Θεσσαλονίκη)
Ο Φιλιππίδης σκηνοθέτησε το έργο με το γνώριμο σκηνοθετικό του ύφος: ασταμάτηση κίνηση, κίνηση και πάλι κίνηση. Ατάκες και διάλογοι χάνονταν μέσα σε έναν καταιγισμό από μούτες, γκριμάτσες και χειρονομίες. Όλα τονισμένα, υπογραμμισμένα πολύ περισσότερο από όσο, κατά τη γνώμη μου, απαιτούσε το κείμενο και σε βαθμό που να χάνεται ο λόγος. Ο Τάσος Ιορδανίδης, στο ρόλο του Έλιοτ, μεταφέρει επί σκηνής την προαναφερθείσα υπερβολή και στα 95 λεπτά της παράστασης. Παίξιμο εξωστρεφές, με έντονες χειρονομίες, ενίοτε κουραστικό από τον πολύ χαριεντισμό και την τονισμένη χαριτωμενιά. Σε αρκετά σημεία, μάλιστα, η σκηνοθετική καθοδήγηση του Φιλιππίδη στον ηθοποιό φαίνεται τόσο έντονα που νομίζεις πως βλέπεις στη σκηνή τον ίδιο τον Φιλιππίδη στον ρόλο του Έλιοτ. Η Θάλεια Ματίκα, ως Αμάντα, δημιουργεί ένα ενδιαφέρον πορτραίτο μιας υπεροπτικής, έξυπνης, ιδιαίτερα ερωτικής και διεκδικητικής γυναίκας. Πολύ καλύτερη στο δεύτερο μέρος όπου αναδεικνύονται πιο καθαρά οι κωμικές δυνατότητες της ηθοποιού, καθώς εγκαταλείπεται ο καταιγιστικός τρόπος ομιλίας του πρώτου μέρους όπου με δυσκολία μπορεί κάποιος να συγκρατήσει όσα λέγονται. Οι δύο ηθοποιοί που συμπληρώνουν το κουαρτέτο του θιάσου, η Νικολέτα Κοτσαηλίδου και ο Ορέστης Τζιόβας είναι πιο μετρημένοι και οι ερμηνείες τους πιο ήπιες (ίσως επειδή αυτό απαιτούν και οι ρόλοι τους) και εντέλει πιο ολοκληρωμένες. Η Κοτσαηλίδου είναι η "αθώα" και λίγο αφελής Σίμπιλ την οποία εγκαταλείπει ο Έλιοτ και ο Τζίοβας υποδύεται τον πιο άξεστο, έτοιμο για καβγά, Βίκτορ, που έχει παντρευτεί την Αμάντα.
Όλα αυτά διαδραματίζονται μέσα σε ένα πραγματικά ανέμπνευστο, φλύαρο σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, όπου μέσα από σκόρπια αντικείμενα και έπιπλα παρουσιάζεται το διαμέρισμα που "κρύβει" τους δύο εραστές. Όλη η πρώτη πράξη παρουσιάζεται μπροστά από την κλειστή αυλαία και το σκηνικό χώρο των δύο μπαλκονιών του ξενοδοχείου αποτελούν τα "πολυφορεμένα" έπιπλα γνωστού οικονομικού πολυκαταστήματος επίπλων. Κατανοητή η πιθανή ανάγκη για μειωμένα κόστη παραγωγής, αλλά κάτι πιο καλόγουστο και εξίσου οικονομικό δεν θα έβλαπτε. Τα κοστούμια του Βασίλη Ζούλια (ιδιαίτερα αυτά των κυριών) εξαιρετικά φροντισμένα και αισθητικά άψογα, δίνουν το στίγμα της εποχής.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: