(11-1-2018)Αλλά για κάποιον, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.
Ένας χαρισματικός ιερέας, ο Πατέρας Φλυν, προσπαθεί να εκσυγχρονίσει τις αυστηρές δομές του σχολείου τις οποίες υπερασπίζεται σθεναρά η αυστηρή διευθύντρια του σχολείου Αδελφή Αλούσιους Μποβιέ. Όταν εκείνη θα ανακαλύψει ότι ο ιερέας δίνει ιδιαίτερη προσοχή σε ένα νεαρό απομονωμένο αγόρι, θα ηγηθεί μιας προσωπικής σταυροφορίας εναντίον του ιερέα με σκοπό να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να τον εκδιώξει από το σχολείο. Υφιστάμενη του ιερέα, χωρίς ισχυρές αποδείξεις και στηριγμένη μόνο στην δική της ηθική βεβαιότητα, θα βάλει σε κίνδυνο την θέση του ιερέα, το μέλλον του μαθητή αλλά και την συνοχή της κοινωνίας του σχολείου.
[…]Αυτή τη στιγμή στην Αμερική έχει εξαπλωθεί ένα σύμπτωμα ευδιάκριτο σε όλους μας. Αναφαίνεται στις πολιτικές εκπομπές λόγου, στα καλλιτεχνικά νέα, στις πολιτιστικές κριτικές κάθε είδους, στον διάλογο για τη θρησκεία. Ζούμε σε έναν πολιτισμό καταγγελιών και δικαστηρίων. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ζούμε σε ένα πολιτισμό που περιστρέφεται γύρω από τις διασημότητες και το lifestyle. Αυτά έχουν πεθάνει πια. Τώρα οι διασημότητες μας ενδιαφέρουν μόνο αν περνούν από δίκη. Ζούμε σε έναν πολιτισμό όπου όλοι είμαστε συνήγοροι ή κατήγοροι μέχρι εσχάτων, ερχόμαστε σε βίαιες αντιπαραθέσεις, κρίνουμε και κατακρίνουμε, βγάζουμε ετυμηγορίες. Ο διάλογος έχει δώσει τη θέση του στον διαξιφισμό. Η επικοινωνία έχει μετατραπεί σε σύγκρουση δυνάμεων. Ο δημόσιος λόγος πλέον ταυτίζεται με την προσβολή και την ανειλικρίνεια. Γιατί; Ίσως ο λόγος να είναι ότι βαθιά κάτω από τον βόμβο των φωνών, φτάσαμε σε ένα σημείο όπου γνωρίζουμε ότι δε γνωρίζουμε… τίποτα. Αλλά κανείς δεν προτίθεται να το ομολογήσει αυτό. Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να σας θέσω μια ερώτηση. Παρασυρθήκατε ποτέ σε κάποια διαφωνία υποστηρίζοντας την άποψή σας και καταλήξατε να νιώθετε μάλλον αμήχανοι; Πολεμώντας για τον τρόπο ζωής σας φτάσατε στα όρια της εξουθένωσης; Μήπως παλεύατε για κάτι που είχατε πάψει να πιστεύετε προ πολλού; Είπατε ποτέ σε κάποια ότι την αγαπάτε και ξαφνικά άρχισε μέσα σας να σας σπιρουνίζει αχνά η ναυτία της βεβαιότητας που ανάσα την ανάσα διαβρώνεται ανεπιστρεπτί; Εγώ το έχω κάνει. […] Η αρχή της αλλαγής είναι η στιγμή της Αμφιβολίας. Είναι αυτή η κρίσιμη στιγμή, όταν αναθεωρώ και ανανεώνω την ανθρωπιά μου ή γίνομαι ένα ψέμα. Η Αμφιβολία απαιτεί περισσότερο σθένος από την αλύγιστη βεβαιότητα, και μεγαλύτερη σπατάλη ενέργειας∙ η βεβαιότητα είναι σημείο, η αμφιβολία αέναη — μια άσκηση πάθους. Μπορεί στο τέλος να βγείτε από το έργο αβέβαιοι. Μπορεί να αποζητάτε τη σιγουριά. Περιφρονήστε αυτή σας την τάση. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μες στην αβεβαιότητα, την ακέραιη και ολοκληρωτική ασάφεια. Δεν υπάρχει η τελευταία λέξη. Υπάρχει η σιωπή κάτω από τον βόμβο της εποχής μας.
John Patrick Shanley, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, Μάρτιος 2005
Σκηνικά-κοστούμια: Απόλλων Παπαθεοχάρης
Βίντεο: Απόλλων Παπαθεοχάρης, Ραμόν Μαλαπέτσας
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Μακιγιάζ: Παντελής Τουτουντζής
Βοηθός σκηνοθέτη : Δανάη Παπουτσή
Βοηθός σκηνογράφου: Σωτήρης Μήτσουλας
Φωτογραφίες: Έφη Γούση
Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Βοηθός παραγωγής: Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη
Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Παίζουν: Ρούλα Πατεράκη, Νίκος Κουρής, Λίλα Μπακλέση, Πηνελόπη Μαρκοπούλου.
Θέατρο Ροές (Ιάκχου 16, Γκάζι, Αθήνα, τηλ. 210 3474312)
Κάθε Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:30 και 21:00, Κυριακή στις 20:00, από 7 Φεβρουαρίου 2018
Εισιτήρια: Τετάρτη-Παρασκευή: 16€ (κανονικό), 12€ (μειωμένο)
Σάββατο, Κυριακή: 18€ (κανονικό), 12€ (μειωμένο)
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά.
0 comments: