Έβρεχε δίχως λόγο τη νύχτα.
Έκλαψα - χόρτασε η ψυχή μου.
Σ' έφερα πιο κοντά.
Κράτησα επιτέλους τη μορφή σου.
Χαράζει τώρα στις μηλιές
κείνο σου το χαμόγελο.
(Έβρεχε δίχως λόγο, Γιώργος Ιωάννου)
Άστραψε!
η μορφή σου
στο σκοτεινό ουρανό.
Και λείπεις.
Οι φίλες μου βροντές
με προειδοποιούν
"απέφευγε τις συγκινήσεις"
Τέτοιες νύχτες
δεν έχει κι άστρα να μετρήσεις.
Λοιπόν,
αρκούμαι στο φως των αστραπών
πότε πότε να φωτίζει τη ζωή μου.
Στα σκοτεινά διαλείμματα
ο ήχος της βροχής
μετρονόμος στη σιωπή μου
τακ- ολόκληρη,
τακ τακ μισή καρδιά
σε allegro πάντα τόνο.
Και ούτω καθεξής.
Εtabel Niopa
0 comments: