Με τρεις παραστάσεις ξεκινάει το θέατρο Αργώ τη χειμερινή του σεζόν. Συγκεκριμένα στο θέατρο θα παρουσιαστούν τα έργα: "Οι Αγνοούμενοι. Μια ενδιαφέρουσα ζωή" του Βασίλη Κατσικονούρη, με τους: Αιμιλία Υψηλάντη, Αλέξανδρο Σταύρου και Μαρία Τσαρούχα, ένα έργο για το έγκαυμα της μνήμης γραμμένο το 2005 για το δράμα των αγνοούμενων της Κύπρου, "Ο γυιος μου ο Ελπήνορας" του Δημήτρη Λέντζου,
πρόσφατα και ειδικά γραμμένος συγκλονιστικός μονόλογος για τον αγνοούμενο -και τον αγνοούντα- με την Αιμιλία Υψηλάντη, και η επιτυχημένη κωμωδία "Η ζωή μου στην τέχνη" του άγγλου συγγραφέα Andrew Cowie, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, η οποία παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά μετά την επιτυχία που σημείωσε την περασμένη σεζόν.
Το έργο "Οι αγνοούμενοι. Μια ενδιαφέρουσα ζωή" έργο γράφτηκε το 2005 για το δράμα των αγνοούμενων της Κύπρου και έθεσε, σε χρόνο φαινομενικά ανύποπτο, τα θέματα της μνήμης και της άγνοιας, σε μια εποχή γενικευμένης λήθης και ευδαιμονισμού που βίωναν και η Κύπρος και η Ελλάδα. Σήμερα, το 2014 που οι δύο τόποι, Ελλάδα και Κύπρος, βιώνουν μια τεράστια κρίση και όχι μόνον οικονομική, η παρουσίαση αυτής της παράστασης -και με αφορμή το κλείσιμο 40ετίας από τα οδυνηρά γεγονότα- καθίσταται απολύτως καίρια και καλλιτεχνικά αναγκαία, καθώς το έργο ανιχνεύει τα αίτια της κρίσης όχι εκ των υστέρων αλλά από πριν και τα ερμηνεύει με όρους τραγωδίας και ειδικότερα τραγικής άγνοιας. Ίσως, εν τέλει, αγνοούμενοι είναι οι αγνοούντες. (από 9 Οκτωβρίου 2014)
Το έργο "Ο γυιος μου ο Ελπήνορας" είναι μια ιστορία μνήμης πάνω στο ίδιο θέμα. "Η ελπίδα είναι η φύτρα της ζωής", μονολογεί η μάνα του αγνοούμενου 40 χρόνια μετά. Καμένη στο φως του φονιά Ιουλίου, σαν άλλη μυροφόρος κάτω από ένα αδειανό σταυρό στη μέση ακριβώς του κόσμου, μπροστά στις απαγορευμένες γραμμές των συνθηκολογημένων, μπροστά στα σύνορα της λήθης και τη συνήθεια της απώλειας, δεν έχει τίποτε πια να περιμένει στον καμένο κάμπο, δεν έχει τίποτε πια να ζητήσει από τις συναινέσεις και τις καταφάσεις των πραγματιστών, των ρεαλιστών, των χειροκροτητών. Ένας μονόλογος για τον αγνοούμενο Ελπήνορα, αλλά και για την ίδια την ιστορία, πικρό καρπό της σοδειάς του πολέμου. Μια τελευταία ακραία διαμαρτυρία στον κόσμο, ένας συγκλονιστικός (μη) αποχαιρετισμός με ένα νανούρισμα και ένα μοιρολόι, στα "τείχη" της Αμμοχώστου και της Τροίας, σ’ όλες τις πόλεις του κόσμου στους νέους πρόσφυγες καιρούς. (από 6 Οκτωβρίου 2014)
Το έργο "Η ζωή μου στη τέχνη" γράφτηκε το 1998, έχει τρία πρόσωπα -ένα σκηνοθέτη και δύο ηθοποιούς- κι "ενορχηστρώνεται" από τον συγγραφέα Andrew Cowie σαν ένα έργο μέσα στο έργο. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Birmingham τον Ιούλιο του 1998 και έχει παιχτεί σε Αγγλία, Αμερική, Αυστραλία, Ιταλία κ.ά., αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. (από 7 Νοεμβρίου 2014)
Θέατρο Αργώ, (Ελευσινίων 15, Στάση Μετρό Μεταξουργείο, Αθήνα, τηλ. 210 5201684)
www.argotheater.gr
πρόσφατα και ειδικά γραμμένος συγκλονιστικός μονόλογος για τον αγνοούμενο -και τον αγνοούντα- με την Αιμιλία Υψηλάντη, και η επιτυχημένη κωμωδία "Η ζωή μου στην τέχνη" του άγγλου συγγραφέα Andrew Cowie, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, η οποία παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά μετά την επιτυχία που σημείωσε την περασμένη σεζόν.
Το έργο "Οι αγνοούμενοι. Μια ενδιαφέρουσα ζωή" έργο γράφτηκε το 2005 για το δράμα των αγνοούμενων της Κύπρου και έθεσε, σε χρόνο φαινομενικά ανύποπτο, τα θέματα της μνήμης και της άγνοιας, σε μια εποχή γενικευμένης λήθης και ευδαιμονισμού που βίωναν και η Κύπρος και η Ελλάδα. Σήμερα, το 2014 που οι δύο τόποι, Ελλάδα και Κύπρος, βιώνουν μια τεράστια κρίση και όχι μόνον οικονομική, η παρουσίαση αυτής της παράστασης -και με αφορμή το κλείσιμο 40ετίας από τα οδυνηρά γεγονότα- καθίσταται απολύτως καίρια και καλλιτεχνικά αναγκαία, καθώς το έργο ανιχνεύει τα αίτια της κρίσης όχι εκ των υστέρων αλλά από πριν και τα ερμηνεύει με όρους τραγωδίας και ειδικότερα τραγικής άγνοιας. Ίσως, εν τέλει, αγνοούμενοι είναι οι αγνοούντες. (από 9 Οκτωβρίου 2014)
Το έργο "Ο γυιος μου ο Ελπήνορας" είναι μια ιστορία μνήμης πάνω στο ίδιο θέμα. "Η ελπίδα είναι η φύτρα της ζωής", μονολογεί η μάνα του αγνοούμενου 40 χρόνια μετά. Καμένη στο φως του φονιά Ιουλίου, σαν άλλη μυροφόρος κάτω από ένα αδειανό σταυρό στη μέση ακριβώς του κόσμου, μπροστά στις απαγορευμένες γραμμές των συνθηκολογημένων, μπροστά στα σύνορα της λήθης και τη συνήθεια της απώλειας, δεν έχει τίποτε πια να περιμένει στον καμένο κάμπο, δεν έχει τίποτε πια να ζητήσει από τις συναινέσεις και τις καταφάσεις των πραγματιστών, των ρεαλιστών, των χειροκροτητών. Ένας μονόλογος για τον αγνοούμενο Ελπήνορα, αλλά και για την ίδια την ιστορία, πικρό καρπό της σοδειάς του πολέμου. Μια τελευταία ακραία διαμαρτυρία στον κόσμο, ένας συγκλονιστικός (μη) αποχαιρετισμός με ένα νανούρισμα και ένα μοιρολόι, στα "τείχη" της Αμμοχώστου και της Τροίας, σ’ όλες τις πόλεις του κόσμου στους νέους πρόσφυγες καιρούς. (από 6 Οκτωβρίου 2014)
Το έργο "Η ζωή μου στη τέχνη" γράφτηκε το 1998, έχει τρία πρόσωπα -ένα σκηνοθέτη και δύο ηθοποιούς- κι "ενορχηστρώνεται" από τον συγγραφέα Andrew Cowie σαν ένα έργο μέσα στο έργο. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Birmingham τον Ιούλιο του 1998 και έχει παιχτεί σε Αγγλία, Αμερική, Αυστραλία, Ιταλία κ.ά., αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. (από 7 Νοεμβρίου 2014)
Θέατρο Αργώ, (Ελευσινίων 15, Στάση Μετρό Μεταξουργείο, Αθήνα, τηλ. 210 5201684)
www.argotheater.gr
0 comments: