.jpg)
.jpg)
"Αστερισμοί" του Nick Payne, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Οι "Αστερισμοί" του Άγγλου θεατρικού συγγραφέα Nick Payne, ανέβηκαν για πρώτη φορά το 2012, σε σκηνοθεσία του Michael Longhurst. Το κοινό ενθουσιάστηκε και το ίδιο έτος κιόλας, το έργο κέρδισε το βραβείο της Evening Standard για το καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς.
Το 2010 ο πόνος για τον χαμό του πατέρα του, έκανε τον συγγραφέα να στραφεί στην ενασχόληση με θεωρίες της σύγχρονης φυσικής. Το ντοκιμαντέρ του Brian Green με τίτλο "Το Κομψό Σύμπαν", αποτέλεσε το εφαλτήριο του ενδιαφέροντός του για τις ασυμβατότητες της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας και της Κβαντικής Μηχανικής.
Έτσι το έργο έχει ως κεντρικό θέμα του τη σχέση ενός μελισσοκόμου (Ρόλαντ) και μιας καθηγήτριας κοσμολογίας (Μάριαν) και το πώς εξελίσσεται σε διάφορα παράλληλα σύμπαντα. Σε κάθε σύμπαν συναντάμε μία διαφορετική εκδοχή της σχέσης τους. Αλλού μένουν μαζί και παντρεύονται ενώ σε ένα άλλο σύμπαν χωρίζουν κτλ. Όλα αυτά διαπνεόμενα από αστροφυσικές θεωρίες.
Οι "Αστερισμοί" είναι ένα έργο που επιδέχεται ποικίλες αναγνώσεις. Μπορεί να διαβαστεί ως μια ερωτική ιστορία που σε κάθε περίπτωση έχει διαφορετικό τέλος ή μπορεί να ιδωθεί ως ελεγεία πάνω σε κοσμοθεωρητικές απόψεις και φυσικούς νόμους.
Καθότι ο χωροχρόνος ήταν διαρκώς εναλλασσόμενος, εφόσον παρακολουθούσαμε διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας, είχα μεγάλη περιέργεια για το πώς θα παρουσιάσει ο σκηνοθέτης μία τέτοια σύνθετη κατάσταση. Ομολογώ ότι εξεπλάγην με την απλότητα και την σαφήνεια της σκηνοθεσίας.
Καταρχήν να αναφέρω πως δεν υπήρχαν σκηνικά. Ένα λευκό πάτωμα κι ένα λευκό φόντο αρκούσαν. Η μετάβαση από το ένα σύμπαν στο άλλο γινόταν με το απότομο σβήσιμο των κεντρικών φώτων και την εμφάνιση πράσινων ή κόκκινων λωρίδων φωτός στο πάτωμα της σκηνής και στους τοίχους. Η φουτουριστική αισθητική των φωτισμών με τις έντονες πράσινες γραμμές, παρέπεμπε σε κάτι εξωπραγματικό που ταίριαζε απόλυτα με τις κοσμοθεωρητικές απόψεις που διατυπώνονταν, δίνοντας στο θεατή την αίσθηση του "εξωγήινου".
Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στις επιστημονικές μελέτες και στον ρομαντισμό της ερωτικής ιστορίας. Τα όρια ανάμεσά τους ήταν δυσδιάκριτα, αφού οι συζητήσεις του ζευγαριού περιείχαν θεωρίες της αστροφυσικής και παράλληλα μέσα από αυτές εξελισσόταν το φλερτ τους. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έδωσε μεγαλύτερο βάρος στο επιστημονικό κομμάτι, χωρίς όμως να μειώνεται ο ρόλος του ρομαντικού μέρους ή να παραλείπει τα χιουμοριστικά στοιχεία. Στην αρχή, πριν ακόμη βγουν οι ηθοποιοί στη σκηνή, προβλήθηκε ένα βίντεο με μία συνέντευξη που παραχώρησαν στον Μάκη Παπαδημητρίου οι καθηγητές αστροφυσικής Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου. Στη συζήτησή τους οι δύο καθηγητές εξηγούν και αναλύουν κάποιες καίριες επιστημονικές θεωρίες και μεταρσιώνουν τον θεατή σε σφαίρες μεταφυσικές εντάσσοντάς τον στο κλίμα της παράστασης.
Όσο για τις ερμηνείες των ηθοποιών, του Μάκη Παπαδημητρίου και της Στεφανίας Γουλιώτη, ήταν λιτές, χωρίς φανφαρονισμούς. Έχτιζαν υποβλητικά τις παύσεις στους διαλόγους και απέδιδαν με αριστοτεχνικό τρόπο τον κωμικό ή δραματικό τόνο του κειμένου.
Πρόκειται για μία παράσταση που τα έχει σχεδόν όλα. Χιούμορ, συγκίνηση, προβληματισμό, ανατροπή, ρομαντισμό, επιστήμη. Τροφοδοτεί τη σκέψη με πλούσιο υλικό, ανάλογα με το πού θα εστιάσει ο κάθε θεατής. Άλλος θα βγει από το θέατρο σκεπτόμενος το σύμπαν, άλλος θα αναρωτιέται "τι θα γινόταν αν...", άλλος θα αναθεωρήσει τη στάση του απέναντι σε ασθένειες κι άλλα πολλά. Τα ζητήματα που θίγει ο Payne στους "Αστερισμούς" του είναι άπειρα, όπως και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις που εγείρονται στο νου του θεατή μετά την παράσταση.
0 comments: