(4-2-2017)
Μια οικογένεια σμίγει για τις γιορτές των Χριστουγέννων και ξαφνικά η μητέρα "αποσύρεται". Δεν επικοινωνεί πια. Και όλα τα πρόσωπα μπαίνουν σε μια διαδικασία ξεκαθαρίσματος και αυτογνωσίας, μέσα από την πλοκή ενός έργου που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "οικογενειακό ψυχόδραμα".
Όταν τον Οκτώβρη τού 1995 δημιουργήθηκε η Ομάδα Νέμεση, σκοπός της ήταν να κάνει μια δουλειά studio, χρησιμοποιώντας κυρίως τον θεατρικό αυτοσχεδιασμό, με θέμα τις γυναικείες μορφές της τραγωδίας. Και κάποια στιγμή άρχισε να δημιουργείται η κύρια ιδέα, ο ιστός: "Εν αρχή ην η Άλκηστη". Αυτό είναι το πρώτο μοντέλο, το πρώτο αρχέτυπο που κουβαλάμε όλες οι γυναίκες μέσα μας, αυτό που η κοινωνία, με λεκτικά ή μη λεκτικά μηνύματα, εδώ και αιώνες προτείνει ως πρότυπο: η Άλκηστη. Αυτή η όχι τόσο γνωστή ηρωίδα της τραγωδίας, πρότυπο συζύγου (και κατά δεύτερο λόγο μητέρας). Η πιστή και αφοσιωμένη σύζυγος που με σπαραγμό ψυχής επειδή αφήνει τα παιδιά της ορφανά, αποφασίζει να πεθάνει αντί για τον άντρα της, τον Άδμητο. Τί σκέφτεται αυτή η τέλεια σύζυγος και μητέρα; Τί θέλει για τον εαυτό της; Τολμά να έχει άλλη ταυτότητα εκτός απ αυτήν που της προσδιορίζουν οι άλλοι; Ποιά είναι τελικά η Άλκηστη; Και τότε ήρθε η ιδέα: Η Άλκηστη σιωπά.
─ Μια οικογένεια που τυχαίνει να απαρτίζεται στην παρούσα συνάντηση μόνο από τις γυναίκες της οικογένειας. Η παρουσία αντρών θα λειτουργούσε ανασταλτικά στο ξεκαθάρισμα των προσωπικών και διαπροσωπικών λογαριασμών;
Με την παρουσία αντρών ίσως κάποια πράγματα να μην λεγόντουσαν, όπως συμβαίνει και στην κοινωνία μας. Αν και οι άντρες είναι απόντες, στην ουσία έχουν μια πολύ δυναμική θέση στην πλοκή του έργου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι παρόντες μέσω της απουσίας τους.
─ Τι διαφορές έχει το έργο από τον προ εικοσαετίας πρώτη του μορφή; Είναι οι κοινωνικές συνθήκες διαφορετικές ή πρόκειται για μια βαθύτερη κατάδυση στις οικογενειακές σχέσεις;
Και τα δύο έχουν παίξει τον ρόλο τους. Στο νέο ανέβασμα η σκηνοθετική άποψη είναι κατά κύριο λόγο διαφορετική. Η εξέλιξη της τεχνολογίας μας βοήθησε να λειτουργήσουμε και με άλλους τρόπους.
─ To έργο διαδραματίζεται στην επαρχία. Σε σχέση με τις μεγάλες πόλεις ο μικρός χώρος δίνει κάποια πλεονεκτήματα στην ανάπτυξη των διαλόγων;
Η επαρχία επιλέχθηκε τυχαία. Οι ίδιες σχέσεις θα μπορούσαν να υπάρχουν και σε μία οικογένεια που ζει σε μεγάλη πόλη.
─ Το όνειρο κατέχει ισοδύναμη θέση με την πραγματικότητα στην παράσταση;
Τα όνειρα δείχνουν τις φοβίες των ηρωίδων και είναι επηρεασμένα από την πραγματικότητα. Μέσα από τα όνειρα μπορεί το κοινό να κατανοήσει καλύτερα την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας.
─ Ο μονόλογος όπως και οι σιωπές είναι ισχυρό εργαλείο για την αποκάλυψη της εσωτερικής αλήθειας της κάθε ηρωίδας. Είναι ένας μονόλογος προς τον εαυτό ή απευθύνεται, μήπως, προς το πρόσωπο που πιθανώς την έχει πληγώσει περισσότερο;
Ισχύουν και τα δύο. Με τους μονολόγους —εξομολογητήριο όπως το ονομάζουμε εμείς— η κάθε ηρωίδα μας δίνει τη δική της αλήθεια και τους δικούς της φόβους. Όλες απευθύνονται στην σιωπηλή Άλκηστη. Αν δεν ήταν σιωπηλή κάποια πράγματα δεν θα τα έλεγαν.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
"Η σιωπή της Άλκηστης", της Τίνας Στεφανοπούλου (σε συνεργασία με την Ομάδα Νέμεση, σε σκηνοθεσία Τίνας Στεφανοπούλου.
Σκηνικά-κοστούμια: Στέργιος Πρώιος
Video-μοντάζ: Νίκος Μπεκιάρης
Video-μοντάζ: Νίκος Μπεκιάρης
Παίζουν: Λία Βανίδου (Ελένη)
Γιάννα Δεληβοριά (Κλειώ)
Κατερίνα Κουινέλη (Άλκηστη: 11/2, 12/2)
Νίκη Κύρτση (Ιουλία: 4/2, 12/2, 18/2)
Ελένη Μπακούση (Αλεξάνδρα)
Σίσσυ Μπούζα (Ηρώ)
Ζωή Ταυλαρίδου (Άλκηστη: 4/2, 5/2, 18/2, 19/2)
Φροσύνη Τζιβινίκου (Ιουλία: 5/2, 11/2, 19/2)
Studio Νέμεση (Δελφών 176, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 326230)
Κάθε Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 19:30, έως 19 Φεβρουαρίου 2017
Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά.
0 comments: