Οι στόχοι και οι αναζητήσεις της ομάδας συνοψίζονται στη διερεύνηση και στο ανέβασμα έργων από το σύγχρονο δραματολόγιο (ελληνικό και ξένο) που αφενός παρουσιάζουν καινοτομίες στη δραματουργία τους, δίνοντας χώρο για πειραματισμό και θεατρικές αναζητήσεις, και αφετέρου πραγματεύονται με άμεσο τρόπο πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα του σύγχρονου κόσμου. Η ομάδα ενδιαφέρεται ειδικότερα για την ανάπτυξη του εφηβικού θεάτρου στην Ελλάδα, καθώς πρόκειται για ένα είδος που καλύπτει και τις δύο παραμέτρους, το πειραματικό και το πολιτικό. Επιδίωξη και τακτική της Grasshopper είναι η συνεργασία με νέους ηθοποιούς και δημιουργικούς συντελεστές που επιζητούν την καλλιτεχνική έρευνα και ανταλλαγή στο πλαίσιο μιας ομάδας.
Πρώτη εμφάνιση της ομάδας με το έργο του Μάρτιν Κρίμπ, Ολοένα και λιγότερες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου. Πρόκειται για ένα έργο που ενορχηστρώνει με ευφυή τρόπο όλες τις εμμονές του συγγραφέα: την πανταχού παρούσα βία, το ρόλο των ΜΜΕ στην καπιταλιστική κοινωνία, τη θέση της γυναίκας και των παιδιών στο σημερινό κόσμο, τη δύναμη και τα όρια της γλώσσας. Αποτελείται από τρεις ιστορίες τις οποίες επινοούν επί σκηνής τα πρόσωπα του έργου.
Ακολούθησε ο Ιβάνοφ του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Ο θίασος διάβασε τον Τσέχοφ με διάθεση ανανεωτική, αποφεύγοντας συνειδητά οποιαδήποτε απόπειρα ρεαλιστικής αναπαράστασης. Η δράση τοποθετείται στο χώρο ενός ατελείωτου, καταναγκαστικού πάρτι, όπου συναντιούνται όλα τα πρόσωπα του έργου εγκλωβισμένα στις κοινωνικές συμβάσεις.
Τον Ιανουάριο του 2009 ανέβηκε στο θέατρο Χώρα το Chatroom του EndaWalsh, σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου. Πρόθεση της ομάδας με την παράσταση αυτή ήταν να ανοίξει ο δρόμος για μία σειρά παραστάσεων που θα θεμελιώσουν και στην ελληνική πραγματικότητα το θεσμό του εφηβικού ή νεανικού θεάτρου (youth theatre). Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν και τα επόμενα βήματα της ομάδας με τα έργα DNA του Ντένις Κέλι και Στην οθόνη φως του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη.
Τον Φεβρουάριο του 2012 η ομάδα παρουσίασε —σε συμπαραγωγή με το θέατρο του Νέου Κόσμου— τον Θείο Βάνια του Τσέχοφ, με τον υπότιτλο: σκηνές από τη ζωή στην ύπαιθρο. Τρεις αφηγητές επιχειρούν —χρησιμοποιώντας μικρόφωνα και μηχανήματα επεξεργασίας ήχου— να παρακολουθήσουν και να ζωντανέψουν τα εννέα πρόσωπα του έργου και τις απόπειρές τους να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Για να το πετύχουν όμως είναι υποχρεωμένα, αυτά, πρόσωπα από τη φύση τους δευτερεύοντα, να αρθούν στο ύψος σκηνών γραμμένων για πρωταγωνιστές.
Η ομάδα συμμετείχε στο φεστιβάλ Αθηνών 2012 με το Μικρό Έγιολφ του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά. Έργο παραμελημένο, της τελευταίας περιόδου της ιψενικής δραματουργίας, εστιάζει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο την κοινωνική καταγγελία. Συντονισμένες και ασύμπτωτες μετακινήσεις των σωμάτων στο χώρο, μηχανιστικές αντιδράσεις αλλά και νεκρική ακινησία αποδίδουν σκηνικά το αμείλικτα ειρωνικό βλέμμα του συγγραφέα προς τα δημιουργήματά του και αναδεικνύουν τον (αυτο) εγκλωβισμό τους στις κοινωνικές συμβάσεις αλλά και τις εμμονές τους.
0 comments: