Όταν το σανίδι έγινε πίστα...
Μετά από μακρόχρονη πορεία στις μουσικές σκηνές οι Άγαμοι θύτες «κατέλαβαν» τη σκηνή του θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών για να παρουσιάσουν ένα θέαμα που κινείται ανάμεσα στην επιθεώρηση, το βαριετέ, το stand up comedy και το πρόγραμμα μιούζικ χωλ, χωρίς να είναι ξεκάθαρο τι από τα παραπάνω είναι.
Μια σειρά από νούμερα με τους γνώριμους ήρωες των Αγάμων, διανθισμένα από τραγούδια που ουδεμία σχέση έχουν με το νούμερο που προηγήθηκε, αποτελούν τον βασικό κορμό της παράστασης. Αυτό ακριβώς είναι το αδύναμο σημείο ενός θεάματος που μοιάζει να «απογυμνώθηκε» από το αλκοόλ και τους ξηρούς καρπούς που το συνοδεύουν σε μια μουσική σκηνή, για να μεταφερθεί αυτούσιο στη θεατρική σκηνή. Λείπει ο άξονας που θα δώσει στο καλλιτεχνικό προϊόν μια ταυτότητα. Ζητήματα όπως οι αγροτικές επιδοτήσεις, η σύγχρονη καταναλωτική μανία, οι φορολογικές αποδείξεις, η πολιτική και κοινωνική δυσαρμονία θίγονται με έναν τρόπο επιφανειακό.
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης που ηγείται της ομάδας και έχει τη σκηνοθετική και συγγραφική ευθύνη, έχει ομολογουμένως την ικανότητα να βρίσκει μια δίοδο επικοινωνίας με την πλατεία και να αναδεικνύει τα «ξαναζεσταμένα» κείμενα με τα χιλιοειπωμένα αστεία που κατακλύζουν τη σκηνή για δύο ώρες. Ποιος ο λόγος όταν η πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα δίνει καθημερινά τροφή για σάτιρα και κριτική, να χρησιμοποιούνται νούμερα όπως ο Νονός —που υπάρχει ως πρόταση εδώ και 15 χρόνια από την εποχή της συνεργασίας του θιάσου με τον Γιώργο Νταλάρα— χωρίς να μπολιάζονται με καινούργιες δημιουργικές προτάσεις. Το σατιρικό πλαίσιο της παράστασης κινείται και σε μεγάλο βαθμό εξαντλείται σε ένα πεδίο ανεκδοτολογικό, που αν και προσφέρει γέλιο εκείνη τη στιγμή, δεν μένει στη σκέψη έπειτα από την αποχώρηση από την αίθουσα. Από τα ενδιαφέροντα σημεία το στιγμιότυπο με τις Καρυάτιδες που ερμηνεύουν η Εβελίνα Παπούλια και η Ρούλα Μανισάνου καταφέρνοντας να δημιουργήσουν ένα νήμα επικοινωνίας τόσο ανάμεσά τους όσο και με την πλατεία.
Τα νούμερα είναι διανθισμένα από πλήθος κοινότυπων χορευτικών που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε δεκάδες αντίστοιχα θεάματα. Πόσα χορευτικά με καρέκλες, τύπου «καμπαρέ», μπορεί να αντέξει κάποιος όταν κάθε παράσταση που σέβεται τον εαυτό της (;) έχει ως πρώτη επιλογή ένα τέτοιο στιγμιότυπο; Στο μουσικό μέρος ξεχωρίζουν η Ρούλα Μανισάνου και ο Στάθης Παχίδης που διαθέτουν ερμηνευτική στόφα και αναδεικνύονται για μια ακόμη φορά ως τα δυνατά χαρτιά του θιάσου.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: