Αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο αγαπημένες θεατρικές και κινηματογραφικές προσωπικότητες της Ελλάδας. Όλοι μεγαλώσαμε με τις ταινίες του και πλέον δεν είναι μονάχα ένας μεγάλος ηθοποιός. Είναι μέλος της οικογένειάς μας. Τον φωνάζουν με το μικρό του και αγαπάει όλον τον κόσμο, αφού άλλωστε κι ο κόσμος τον λατρεύει. Νομίζω πως ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Συστάσεις ούτως ή άλλως δεν χρειάζονται, όλοι μας τον γνωρίζουμε πολύ καλά. Είναι ο Κώστας Βουτσάς.
ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ 'Η ΓΙΝΕΣΑΙ;
Κοίτα, γεννιέσαι ηθοποιός. Δηλαδή χωρίς να ξέρεις για το θέατρο, η αγκαλιά του θεάτρου σε τραβάει πάνω της. Μπορεί να μην έχεις ιδέα από θέατρο. Εγώ δεν είχα, όπως πολλοί ηθοποιοί. Γεννιέσαι ηθοποιός, δεν γίνεσαι ηθοποιός. Είσαι ηθοποιός, κατάλαβες; Δεν κάνεις τον ηθοποιό. Το "κάνω" στο θέατρο είναι λάθος. "Είμαι" είναι το σωστό. Ας πούμε σου δίνουν έναν ρόλο που είσαι γιατρός, πρέπει να είσαι γιατρός, όχι να κάνεις τον γιατρό. Το θέμα λοιπόν είναι ότι γεννιέσαι ηθοποιός και το ανακαλύπτει το θέατρο ότι είσαι ηθοποιός και σε τραβάει πάνω του αυτό. Είτε είσαι γιατρός σε τραβάει η ιατρική πάνω στην αγκαλιά της, είτε είσαι αθλητής, ξέρω 'γω, σε τραβάει ο αθλητισμός στην αγκαλιά του.
ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΑΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ;
Ήμουν αθλητής και με έστειλε ο προπονητής μου σε μια κατασκήνωση να κάνω προπόνηση γιατί το καλοκαίρι θα έκανα αγώνες. Μια μέρα λοιπόν, κατέβαινα κάτι σκάλες και είδα κάποιους να παίζουν θέατρο. Κατεβαίνω και βλέπω έναν να κάνει το μεθυσμένο και του λέω "έτσι είσαι μεθυσμένος"; Με μάλωσε ο σκηνοθέτης, μου λέει "κάν' το εσύ να μας αφήσεις ήσυχους", το κάνω και μου λέει "από δω και πέρα εσύ θα το κάνεις", και έτσι το έκανα εγώ. Έπαιξα λοιπόν στην παράσταση. Είχε και κόσμο. Μου έδωσαν άδεια να κυκλοφορήσω το βράδυ. Με σταματάγαν στο δρόμο και μου έλεγαν "μπράβο, είσαι πολύ καλός ηθοποιός" κτλ. Και την άλλη μέρα το πρωί, έρχεται ένας από τους φύλακες και μου λέει "Βουτσά σε θέλει ο καθηγητής ο Πουλιάδης, έλα κάτω". Κατέβηκα κι εγώ για να πάρω τα συγχαρητήρια, λέω θα θέλει να μου πει μπράβο. Πάω λοιπόν και μου λέει "εσύ είσαι ο Βουτσάς; Πάρε αυτό το σακί με τις πατάτες και καθάριζε πατάτες". Λέω "γιατί με φωνάξατε εμένα κύριε καθηγητά;" "ε, ποιόν να φωνάξω;" μου λέει, "ακούω Βουτσάς, Βουτσάς, Βουτσάς, ε και σ' έφερα να καθαρίσεις πατάτες". Ήταν το πρώτο όσκαρ που πήρα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΡΟΛΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ;
Όχι, κανένας ρόλος δε με σημαδεύει. Εγώ γίνομαι αυτό που μου λένε. Δε μπορώ να γίνω χαζός ή εξυπνάκιας στη ζωή μου. Είμαι 67 χρόνια στο θέατρο, ποιός ρόλος να με σημαδέψει;
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΑΠΕΞΕΛΘΕΙ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ;
Αντοχή, επαγγελματισμό, αγάπη, λαχτάρα για τη δουλειά. Πρέπει να αφοσιωθεί σε αυτό που κάνει. Και προχωράει. Κι αν κάποια στιγμή κάνει μια μεγάλη επιτυχία και πέσουν πάνω του όλοι —παραγωγοί ταινιών, τηλεόρασης, θεάτρου κτλ— θα πρέπει να ξέρει να πει το "Όχι". Με τα "Ναι" δεν γίνεται η καριέρα, με τα "Όχι" γίνεται.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ΕΧΕΤΕ ΤΡΑΚ ΠΡΙΝ ΒΓΕΙΤΕ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ;
Βέβαια, πάντα έχω τρακ. Μόλις ανέβω στη σκηνή όμως φεύγει. Πριν βγω πάντα πάω και κάθομαι 5-10 λεπτά εκεί κοντά και περιμένω. Όντως, έχω πολύ τρακ πριν βγω. Πώς θα με υποδεχθούν, τι θα κάνω, πώς θα τα πω. Κι όσο περνάνε τα χρόνια έχω ακόμη περισσότερο. Μετά όμως περνάει το τρακ. Γίνεσαι μέρος του θεάτρου, κομμάτι της σκηνής. Είσαι ο ρόλος.
ΘΥΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΣΤΕΙΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ;
Πολλά έχουν συμβεί, πού να θυμάμαι... Επί σκηνής κάνω πολλά αστεία και οι ηθοποιοί δεν μπορούν να παίξουν- χωρίς να καταλαβαίνει ο θεατής τίποτα.
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΑΣ ΕΔΩΣΕ Ο,ΤΙ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΣΑΤΕ;
Βέβαια!
ΣΑΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕ;
Όχι καλέ ποτέ, να με απογοητεύσει το θέατρο; Αστειεύεσαι; Αν αγαπάς τη δουλειά σου δε σε απογοητεύει ποτέ! Και να σε απογοητεύσει όμως, ξέρεις να τη νικήσεις την απογοήτευση. Εγώ δεν είχα σκοπό να γίνω φίρμα, ούτε νοιαζόμουν γι' αυτό. Εμένα με ενδιέφερε να παίξω, όχι να γίνω φίρμα. Ούτε το ζήτησα αυτό το πράγμα, δεν το επεδίωξα.
ΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΤΕ...
Όχι, όχι. Και αυτό το διδάσκω και στους άλλους ηθοποιούς. Άμα είσαι "σαν τον τάδε" δεν είσαι επιτυχημένος. Αν πουν "αυτός είναι σαν τον Βουτσά" π.χ., ξέχασέ τον. Πρέπει να είσαι εσύ ο ίδιος, ατόφιος.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΖΕΤΕ;
Ε βέβαια, πολλοί. Οι ταινίες που έκανα, ή τότε που γύριζα με τα μπουλούκια... Πολλοί σταθμοί. Τότε που έψαχνα δουλειά... Δεν ήταν ευχάριστο αυτό, όταν δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα. Αλλά είχα την τύχη, εγώ και άλλοι ηθοποιοί, να παίξουμε στη Φίνος Φιλμ. Εκεί τις πρόσεχε τις ταινίες ο Φίνος και όλοι - ο Δαλιανίδης, ο Σακελάριος, ο Τσιφόρος. Είχα μεγάλη τύχη σε αυτό το πράγμα.
ΑΣ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΕ. "ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ". ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ. ΠΟΙΑ Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ;
Νομίζω ότι ανταποκρίνεται ακριβώς σε αυτό που συνέβη στη Σμύρνη. Γιατί η Μιμή Ντενίση δεν διάβασε μόνο βιβλία. Ρώτησε και πολλούς ανθρώπους. Πήγε και στη Σμύρνη, έκανε επαφές με Σμυρνιούς κι έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή δεν υπάρχει κάτι που να συνέβη στη Σμύρνη και να μην αναφέρεται. Πρόκειται για ένα έργο με μεγάλη μελέτη.
ΦΑΝΗΚΕ ΑΛΛΩΣΤΕ. ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΑΣ ΡΩΤΑΩ, ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ...
Βέβαια! Είναι κάτι που λέω πολλές φορές, σαν διαφημιστικό σλόγκαν είναι πια: Είμαι στο θέατρο 67 χρόνια και πρώτη φορά βλέπω, 15-20 λεπτά πριν τελειώσει η παράσταση, να χειροκροτάνε, να κλαίνε και να φωνάζουν όρθιοι "Μπράβο!". Αυτό δε μου 'χει ξανασυμβεί. Και συγκινούμαστε κι εμείς επί σκηνής. Εγώ τουλάχιστον συγκινούμαι. Και μάλιστα η Μιμή μένει έκπληκτη! Μου λέει όταν κατεβαίνουμε από τη σκηνή "Τι είναι αυτό το πράγμα;!" και της λέω "Μιμή μου εσύ το έχεις κάνει αυτό". Όλα αυτά ανήκουν στη Μιμή. Είναι πολύ καλή στην ερμηνεία του ρόλου της και στη σκηνοθεσία και στη συγγραφή του έργου. Και τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι πολύ καλά που κάνανε μαζί με τον Γιώργο Πάτσα.
ΟΡΜΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ, ΠΕΡΝΑΩ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΡΩΤΗΣΗ. ΠΟΙΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ;
Είναι η εποχή που περνάμε τώρα με τους πολιτικούς που έχουμε. Αυτή τη στιγμή δε μιλάω για τον Τσίπρα, γιατί δεν ξέρουμε ακόμη τι θα κάνει. Ας δούμε πρώτα τι θα κάνει και μετά θα αποφασίσουμε. Αλλά τόσα χρόνια όλοι αυτοί που κυβερνάνε τη χώρα μας προσπαθούν να μας κάνουν δούλους των ξένων. Είναι υποχείρια, δούλοι, υπάλληλοι των ξένων εταιρειών, επιχειρήσεων, τραπεζών, της Siemens... Περνάμε πάλι μία τραγωδία... σμυρνέϊκη. Με αυτοκτονίες, με ανθρώπους που πεινάνε, με ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο. Δεν είχε συμβεί αυτό στη Σμύρνη, ούτε στην Πόλη. Συμβαίνει εδώ, στην Ελλάδα. Ξέρεις πόσα παιδιά, πόσοι άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει; Πόσοι άνθρωποι πάνε και ζητιανεύουνε, πόσοι ψάχνουν στους κάδους να βρουν έστω ένα βρώμικο φαγητό να το φάνε... Πόσοι άνθρωποι κοιμούνται στους δρόμους, ξέρεις; Εγώ όταν έρχομαι το βράδυ, σε κάθε γωνιά βλέπω μία οικογένεια με παπλώματα και στρώματα και κοιμούνται. Αυτή είναι η καταστροφή η μεγάλη. Τώρα ζούμε μία από τις μεγαλύτερες, ίσως τη μεγαλύτερη καταστροφή της Ελλάδος. Τραγωδία είναι. Αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία, αυτή που ζούμε τώρα μέχρι τον Τσίπρα. Δεν ξέρουμε ακόμη τι θα κάνει, υπομονή μέχρι να δούμε. Εντάξει, εγώ δεν ψήφισα Τσίπρα, ψήφισα ΚΚΕ. Όχι γιατί είμαι Κομμουνιστής, δεν μπορεί να είμαι Κομμουνιστής. Αυτό θέλει αφοσίωση, θέλει αγώνα, θέλει να υπακούς. Το έκανα για να δυναμώσει το ΚΚΕ και με τις απεργίες να κάνει αφόρητη τη νίκη σε αυτούς που κυβερνάνε.
ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΡΩΤΟΥΣΑ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΤΑ ΕΙΠΑΜΕ ΠΙΟ ΠΡΙΝ...
Μη μπερδεύεις την κυβέρνηση γιατί θα τη βρίσω. Θα πω κάτι, αλλά θα το πω καθαρά όμως, έτσι;: καμιά φορά λένε "ο πούστης ο πολιτικός, ο τάδε" και λέω "μη βρίζεις τους πούστηδες". Ή που λένε "ο αλήτης, ο τάδε, ο πολιτικός", "μην τον βρίζεις τον αλήτη βρε, σε ενοχλεί ο αλήτης; Ο αλήτης αν σε δει θα σου ζητήσει ένα ευρώ, θα σου ζητήσει να φάει"... Και λένε "το μπορντέλο η Βουλή"..."έχεις μπει σε μπορντέλο ποτέ να δεις πώς είναι; Έχει αρχές, έχει νόμους... Δε μπορείς να μπεις μέσα και να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Εκεί πας, στέκεσαι στην ουρά και περιμένεις τη σειρά σου". Στη Βουλή πάλι, μπαίνει μέσα ο κάθε αλήτης. Βρισιά είναι ο "πολιτικός". Αν σε πω πολιτικό θα μου θυμώσεις και θα με δείρεις. Αν σε πω "υπουργίνα", θα μου πεις "τι είπες ρε, που θα με πεις υπουργίνα εμένα".
ΔΗΛΑΔΗ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΣΑΣΤΑΝ ΠΟΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ;
Με φωνάξανε 2-3 φορές και τους είπα το εξής πράγμα, που το άκουσα στην ομιλία μιας γυναίκας στην Τουρκία και το έκανα δικό μου —μην κλέβω και λόγια άλλων— : "Μπουκωμένος σκύλος δε γαβγίζει". Γιατί αν πάω και γίνω βουλευτής, θα παίρνω το μισθό μου, θα μου βγάλουνε μια μίζα και δε θα μπορώ να βρίσω. Ενώ τώρα έχω το στόμα μου ελεύθερο. Αν πήγαινα, θα ήμουν μπουκωμένος και δε θέλω. Θέλω να είμαι ελεύθερο σκυλί και να γαβγίζω. Να τους βρίζω, να τους κατηγορώ...
ΑΦΟΥ ΕΙΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΑΣ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ. ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ;
Όλους τους αγαπάω. Αυτοί που αγαπάω είναι και καλοί συγγραφείς. Το να είσαι συγγραφέας είναι μεγάλη υπόθεση, βέβαια μεγάλη υπόθεση. Όχι όμως να επιβάλλει το έργο του. Ο Μπράιαν Φρίελ έδωσε στους ηθοποιούς το έργο για να το διαβάσουν και τους είπε ότι το διάβασαν με αυτόν τον τρόπο, μόνο στη φάση της ανάγνωσης. Όταν πάει να παιχθεί, θα παιχθεί διαφορετικά, θα αλλάξει. Εγώ μια φορά τσακώθηκα με έναν συγγραφέα, τον Μάτεσι, γιατί ενώ ο κόσμος ήθελε, δε με άφηνε να κάνω προσθήκες και κόντεψα να τον δείρω. Θεός σχωρέστον!.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΟΤΑΝ ΕΠΙΛΕΓΕΤΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ;
Η επαγγελματικότητα του κάθε ηθοποιού, αν είναι καλός ηθοποιός, αν είναι καλός άνθρωπος. Γιατί έχω διώξει ηθοποιό από το θέατρο, τότε που είχα τους θιάσους μου —35 χρόνια επιχειρηματίας— , επειδή αργούσε. Εγώ του έλεγα "μην αργείς, δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις. Αν δε σέβεσαι εμένα, σεβάσου τους συναδέλφους σου". Εκείνος έλεγε όλο "συγγνώμη, συγγνώμη". Μια, δυο τρεις, εε την τρίτη φορά του λέω "δεν πάει άλλο, φύγε από τη δουλειά" κι έτσι τον έδιωξα. Και πάντα προσέχω, αυτούς τους ηθοποιούς που θα έρθουνε να τους υπηρετήσω εγώ και να με υπηρετήσουν κι αυτοί.
ΠΟΙΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΑΣ;
Το ότι είμαι ηθοποιός.
ΑΝ ΕΙΧΑΤΕ ΜΙΑ ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ ΣΕ ΠΟΙΑ ΕΠΟΧΗ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ;
Κοίταξε να δεις, εγώ δεν είμαι άνθρωπος του παρελθόντος. Αγαπώ το παρελθόν μου, αγαπάω και το παρόν, αλλά είμαι άνθρωπος του μέλλοντος. Θέλω τη μηχανή του μέλλοντος. Το παρελθόν το αγαπάω γιατί αυτό με έκανε αυτόν που είμαι. Και το παρόν το αγαπάω, αλλά θέλω τη μηχανή του μέλλοντος.
ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ;
Σε πόλεις που έχουν θέατρα. Και θέατρα έχουν μόνο οι πρωτεύουσες. Δεν μπορεί να έχει θέατρα στη Μασσαλία ας πούμε, στο Παρίσι έχει. Δεν μπορεί να έχει θέατρα στο Λίβερπουλ, στο Λονδίνο έχει. Κατάλαβες; Θέλω να ζω σε πόλεις που ανθεί το θέατρο. Και αυτές οι πόλεις είναι μόνο οι πρωτεύουσες.
ΠΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΓΟΗΤΕΥΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ;
Άνθρωποι οι οποίοι ασχολήθηκαν με το λαό. Που αγάπησαν το λαό κι αγωνίστηκαν γι' αυτόν. Αυτοί οι άνθρωποι. Ο Καποδίστριας, ο Λένιν, ο Κάστρο, ο Αλιέντε... Αυτοί ήταν άνθρωποι που αγωνίστηκαν για το λαό. Μισώ αυτούς που καταστρέφουν τους λαούς και τους κάνουν δούλους.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΑΣ ΦΟΒΟΣ;
Να μην μπορώ να παίξω στο θέατρο. Να είμαι άρρωστος και να μην μπορώ να κουνηθώ -Παναγία μου να χτυπήσω ξύλο. Όλα είναι γύρω από το θέατρο, γιατί αυτή είναι η ζωή μου. Έχω αυτή τη στιγμή να παίξω σε μία ταινία μικρού μήκους, μου έχουν δώσει το κείμενο για να παίξω σε ένα σήριαλ και σε μία μεγάλου μήκους ταινία. Έχω να πάω στο Γιοχάνεσμπουργκ, Αμερική, Καναδά, έχω να παίξω το καλοκαίρι σε θέατρο σε καλοκαιρινή παράσταση... Τι άλλο να σκεφτώ πέρα από το θέατρο λοιπόν; Μόνο αυτό μπορώ να σκεφτώ. Τι να σκεφτώ; Τι θα φάω; Τι θα πιω; Δε με ενδιαφέρει αυτό, κάνω μια δίαιτα και είμαι εντάξει. Αλλά το θέατρο είναι η ζωή μου. Δεν υπάρχει άλλο πράγμα από το θέατρο. Παίζω και σε παιδικό θέατρο με την Αλίκη μου με θέμα το μπούλινγκ. Αυτή είναι η μεγάλη μου λατρεία. Το θέατρο, η Αλίκη μου και τα παιδιά μου. Όλα μαζί πάνε αυτά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω.
"Σμύρνη μου αγαπημένη!", σε κείμενο και σκηνοθεσία Μιμής Ντενίση, στο "Θέατρον" του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος
"Ένας στρογγυλοκέφαλος στη χώρα των μυτεροκέφαλων", σε κείμενο Αλίκης Κατσαβού και Κώστα Βουτσά και σκηνοθεσία Κώστα Βουτσά, στο Τριανόν.
0 comments: