Κι όσο για τον κ. Βαλμορέλ, δε μετανιώνω καθόλου. Τόνε γλύτωσα από ένα κακό όνειρο. Αν δεν τόνε σκότωνα, δεν θα μπορούσε πια να ζήσει. Όπως κι εγώ. Ήταν ερωτευμένος, κύριε Ανακριτή, ήταν ερωτευμένος. Κι ήταν ερωτευμένος μ'ένα φάντασμα.
(Ζαν Κοκτώ, Το φάντασμα της Μασσαλίας).
Πολλοί έλεγαν ότι ο κύριος Βαλμορέλ ήταν ερωτευμένος μ' ένα φάντασμα. Επαναλάμβαναν τη λέξη φάντασμα πολλές φορές, τονίζοντάς τη με έμφαση, ανοίγοντας το στόμα με έναν μοναδικό τρόπο γεμάτο απορία και φρίκη.
Όταν πρωτοάκουσε αυτά το "φάντασμα", ένιωσε μια μελαγχολία. Τρύπωνε σε λογής λογής ραγίσματα στους τοίχους του σπιτιού του. Όταν ήθελε να αλλάξει λίγο τη διάθεσή του, τρόμαζε τους ενοίκους των διαμερισμάτων της πολυκατοικίας που έμενε και αναποδογύριζε τις γλάστρες στα μπαλκόνια τους. Έπειτα, για να ξορκιστεί, γελούσε δυνατά.
Κάποιες φορές έκοβε τα ρημαγμένα λουλούδια από τις γλάστρες και σχημάτιζε με τα πέταλά τους, αγαπημένα σχήματα που καρφίτσωνε στο πέτο της ψυχής του. Παρφουμαριζόταν με το άρωμά τους.
Αποκτούσε έτσι οσμή και υπόσταση.
Για εκείνες τις ώρες, η ιδέα του φαντάσματος γινόταν ακόμη πιο φαντα(σμα)τική. Κι αυτό γιατί μεταμορφωνόταν στον λατρευτό έρωτα του κ. Βαλμορέλ.
Ήταν η αγαπημένη του διασκέδαση.
ETABEL ΝΙΟPA
0 comments: