Σμιτ Ερίκ- Εμανουέλ, Μικρά συζυγικά εγκλήματα, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Opera, Αθήνα, 2004.
[...]
ΖΙΛ. [...] "Ιδού η συζυγική ζωή: μια εταιρεία φονιάδων που αρπάζονται με τους άλλους πριν αρπαχτούν μεταξύ τους, μια μακριά διαδρομή προς το θάνατο που σπέρνει πτώματα στο πέρασμά της. Ένα νέο ζευγάρι είναι ένα ζευγάρι που προσπαθεί να ξεφορτωθεί τους άλλους. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι είναι ένα ζευγάρι όπου ο ένας προσπαθεί να εξοντώσει τον άλλον. Όπως βλέπετε μια γυναίκα κι έναν άντρα μπροστά στον Δήμαρχο, αναρωτιέστε ποτέ ποιος απ' τους δυο θα είναι ο δολοφόνος;"
Η Λίζα χειροκροτεί ειρωνικά.
ΛΙΖΑ. Μπράβο! Χειροκροτώ για να μην ξεράσω.
ΖΙΛ. Γιατί το έγραψα αυτό;
ΛΙΖΑ. Όταν σε ρώτησα, μου είχες απαντήσει: γιατί έτσι είναι η πραγματικότητα.
ΖΙΛ. Μπορεί να είναι έτσι η πραγματικότητα, αλλά γιατί να σκεφτόμαστε την πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι; Γιατί να μην τη σκεφτόμαστε όπως τη θέλουμε να είναι; Ένα ζευγάρι δεν είναι πραγματικότητα, πάνω απ'όλα, είναι ένα όνειρο που φτιάχνουμε- ή κάνω λάθος; [...]
συνειρμοί Etabel Niopa
Μονόλογος του Ζιλ ή της Λίζα
"Ου φονεύσεις".
Στην αρχή δεν επρόκειτο για φόνο.
Ήταν η αγάπη μου σού λέω.
Φόνος εκ προμελέτης δεν ήταν.
Με αυτό το γεμάτο πιστόλι
κυρίως ήθελα να σε αγαπήσω.
Στο βυθό σου
γέννησα μέσα μου πρόωρο τον έρωτα.
Ένα γεμάτο πιστόλι η καρδιά μου.
Μέσα σου το άδειασα.
Τα λόγια στο στόμα μου έγιναν σφαίρες.
Και οι σφαίρες φωλιάζουν σε λογής λογής κενά.
Έβαλα τα χέρια μου μπροστά.
Ορκίζομαι.
Να αυτοκτονήσω απέτυχα.
Γεμάτα αίμα τα χέρια μου
ζωγραφίζουν τ' όνειρό μου.
Τα όνειρα έχουν το δικό τους χρώμα.
Ψέμματα;
0 comments: