Από το Blogger.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΧΩΣ: "Υπόγειο" (Αυλαία, 23-26/9), "Προσωπική συμφωνία" (Κολοσσαίον, 25/9-6/10), "Ρένα" (Αριστοτέλειον, 27/9-6/10), "Οθέλλος" (Αμαλία, 2-13/10), "Οι 12 ένορκοι" (Αθήναιον, 4-5/10)

Είμαι

Leave a Comment
Σχεδίασμα με αφορμή στον Ταντέους Ρουζέβιτς


ΕΙΚΟΝΑ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ

ΕΙΜΑΙ

[...] Η Μπιάνκα, όρθια μπροστά στο τζάκι, κοιτάζεται στον καθρέφτη. Είναι ντυμένη με επίσημο φουστάνι, γκρίζο. Διορθώνει το καπέλο της - πολύ όμορφο, σαν κήπος ανθισμένος, όλο πουλιά και λουλούδια. Από την ανοιχτή πόρτα ακούγεται η φωνή του Βενιαμίν. 

ΒΕΝΙΑΜΙΝ: Είσαι έτοιμη;

(Η Μπιάνκα δεν αποκρίνεται. Κοιτάζει στον καθρέφτη. Απλώνει τα χέρια στη φωτιά - καμιά δεκαριά δευτερόλεπτα- ακίνητη. Μετά, σιγά-σιγά, βγάζει τα μακριά γάντια και τα ρίχνει στο τζάκι. Πετάει με τη σειρά όλα τα κομμάτια της φορεσιάς της. Έπειτα τα εσώρρουχα. Παπούτσια, κάλτσες. Βγάζει από τα μαλλιά τα τσιμπιδάκια και τις χτένες. Στέκεται στον καθρέφτη γυμνή, με ξέπλεκα μαλλιά. Σε λίγο αρπάζει ένα μεγάλο ψαλίδι και κόβει τα μαλλιά της σύρριζα, ανώμαλα. Αφήνει το ψαλίδι. Κρύβει τα στήθεια με τα χέρια και λέει στο αντικαθρέφτισμά της: "Είμαι", σε λίγο φωναχτά, "Είμαι έτοιμη". Στο δωμάτιο μπαίνει ντυμένος επίσημα -έτοιμος για έξοδο- ο Βενιαμίν. Σταματάει. Η Μπιάνκα σιγά- σιγά γυρίζει προς το μέρος του). 

ΜΠΙΑΝΚΑ: Είμαι... (Κάνει ένα βήμα προς τον Βενιαμίν). Είμαι... (Κατεβάζει τους ώμους και λέει ψιθυριστά): Αδερφός σου...
                                                                ΑΥΛΑΙΑ

(Ρουζέβιτς Ταντέους, Λευκός γάμος, μτφρ. Έρση Βασιλικιώτη, Γνώση, Αθήνα, 1983)
                                                                         .-.-.- .-.

Είμαι γυναίκα.
 Ζω με φωτιά και ψαλίδι. Μένω στο δάσος των ιδεών μου. Βάζω φωτιά όταν θέλω να μην κρυώνω αλλά κι όταν θέλω να χαράξω το δικό μου δρόμο. Καίω τις δαντέλες, τα φουστάνια, τα ψηλοτάκουνα παπούτσια και όλα αυτά με τα οποία με δημιουργούν οι άλλοι. 
Είμαι έτοιμη. 
Κόβω τα μαλλιά μου. Μην αναζητάς τη δύναμή μου πουθενά αλλού πέρα από τη ματιά μου. Τα κομμένα μαλλιά στα χέρια μου είναι σκοινιά- μ'αυτά δραπετεύω. Κόβω λουλούδια. Ντύνω το σώμα μου και το φέρσιμό μου. 
Γίνομαι γοργόνα ή αερικό. 
Ανήκω στην ανώτερη δύναμή μου. Βυθίζομαι στον έρωτά μου- το νερό- κι αυτό πλάθει τις σκέψεις μου. Ταξιδεύω με τη δύναμη του αέρα. Και με ούριο τον άνεμο, μπορώ να προκαλώ φουρτούνα. 

Αν με συναντήσεις, θα το καταλάβεις. 
Είμαι η Μπιάνκα.
 Λευκή όπως μια χιονοστόλιστη νύχτα. Δεν έχω αρχή, ούτε τέλος. 
Είμαι ο αδερφός σου.

Εtabel Niopa

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα

0 comments: