Η ιστορία του
Χριστού είναι με κάποιο τρόπο αγαπημένη. Άλλοι την αγαπούν ως την ιστορία ενός
Θεανθρώπου, άλλοι ως την καταπληκτική ιστορία ενός ανθρώπου επαναστάτη. Στην
ιστορία αυτή όλοι αγαπούν το α δ ύ ν α τ ο που πανηγυρίζει. Ο θάνατος πεθαίνει
και μαζί του πεθαίνει και η θλίψη.
Η γιορτή της
Ανάστασης σηματοδοτεί την υπερβολική αγάπη των ανθρώπων για τη ζωή. Τη δικαίωση
του σάρκινου μυαλού που γνωρίζει το γεγονός του θανάτου αλλά όχι τον τρόπο να
τον καταργήσει. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να πιστέψουν σε μια ιστορία πέρα
από αυτούς. Πολλοί «πρακτικοί» της ζωής και πολέμιοι της τέχνης ως πολυτέλειας
σε τέτοιους καιρούς, πιστεύουν σ’αυτή την ιστορία. Ώστε είναι μια νίκη
ενός ποιητικού στοιχείου απέναντι σε μια πολλές φορές σκληρή πραγματικότητα.
Αυτές τις μέρες η «ποίηση» κατακλύζει
τις ζωές μας, ανάβουμε κεριά στο όνομά της και τη βάφουμε κόκκινη. Η «ποίηση»
είναι εκεί για να μάς κάνει να πιστέψουμε σε μια άλλη διάσταση. Και εμείς
γινόμαστε ο θίασος που αναπαριστά τους μάρτυρες ενός βιβλίου ενώ ψιθυρίζουμε
Καλή Ανάσταση.
0 comments: