(11-1-2017)
Με πολύ χιούμορ και ανατρεπτική διάθεση, το έργο του Μάμετ μας μεταφέρει στον θαυμαστό κόσμο της σκηνής και των παρασκηνίων, μέσα από τη ζωή και τη σχέση δύο ηθοποιών, του βετεράνου Ρόμπερτ και του ανερχόμενου Τζον, όπου ο πρώτος σε ρόλο μέντορα προσπαθεί να μεταδώσει την πείρα και το πάθος του για το θέατρο στον νεαρό συνάδελφό του, αν και όχι πάντα με επιτυχία.
Συνομιλία του Στάθη Μαυρόπουλου με την Αδαμαντία Ξηρίδου.
─Ο συγγραφέας είναι αμερικανός. Τα βιώματα, τα περιστατικά που θίγονται από την αμερικάνικη θεατρική κοινότητα πόσο κοινά μπορούν να είναι με αυτά της σύγχρονης ελληνικής σκηνής; Έχετε προσθέσει ή προσαρμόσει ορισμένες από τις σκηνές του Μάμετ στην οικεία σε εμάς πραγματικότητα ή δεν χρειάστηκε να γίνει αυτό;
Έχω την εντύπωση ότι το θέατρο και οι άνθρωποι του, παντού στον δυτικό κόσμο είναι ίδια. Το "Μια ζωή θέατρο" γράφτηκε το 1977. Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά και έχοντας συμπληρώσει κοντά μια τριακονταετία στο θέατρο, διαπιστώνω ότι τίποτε από αυτά που εκτυλίσσονται στη σκηνή δεν διαφέρουν από τη δική μας θεατρική ζωή. Φαντάζομαι ότι ο τρόμος που νιώθει ο αμερικανός ή ο σουηδός συνάδελφος στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που έχει να τα "μπαλώσει" όταν ξεχνά τα λόγια του —"παθαίνει σεντόνι" στη γλώσσα μας— είναι ίδιος με τον δικό μου. Παρ’ όλα αυτά στο πρωτότυπο κείμενο υπάρχουν κάποια σημεία αρκετά "αμερικάνικα", αδιάφορα και άγνωστα στον έλληνα θεατή όπως για παράδειγμα το τηλεφώνημα στον ατζέντη. Στην Ελλάδα, θα γνωρίζετε ότι η έννοια ατζέντης δεν υφίσταται. Έτσι αν και αυτή η σκηνή αρχικά μεταφράστηκε επακριβώς, στη συνέχεια προσαρμόστηκε… Είμαι βλέπετε οπαδός της θεωρίας που υποστηρίζει ότι όταν οι μεταφράσεις είναι ωραίες δεν είναι πιστές και όταν είναι πιστές δεν είναι ωραίες.
─Ο Μάμετ, αν και συγγραφέας, δεν καταπιάνεται με παράπονα για τους σκηνοθέτες ούτε διαμαρτύρεται για τα οικονομικά προβλήματα μιας θεατρικής παραγωγής. Επέλεξε να ρίξει φως στις δραστηριότητες των ηθοποιών εντός σκηνής και στα παρασκήνια προκειμένου να αποδώσει μια άποψη για το τι συμβαίνει στον κόσμο του θεάτρου. Είστε ηθοποιός και αισθάνεστε ότι ο συγγραφέας μεροληπτεί ή από όσους συμβάλλουν στην υλοποίηση μιας παράστασης, οι ηθοποιοί είναι ο καταλληλότερος δείκτης για την επιτυχία της ή την αποτυχία της;
Ο Μάμετ έχει αδυναμία στους ηθοποιούς. Κατά τη γνώμη μου ο θεατής γνωρίζει το θέατρο μέσα από τους ηθοποιούς. Αυτοί είναι που εκτίθενται στα μάτια του και μπαίνουν στην ψυχή του. Κι ενώ η συμβολή των υπόλοιπων συντελεστών ειδικά από τον 20ο αιώνα και έπειτα είναι ιδιαίτερα σημαντική για την υλοποίηση μιας παράστασης, ο Μάμετ επιλέγει ως εκφραστή της τέχνης του θεάτρου τους ηθοποιούς. Αυτοί είναι που θα δεχτούν το χειροκρότημα ή την αποδοκιμασία του κοινού. Οι ήρωες "ηθοποιοί" του Μάμετ δεν παρουσιάζονται ούτε ως ιδανικοί ούτε ως μοναδικοί. Έχουν όλες τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες της δουλειάς και ενώ κριτικάρουν πολλές φορές καυστικά όλους τους άλλους (ενδυματολόγους, σκηνοθέτες, παραγωγούς, κριτικούς, δημοσιογράφους) ταυτόχρονα "δικαιώνουν" την ύπαρξη τους με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Τους βλέπουμε να γκρινιάζουν για μια κριτική που τους χαρακτηρίζει "βαρετούς και αλαφροΐσκιωτους" και λίγο μετά να παίζουν με απίστευτο χιούμορ την πιο βαρετή σκηνή που μπορεί να υπάρξει ποτέ.
─To έργο αποτελείται από 26 σκηνές/επεισόδια, όπου παρακολουθούμε την άνοδο ενός νέου ηθοποιού και την πτώση ενός γηραιότερου. H ιστορία, σε πρώτη ανάγνωση, δείχνει ότι ασχολείται με τα προβλήματα όσων συμβάλλουν σε μια παράσταση. Αφορά τους θεατές που δεν έχουν ειδικό ενδιαφέρον για το παρασκήνιο των θεάτρων;
"Το θέατρο —όπως λέει και ο Ρόμπερτ, ο γηραιότερος εκ των δυο χαρακτήρων— είναι κομμάτι της ζωής μας". Αυτό ισχύει τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για τους θεατές, γιατί το θέατρο αντλεί από τη ζωή και αντανακλά τη ζωή. Τα παρασκήνια είναι ένα ξεχωριστό και μυστηριώδες κομμάτι που οι θεατές επιθυμούν να γνωρίσουν και όπως αποδεικνύεται κατά την διάρκεια της παράστασης, κατανοούν πλήρως. Ειδικά με τον τρόπο που παρουσιάζεται στο έργο "η κουζίνα του θεάτρου" μέσα από τα διάφορα απίστευτα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν πριν, άλλα κυρίως κατά τη διάρκεια μιας παράστασης το κοινό ανταποκρίνεται άσχετα με το αν έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με το θέατρο ή όχι. Αλλά ούτως ή άλλως "οι θεατές του θεάτρου" γίνεται να μην έχουν ειδικό ενδιαφέρον για το παρασκήνιο του;
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
"Μια ζωή θέατρο" του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή.
Σκηνικά-κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου-Όλγα Χατζηιακώβου
Οπτικό περιβάλλον και video: Δημήτρης Ζάχος
Μουσική επιμέλεια: Γλυκερία Καλαϊτζή
Φωτισμοί: Κώστας Σιδηρόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Ιωάννα Μήτσικα
Σπαθογραφία: Δημήτρης Παπαζαχαρίας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Λαμνή
Βοηθός παραγωγής: Φιλαρέτη Λαγκάνη
Βοηθός ενδυματολόγου: Σοφία Τσιριγώτη
Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Γκραν Γκινιόλ και Θέατρο Τ
Παίζουν: Στάθης Μαυρόπουλος, Πέτρος Μαλιάρας.
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30, Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια: 12€ (γενική είσοδος), 10€ (φοιτητικό), 8€ (ανέργων)
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά.
0 comments: