Συνέντευξη στην Αδαμαντία Ξηρίδου
─H δράση της ομάδας δεν περιορίζεται στην κλασική μορφή παραστάσεων κάποιων κειμένων. Πώς περίπου δουλεύετε; Έχετε ένα σχέδιο από πριν ή βγαίνει μέσα από τις πρόβες ή άλλες διεργασίες των μελών της ομάδας;
Το θέατρο στις μέρες μας είναι μια μετα-γλώσσα, μια σύνθεση τεχνοτροπιών, σημείων, ιστοριών. Κάθε παράσταση είναι μια διασκευή. Κάθε παράσταση είναι ένα μετα-κείμενο που βασίζεται στο αρχικό κείμενο του συγγραφέα, στις περιπτώσεις που υπάρχει τέτοιο. Η δουλειά γίνεται ως εξής: Βρίσκουμε το κείμενο που μας αρέσει και μετά το μετακινούμε πάνω στον άξονα ο οποίος μας ενδιαφέρει κι ο οποίος μπορεί να αφορά και το κοινό. Στις "Τραχίνιες" για παράδειγμα κινούμαστε πάνω στον άξονα Έρωτας-Ιστορία. Οι πρόβες είναι πολύ σημαντικές. Δεν τις ξεχωρίζουμε από τις παραστάσεις. Κάθε πρόβα είναι μια εν δυνάμει παράσταση, είναι η μήτρα που γεννάει τις ιδέες, τις εικόνες, τις δράσεις. Η σκέψη πάνω στην πρόβα που έχει συμβεί είναι πολυ σημαντική. Κάθε πρόβα δεν έρχεται να προστεθεί αθροιστικά στην προηγούμενη αλλά πολλαπλασιαστικά, γιατι έχει μεσολαβήσει η ανατροφοδότηση μέσω της σκέψης σε ότι έχει προηγηθεί.─Στους συντελεστές δεν βλέπουμε όνομα για τον σκηνοθέτη; Υποκαθίσταται, δεν υφίσταται ή τι άλλο;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση που μου δίνει τη δυνατότητα να μιλήσω για το θέμα της σκηνοθεσίας. Η παράσταση συνδιαμορφώθηκε με την Ιωάννα Λιούτσια, την περφόρμερ και μεταφράστρια του έργου. Γενικότερα, πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης δεν δρα αυτοβούλως αλλά συνθέτει, συγκροτεί, συνδιαμορφώνει, διασταυρώνεται και αντιπαρατίθεται με τους υπόλοιπους συντελεστές και το υλικό του. Δεν παύει όμως να είναι κι αυτος που φέρει την κύρια ευθύνη για το αισθητικό αποτέλεσμα. Έχω ολοκληρώσει τον κύκλο σκηνοθεσίας στο τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ., κι εκεί εκπαιδεύτηκα να θεωρώ ότι ο τίτλος του "σκηνοθέτη" είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείται με φειδώ και σκέψη. Στη συγκεκριμένη παράσταση είχα την ιδέα, το όραμα αν θέλετε, αλλά θεωρώ ότι η καλλιτεχνική υλοποίηση, η σκηνοθεσία του έργου, συναποφασίστηκε από κοινού με τους υπόλοιπους συντελεστές: κι εννοώ εκτός από την Ιωάννα, τον Μιχάλη Γιαγκουνίδη που επιμελήθηκε τα βίντεο αλλά και την Ζαμπία Πατεράκη που βοήθησε στο στήσιμο της αρχικής εκδοχής του έργου που παρουσιάστηκε στο Scratch night του Bob Festival, στην Αθήνα.
─ Η ομάδα Svoradov Theatre δραστηριοποιείται από το 2014 στον χώρο των παραστατικών τεχνών. Kαθώς πρόκειται για πρωτοποριακό είδος Τι ανταπόκριση έχουν οι ως τώρα δουλειές σας;
Δεν υπάρχει ελιτισμός στις δουλειές μας. Ο πειραματισμός οφείλει να εκλαϊκευτεί, ειδικά στο θέατρο, αλλιώς θα "παίζουμε" τους κουλτουριάρηδες. Απευθυνόμαστε σε όλους, αλλά το κοινό μας δεν είναι απεριόριστο, είμαστε μια μικρή ομάδα. Δεν θέλουμε να κάνουμε όμως μικρά έργα ούτε να καμωνόμαστε τους πρωτοποριακούς. Το ενδιαφέρον στοιχείο των παραστάσεων μας είναι πως κάθε φορά το κοινό μας αλλάζει με βάση το θέμα της παράστασης και του έργου. Στην "Ανάσα" του Μπέκετ ήταν κυρίως νέοι που ασχολούνται με το θέατρο, στη "Μοναξιά", ένα έργο της Ιωάννας που έχει πάρει και βραβείο, ήταν μεγαλύτερες ηλικίες κυρίως γυναίκες, στη "Θρυμματισμένη ανάμνηση" που παίξαμε στο φεστιβάλ των Αισχυλείων ήταν άνθρωποι όλων των ηλικιών. Το πιο ενδιαφέρον σχόλιο που έχω ακούσει για τη δουλειά μας είναι: "Δεν πίστευα ότι το θέατρο θα μπορούσε να είναι έτσι". Πιστεύω πως μια τέτοια κριτική μας ενδιαφέρει πολύ και θέλουμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση: Προς ένα διαφορετικό θέατρο, διαλεκτικό, πειραματικό, αληθινό -όχι ελιτίστικο και δήθεν.
─ Γιατί επιλέξατε ένα κείμενο αρχαίας γραμματείας και πώς προέκυψε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;
Τα αρχαία κείμενα μας ιντριγκάρουν και μας αφορούν. Η "Θρυμματισμένη ανάμνηση" που παίξαμε πέρσι στα Αισχύλεια ήταν μια διαλεκτική σύνθεση κειμένων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που αφηγούνται την ιστορία αρχαίων αγγειογραφικών παραστάσεων. Η αρχαία ελληνική γραμματεία και συγκεκριμένα η αρχαία ελληνική τραγωδία είναι κοινωνικά ουσιώδης: η κοινωνία εμφανίζεται μέσα στην τραγωδία με τόσο πιο αυθεντικό τρόπο όσο λιγότερα προμελετημένα γίνεται θέμα της. Οι Τραχίνιες είναι από άποψη περιεχομένου και φόρμας συνέχεια της παράστασης "Μηχανή Άμλετ" του Χάινερ Μύλλερ που δόθηκε το 2011, στο θέατρο "Όρα". Το θέμα της είναι η Ιστορία και δη η ελληνική ιστορία και η ελικοειδής της κίνηση. Η διαφορά με το έργο του Μύλλερ είναι πως το έργο του Σοφοκλή καταπιάνεται εκτός των άλλων και με το θέμα της κτηνώδους δύναμης του Έρωτα, ο οποίος στην αρχαιότητα είχε την έννοια της αρρώστιας, της νόσου. Υπάρχει δηλαδή με λίγα λόγια, στον Σοφοκλή, και το πικρό λαβ στόρι που θα καταληξει σε τραγωδία.
─ Θα δοθούν κι αλλού παραστάσεις, αργότερα;
Δεν νομίζω. Ο κύκλος της παράστασης που ανοιξε πέρσι με τη συμμετοχή στο φεστιβάλ του BIOS στην Αθήνα κλείνει στο WE. Όπως και να 'χει, η επανεμφάνιση της ομάδας έχει ήδη οριστικοποιηθεί για τον Μάιο καθώς τα σχέδια δεν σταματούν. Η ζωή και το θέατρο οφείλουν να είναι εν κινήσει κι ο ηθοποιός να συνεχίζει να παίζει. Το θέμα είναι, ότι και να συμβαίνει γύρω σου, να μη σταματάς το "παιχνίδι".
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
"Τραχίνιες Σοφοκλή- The 90's performance"
"Τραχίνιες Σοφοκλή- The 90's performance"
Μετάφραση και performance: Ιωάννα Λιούτσια
Ένδυματολογική-εικαστική επιμέλεια: Svoradov Theatre
Έπιμέλεια βίντεο: Μιχάλης Γιαγκουνίδης
Ένδυματολογική-εικαστική επιμέλεια: Svoradov Theatre
Έπιμέλεια βίντεο: Μιχάλης Γιαγκουνίδης
Διασκευή, σύλληψη: Τριαντάφυλλος Μποσταντζής
Φωτογραφίες: Ιωάννης Γρηγοριάδης, Ζαμπία Πατεράκη
Μουσική: 90's mix
Πολυχώρος WE (Λεωφόρος Γ' Σεπτεμβρίου και Γρ. Λαμπράκη, Θεσσαλονίκη)
Κάθε Τετάρτη στις 22:00, έως 30 Μαρτίου 2016
Εισιτήρια: 8, 5 (φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες, ΑμεΑ)
Διάρκεια: 60 λεπτά
Φωτογραφίες: Ιωάννης Γρηγοριάδης, Ζαμπία Πατεράκη
Μουσική: 90's mix
Πολυχώρος WE (Λεωφόρος Γ' Σεπτεμβρίου και Γρ. Λαμπράκη, Θεσσαλονίκη)
Κάθε Τετάρτη στις 22:00, έως 30 Μαρτίου 2016
Εισιτήρια: 8, 5 (φοιτητικό, ανέργων, ατέλειες, ΑμεΑ)
Διάρκεια: 60 λεπτά
0 comments: