It's always darkest before the dawn
Στη Δώρα / Στην Κατερίνα
Δύο υγρές παλάμες. Ανήκουν στη σκιά σου.
Σου κρύβουν τα μάτια, τα αυτιά, το στόμα. Στραγγαλίζουν συναισθήματα.
Και φυσικά ήρθαν απρόσκλητες.
Ένας χορός σε ξυπνά να ζήσεις. Πάθος. Εκσφενδονίζεις το δαίμονα από την πλάτη σου σ'ένα φρενιασμένο χορό δίχως σήμερα. Μόνο αύριο δημιουργούν τα βήματά σου. Δύο μπροστά, ένα μπροστά. Χωρίς ντάμες. Χωρίς καβαλιέρους.
Ανατινάζεις το δαίμονα. Έτσι δημιουργείς γαλαξία.
Το σκοτάδι εσύ. Τ'αστέρια ο δαίμονάς σου.
Διατάζεις το σύμπαν σου να σε ακολουθήσει. Είσαι εσύ
ο δικός σου γαλαξίας.
Πάντα σκοτάδι, πριν την αυγή.
Κανένας δρόμος, πριν το δρόμο που θα διαλέξεις.
Κανένας, πριν γίνεις κάποιος.
Τέλος, πριν την αρχή.
Χώμα, πριν γίνει κήπος.
Κενό πριν το κάτι.
Γωνίες, πριν γίνει κύκλος.
Ένας, πριν γίνουν πολλοί.
Πες μου:
πόσο αξίζει ο δαίμονάς σου,
όταν γίνεις εσύ ο δικός του;
ETABEL NIOPA
0 comments: