Στην άκρη του δρόμου
Ένα μικρό μονοπάτι
Κουτσαίνοντας βλέπω
Να τρέχει προς τα εκεί
Η μελωδία με τα πράσινα μάτια
Στο μονοπάτι κι εγώ
Ακολουθώντας τις νότες
Περπάτησα πολύ
Μέρες
Ώσπου τα πόδια μου λύγισαν
Έπεσα
"Αυτό ήταν" σκέφτηκα
Μα η ζωή δεν το σκεφτόταν έτσι
Τα πράσινα μάτια της μελωδίας
Μ'αγκάλιασαν σφιχτά
"Ακούς το τραγούδι; Είμαστε κοντά"
Ένα χαμόγελο ανέτειλε το πρόσωπό μου
"Είμαστε κοντά"
ΚΟΥΤΡΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, Χιόνι, Ιολκός, Αθήνα, 2010.
-.-.-.-
Μελωδία,
πάντα ηχείς στ' αυτιά μου. Με αδιάκοπες συνέχειες. Δεν ξέρω να πω τι ακριβώς βλέπεις και τα μάτια σου γίνονται πράσινα. Θα είναι ατέλειωτα λιβάδια- καράβια, που ταξιδεύουν σε χώρες χωρίς ποτέ να φτάνουν τη γη της επαγγελίας τους. Τα πανιά σου πάντως είναι λευκά.
Πάντα με συντροφεύεις. "Είμαστε κοντά". Ξέρω τι θα πει κοντά. Κοντά θα πει σ'αγαπώ όπου κι αν είσαι, γι' αυτό που είσαι. Κοντά θα πει, μην αλλάξεις. Για κανέναν. Υ.Γ. Πάντα σ'αγαπώ.
Το νου σου, μην σε προδώσεις. Δώσε όρκο στα λευκά πανιά σου.
Στα κατάρτια - βλέφαρά σου, συνέχισε να μου σιγοτραγουδάς. Θέλω ν'ακούσω έναν αληθινό σκοπό, που να μη συνορεύει με την πλάνη. Η πλάνη είναι φάλτσο. Φάλτσο νότες που χορεύουν μια δυστυχία αταίριαστη. Παραφωνία στην ύπαρξή σου.
"Ακούς το τραγούδι; Είμαστε κοντά"
Δεν χρειαζόμαστε στίχους. Φτάνει να σ'ακούω. Ωκεανός που τον χωρίζει η ίδια του η θάλασσα.
Ο ίδιος της ο εαυτός.
Etabel Niopa
Πίνακας: Terry Kelly
0 comments: