Από το Blogger.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΧΩΣ: "Υπόγειο" (Αυλαία, 23-26/9), "Προσωπική συμφωνία" (Κολοσσαίον, 25/9-6/10), "Ρένα" (Αριστοτέλειον, 27/9-6/10), "Οθέλλος" (Αμαλία, 2-13/10), "Οι 12 ένορκοι" (Αθήναιον, 4-5/10)

Βέρθερος: Ελευθερία, Επανάσταση, Έρωτας

Leave a Comment
"Εγώ δεν είμαι παρά ένας οδοιπόρος, ένας προσκυνητής πάνω σ'αυτή τη γη! Άραγε εσείς είστε κάτι περισσότερο;"
Βέρθερος

Ο Βέρθερος είναι ένας νέος με ειλικρινή ευαισθησία, ονειροπόλος και αβέβαιος, αντιμετωπίζει τη ζωή σαν όνειρο, εξωθώντας τον εαυτό του στα άκρα. Μια σειρά επεισοδίων που δοκιμάζουν την βαθιά του πίστη στους ανθρώπους και προπάντων ένας άτυχος έρωτας, τον οδηγούν στην ελεύθερη επιλογή ενός λυτρωτικού θανάτου, ο οποίος εντούτοις δεν είναι ούτε η απότομη διακοπή, ούτε η θλιβερή λύση στα πάθη και τους πόνους της καρδιάς του. Αντίθετα, είναι μια συγκλονιστική απόδειξη της αγαθής προσήλωσης του στις ιδέες και στην πίστη του. Με τον θάνατό του, δοκιμάζει την κοινωνία και θυσιάζεται με θετική τόλμη, θέλοντας να δείξει στους ανθρώπους τον δρόμο προς την ελευθερία, ο οποίος περνά μέσα από την κατανόηση ημών και των γύρω μας.

Οι άξονες του μυθιστορήματος του Γκαίτε "Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου" είναι η ελευθερία, το πάθος και ο έρωτας. "Θα ήταν άσχημο, αν ο καθένας δεν είχε περάσει στη ζωή του μια εποχή που να του φαίνεται ότι ο Βέρθερος έχει γραφτεί για αυτόν", έγραφε ο Γκαίτε στην αυτοβιογραφία του "Ποίηση και αλήθεια".

"Βέρθερος", βασισμένο στο έργου του Γκαίτε "Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου", σε σκηνική σύλληψη και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης σημειώνει: [..] "Ο Γκαίτε έγραψε τα "Πάθη του νεαρού Βέρθερου" στα 1774, μέσα σ'ένα πυρετώδες διάστημα τριών εβδομάδων. Το αποτέλεσμα υπήρξε λυτρωτικό για τον ίδιο και καθοριστικό για την πορεία της λογοτεχνίας και γενικά της τέχνης· από το Βέρθερο γεννήθηκε το κίνημα Θύελλα και Ορμή, το οποίο με τη σειρά του, υπήρξε ο βασικός πρόδρομος του Ρομαντισμού.

Θέμα είναι ο εμπαιγμός που επιφυλάσσουν οι σκληρές και πεζές συνθήκες της πραγματικότητας σ'έναν παράφορο, παθιασμένο και όλο απόψεις νέο, τον Βέρθερο. Μέσα από μια σειρά άτυχων επεισοδίων, ο Βέρθερος ανακαλύπτει πως η ίδια η ανθρώπινη κατάσταση, με την περιοριστική φύση και τη συμβατικότητά της, δεν επιτρέπει ποτέ στο άτομο να είναι απολύτως ελεύθερο. Ο Βέρθερος αγαπά τη ζωή, την απλότητα, τη φύση και τον έρωτα. Ανακαλύπτει όμως πως αναπόφευκτη μοίρα μας είναι "να μην μας κατανοούν" και πως λόγω της μοναξιάς μας, εμποδιζόμαστε να ζήσουμε τις ζωές μας και να χαρούμε τις όποιες χαρές μας επιφυλάσσει η μοίρα. Με αυτό το πνεύμα και αφού η μεσολάβηση ενός μάταιου έρωτα, επιβεβαιώνει τους σκοτεινούς του συλλογισμούς, ο Βέρθερος αποφασίζει να επιλέξει την ελεύθερη έξοδο από τη ζωή (Freitod) και σκοτώνεται φυτεύοντας μια σφαίρα στο κεφάλι του.

Ο Βέρθερος τελειώνει τη ζωή του χαρούμενος, έντονος και δυνατός, έτσι όπως γενικά την έζησε. "Θα ξαναζήσουμε!" φωνάζει θριαμβευτικά. Βλέπει τη ζωή σαν μια πρόσκαιρη φάση, σαν ένα μέρος μιας ελικοειδούς κίνησης προς το Καλό· σαν το τμήμα ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Έτσι ο θάνατός του δεν είναι ούτε η απότομη διακοπή, ούτε η θλιβερή λύση στα πάθη και τους πόνους της καρδιάς του. Αντίθετα, είναι μια συγκλονιστική απόδειξη της αγαθής προσήλωσής του στις ιδέες και στην πίστη του. Η Ελευθερία, η Επανάσταση και ο Έρωτας είναι οι τρεις βασικοί πυλώνες πάνω στους οποίους κτίζεται ο Βέρθερος. Ο ήρωάς μας ζει τη ζωή του στο έπακρο. Κλαίει, γελάει, μεθάει, μιλάει ασταμάτητα για τα πάντα, έχει απόψεις και πάθος και θάρρος. Ο Βέρθερος είναι ένας άνθρωπος που γενικά δεν φοβάται. Τον συμπαθούμε έτσι γυμνό που εμφανίζεται μπροστά μας, και όσο πάει και βλέπουμε την ένταση και την δύναμη με τις οποίες αντιμετωπίζει τη μοίρα και τα πάθη του, γίνεται φίλος μας. Αλλά δεν φτάνουμε να τον αγαπήσουμε παρά μόνο όταν καταλάβουμε ότι όσο κι αν είναι ένας χάρτινος χαρακτήρας, ένα άστατο δημιούργημα του παλιού καιρού, ένας άνθρωπος της εποχής του, στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς όπως εμείς. Είναι ένας νέος άνθρωπος, όπως είναι πάντοτε οι νέοι άνθρωποι, είτε ζουν στη Γερμανία τον 18ο αιώνα, είτε στην Ελλάδα σήμερα, είτε οπουδήποτε αλλού και οποτεδήποτε άλλοτε.

Η αισθητική ιδέα πίσω από την παράσταση, ξεκίνησε από την "Πορεία του ακόλαστου" του William Hogarth και από τη θέλησή μου να διερευνήσω τις επιδράσεις της μπαροκικής αισθητικής (μέσω των σκοτωμένων χρωμάτων, του chiarroscuro και της περίπλοκης μουσικής) σ'ένα σύγχρονο θεατρικό περιβάλλον (όπου οι άνθρωποι κινούνται και μιλούν με καθημερινό και σύγχρονο τρόπο και όπου στη σκηνογραφία έχει κρατηθεί μόνον ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο). Προϊόν αυτής της αλληλεπίδρασης, υπήρξε το στοιχείο του αέρα και η εξ αντιθέτου ενσωμάτωση στατικών κινήσεων και ακίνητων στάσεων στη χορογραφία.

Μετάφραση: Στέλλα Νικολούδη
Χορογραφία: Γιάννης Γιαπλές
Σκηνικά: Δέσποινα Χαριτωνίδη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βικτώρια Στιμπέλσκι

Φωτογράφος: Θωμάς Δασκαλάκης
Video Trailer: Mορρίς Γκορμεζάνο

Διεύθυνση Παραγωγής: Σοφία Αθανασοπούλου
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης

Παραγωγή: Θέατρο Σημείο, 2016

Παίζουν: Γιώργος Γογώνης, Βερονίκη Κυριακοπούλου, Αδριανός Γκάτσος, Ναταλία Σουΐφτ, Βασιλική Γεωργικοπούλου, Νόρα Πάντου, Σταύρος Γιαννακόπουλος, Τρύφων Ζάχαρης.


Θέατρο Σημείο (Χαριλάου Τρικούπη 4, πίσω από το Πάντειο, Καλλιθέα, Αθήνα, τηλ. 210 9229579)
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 20:15, έως 11 Δεκεμβρίου 2016
Εισιτήρια: 12 (γενική είσοδος), 5 (θεατές κάτω των 30 ετών)
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά.


Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα

0 comments: