Ο άνθρωπος που έγινε σπουργίτι

[...]Ο Σπουργίτης έστριψε το κεφάλι μια από δω και μια από κει. Μ' όλο που ο ήχος της θάλασσας έβγαινε μέσα από το σπόρο, εκείνος ένιωθε πως έρχεται μόνο από μια κατεύθυνση. Στράφηκε προς τον ήχο. Και καθώς το έκανε αυτό, ένα παράξενο πράγμα συνέβη. Είδε τη θάλασσα μικρή κι απομακρυσμένη σαν να κοιτούσε απ' την ανάποδη ενός τηλεσκοπίου.

Με το σπόρο στο στόμα και τον ήχο του κύματος στ' αυτιά, είδε την πλατιά ακτή με τα αφρισμένα κύματα που σκόρπιζαν λευκότητα. [...]

Χιουζ Τεντ, Μύθοι του πρώιμου κόσμου (Πώς ο σπουργίτης έσωσε τα πουλιά), μτφρ. Αιμιλία Μανούση, Γνώση, Αθήνα, 1992.

Έκλεισε τα μάτια και τα φτερά. Και άκουσε τη θάλασσα. Δεν χρειαζόταν πια να πετάει. Του έφτανε να καθοδηγείται από τον αέρα στον προορισμό του. Η πτήση- μια αργή προσγείωση. Σαν χαρταετός χωρίς σπάγκο. Δεν είχε σημασία. Στροβιλιζόταν στον αέρα, που όλο και μηδένιζε συνεχώς, στοχεύοντας στο άπειρο. Σε αυτό που υπάρχει στη στιγμή. Στο θεό και στη θάλασσά του. 

Ένας σπόρος μες στο στόμα του.

Εν δυνάμει.

 Ο,τιδήποτε θελήσεις. Ένας σπόρος που εγκυμονεί μέσα του όλα τα πρόσωπα. Την αρχή και το τέλος. 

Κλείνει τα μάτια και τα φτερά και έτσι "βλέπει" το στόχο. Από την ανάποδη του τηλεσκοπίου, βλέπεις καλύτερα. 

Από απόσταση.

 Από την ανάποδη, φιλτράρεις καλύτερα την πραγματικότητα. Όπως είναι. 

Χωρίς ιδιοκτήτη. 

Etabel Niopa

Πίνακας: John Lofgreen 

Related Items ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ. Υπάρχουν κάποιοι που δεν χάνουνε τα λόγια τους.