"Πες μου για μια ακόμη πόλη", επέμενε.
"...Φεύγεις από εκεί και καλπάζεις τρεις μέρες ανάμεσα στο γρέγο και το λεβάντε..." ξανάρχισε ο Μάρκο, απαριθμώντας ονόματα και έθιμα και εμπορεύματα πολλών τόπων. Θα μπορούσες να πεις ότι είχε ένα ρεπερτόριο ανεξάντλητο, όμως τώρα ήρθε και η σειρά του να παραιτηθεί.
Ήταν χάραμα όταν είπε: "Κύριε, τώρα πια σου έχω μιλήσει για όλες τις πόλεις που γνωρίζω".
"Μένει μία που δε μιλάς ποτέ γι'αυτήν".
Ο Μάρκο Πόλο έσκυψε το κεφάλι.
" Τη Βενετία", είπε ο Χαν.
Ο Μάρκο χαμογέλασε. "Και για τι άλλο νόμιζες πως σου μιλούσα τόσο καιρό;"
Ο Αυτοκράτορας δεν έδειξε την παραμικρή αντίδραση. "Κι όμως δε σ' άκουσα ποτέ ν' αναφέρεις τ' όνομά της".
Κι ο Πόλο: "Κάθε φορά που περιγράφω μια πόλη λέω κάτι για τη Βενετία".
"Όταν σε ρωτάω για άλλες πόλεις, θέλω να σ'ακούω να μιλάς για κείνες. Και για τη Βενετία, όταν σε ρωτάω για τη Βενετία".
"Για να ξεχωρίζω τα γνωρίσματα των άλλων πόλεων, πρέπει να ξεκινάω από μια πρώτη πόλη που υπονοείται. Η πόλη για μένα είναι η Βενετία".
"Τότε θα 'πρεπε ν' αρχίζεις κάθε διήγηση των ταξιδιών σου από την αναχώρηση, περιγράφοντας τη Βενετία ολόκληρη, έτσι όπως είναι, χωρίς να παραλείπεις τίποτα απ' ό,τι θυμάσαι γι' αυτήν"...
..."Οι εικόνες της μνήμης, μόλις αιχμαλωτιστούν απ'τις λέξεις σβήνουν", είπε ο Πόλο. "Ίσως φοβάμαι μήπως χάσω τη Βενετία διαμιάς, αν μιλήσω γι' αυτήν.Ή ίσως, μιλώντας για άλλες πόλεις, την έχω ήδη χάσει λίγο λίγο".
Αόρατες Πόλεις - Ι. ΚΑΛΒΙΝΟ στο βιβλίο
Μια πόλη στη Λογοτεχνία, Ναύπλιο, επιλογή κειμένων Θοδωρής Γκόνης, Μεταίχμιο, Αθήνα, 2002.
Ίσως και τα όνειρα να χάνονται, όταν μιλήσεις γι' αυτά. Είναι άραγε φτιαγμένα να κατοικούν τη Χώρα των Αναμνήσεων, ακόμη κι όταν δεν γίνονται ζωη-ρά ποτέ; Τα ιδανικά φθίνουν γιατί απλώς δεν ανήκουν Εδώ;
Πάντως βλέπω πολλά όνειρα. Στριμωγμένα. Πολυκοσμία. Το καθένα περιμένει τη σειρά του να γίνει πραγματικότητα.
Κάποιοι ντύνονται στα μαύρα και κρατούν ένα μεγάλο λευκό σφουγγάρι. Προστάζουν να τα σβήσεις ή στα παίρνουν κρυφά το βράδυ. Αλλιώς απειλούν ότι θα το κάνουν οι ίδιοι.
Γίνονται και απαγωγές ονείρων. Σε ένα μεγάλο σακί. Ούτε που φαίνονται εκεί μέσα τα όνειρα, ούτε που αναπνέουν. Μόνο λύτρα ζητούν αυτοί με τα μαύρα ρούχα. Αδιαφορώντας πάντα.
Μήπως αυτοί που παρεμβαίνουν στα όνειρά σου είναι πονηροί, όπως η αλεπού στα παραμύθια; Στο λέω, πιο έντιμο θα ήταν η αλεπού να αντικατασταθεί από άνθρωπο. Στα παραμύθια. Η διανομή ρόλων θα ήταν ίσως πιο έντιμη.
Γιατί εμείς πάντα οι άλλοι έτσι λέμε. Την ευθύνη την έχουμε εμείς οι ίδιοι. Αδιαφορώντας κι αυτοί -εμείς οι ίδιοι- πάντα να καταλάβουν.
Λέξεις εύκολες. Χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Κατρακυλούν μέσα σε έρημα βαγόνια.
Ένα ταξίδι χωρίς αναβάτες.
Etabel Niopa
0 comments: