Ποτέ μου δεν είχα σκαρφαλώσει ξανά στο λαιμό ενός κύκνου.
"Είναι ψηλά και ζαλίζομαι".
Ποτέ ξανά το λευκό δεν με είχε αγγίξει τόσο. Μέσα από το ταραγμένο μου παραμιλητό αργότερα, μού είπαν ότι αυτό που περιέγραφα επρόκειτο για κύκνο.
Κ- ύ - κ- ν- ο- ς.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι.
Όταν η ζωή μου πλημμύρισε μέσα σε χείμαρρους βροχής, κατάλαβα πως το διάφανο
μη-χρώμα του νερού, ήταν σημάδι πως είχα αδειάσει. Αδημονούσα για χρώμα.
Ποιο είναι άραγε το χρώμα της πίστης;
Κάποτε είναι αργά,
η στιγμή που κ α τ α λ α β α ί ν ε ι ς, έρχεται αργά ή αργότερα. Έρχεται
μ- ε- τ -ά.
Όταν όλα έχουν πάρει το χρώμα του φθινοπώρου.
Κάποτε κουράζεται κανείς. Χαμογελά και ζει χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες. Χωρίς να προβλέπει.
Μια ζωή χωρίς αίθουσα αναμονής. Χωρίς ραντεβού με φαντάσματα που αγορεύουν το
"πώς θα έπρεπε να είναι".
Χωρίς ψευδαισθήσεις.
Σάρκα και οστά.
Η πραγματικότητα είναι η μόνη σκηνή που παίζεται το θέατρό μου.
Αρνούμενη την σκηνοθεσία,
Παίζω έκτοτε τον μοναδικό για μένα ρόλο:
τον εαυτό μου.
Etabel Niopa
0 comments: