Αρμπούζοφ Αλεξέι, Φθινοπωρινή Ιστορία, μτφρ. Κώστας Κοτζιάς, Πατάκη, 1999. [...]Απόσπασμα
ΑΥΤΟΣ: Ορίστε, βλέπετε τώρα ότι πρόκειται για εξαιρετική ομπρέλα; Αληθινό υπόστεγο. Μπορεί να πει κανείς χωρίς υπερβολή ότι νιώθει σαν στο σπίτι του κάτω από αυτήν.
ΑΥΤΗ: Πού τη βρήκατε τέτοια άνεση;
ΑΥΤΟΣ: Πού τη βρίσκω; Κάτω από μια ομπρέλα...
ΑΥΤΗ: Αχ, πόσο τη λάτρευα άλλοτε τη βροχή. Τη λάτρευα, Θε μου, σαν τρελή! Έβρεχε κι εγώ περπατούσα ανέμελη στους δρόμους. Στο μυαλό μου στριφογύριζαν οι πιο όμορφες σκέψεις. Τι όνειρα έκανα!... Τις ομπρέλες τις μισούσα. Πηδούσα από τη μια λακκούβα με νερά στην άλλη... Τώρα που δεν είμαι πια νέα, τη βροχή τη φοβάμαι... Φοβάμαι, θέλω να πω, μην κρυολογήσω... Και τρέχω γρήγορα γρήγορα να χωθώ κάτω απ' την ομπρέλα σας! Αξιοθρήνητη κατάσταση με δυο λόγια.
ΑΥΤΟΣ: Με συγχωρείτε, αλλά δε βλέπω τίποτα το αξιοθρήνητο.
ΑΥΤΗ: Και η σιχαμένη βιασύνη μου να τρέξω να χωθώ από κάτω της τι είναι; Κατάντησα δειλή, τρεμουλιάρα! Τι ταπεινωτικό, Θε μου! Ακούστε κάτι. Δεν τη σπάμε και να την πετάξουμε αυτή την ομπρέλα;
ΑΥΤΟΣ: Πώς είπατε;
ΑΥΤΗ: Να χαρείτε, ελάτε να τη σπάσουμε! Ελάτε να αντισταθούμε. Εμείς δεν πρέπει να παραδοθούμε ποτέ.
ΑΥΤΟΣ: Να παραδοθούμε σε ποιον;
ΑΥΤΗ: Στα γεράματα. Αυτά είναι η αιτία, αυτά φταίνε για όλα. Ναι, θα σπάσουμε αμέσως αυτή τη βρομοομπρέλα... Μα τι πάθατε; Πάρτε μια βαθιά ανάσα κι αφήστε το πρόσωπό σας να το δέρνει η βροχή.
ΑΥΤΟΣ: Τι κάνετε εκεί; Μη... τρελαθήκατε;
ΑΥΤΗ: (έχει κλείσει την ομπρέλα) Τώρα θα της δώσω μια στο γόνατό μου! ... Να, καταραμένη! [...]
συνειρμοί Εtabel Niopa
Είναι καιρός που βρέχει.
Παραφυλάς
ανάμεσα στις αστραπές
μήπως και φανούν
οι ιπτάμενες ομπρέλες.
Κάτω από τα σούσουρα και τα μυστικά
θα μοιράζεσαι μαζί της
ταξίδια μακρινά
με προορισμό προς αποφυγήν:
εσένα.
Eξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή