"Το νησί των σκλάβων" του Πιερ ντε Μαριβώ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν.
Κοντεύουν σχεδόν 300 χρόνια που ο Γάλλος συγγραφέας Πιερ Ντε Μαριβώ έγραψε το νησί των σκλάβων. Ποιος θα περίμενε, ότι αυτό το έργο θα είχε ισχύ ακόμη και σήμερα.
Ο Ιφικράτης και η Φροσύνη, πλούσιοι αριστοκράτες από την Αθήνα, έχουν μαζί τους στο πλοίο που τους μεταφέρει εκτός από τις βαλίτσες, τους δούλους τους, τον Αρλεκίνο και την Κλεάνθη. Ναυάγησαν όμως, και η τύχη τους έβγαλε σ’ ένα νησί που ζούσαν μόνο (τέως) σκλάβοι. "Αρχηγός" στο νησί που τους υποδέχεται, ο Τριβελίνος, τους εξηγεί τους κανόνες στη νέα τους πραγματικότητα: Θα πρέπει να αντιστρέψουν τους ρόλους τους. Αν πάρουν όλοι τα "μαθήματα" που τους χρειάζονται, τότε και μόνο, θα μπορέσουν με τη βοήθεια άλλου πλοιαρίου, να επιστρέψουν στην πατρώα γη. Το χαμόγελο στα χείλη μας από την ευφορία που είχε δημιουργήσει το σάστισμα από την ανήκουστη "νέα τάξη πραγμάτων" πάγωσε πολύ σύντομα, όταν ξεκίνησε η αδίστακτη βία που γεννήθηκε μοιραία από την εκδικητικότητα των καταπιεσμένων.
Η Μαριάννα Κάλμπαρη μετέφρασε το έργο και με βοηθό την Θεοδώρα Καπράλου το σκηνοθέτησε ευρηματικά και εμπνευσμένα. Έκανε τον Τριβελίνο από μηχανής Θεό, αόρατο αλλά παρόντα, να οδηγεί την πλοκή και τις σκέψεις μας.
Τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη με τους σπονδυλωτούς καθρέφτες στην πλάτη της σκηνής και τα πολύχρωμα ράκη στη γη του νησιού, έδωσαν με υπερρεαλιστική ακρίβεια την αίσθηση του χώρου που εξελισσόταν η ψυχολογική, κοινωνική, δραματική περιπέτεια. Επιτυχημένη η συνδρομή του φωτισμού της Στέλλας Κάλτσου, κινήθηκε στην ίδια κατεύθυνση, κάνοντας εναλλαγές με το λευκό, ή τονίζοντας φωτορρυθμικά την φωνή του Τριβελίνου. Η ταιριαστή επιλογή των εύθυμων γαλλικών τραγουδιών από τον Νέστορα Κοψιδά, βοήθησε την Μαρίζα Τσίγκα να διδάξει εναρμονισμένη κίνηση στο χώρο.
Η φωνή του Κωνσταντίνου Ευστρατίου, μας έδωσε ένα τόνο βαθύ, σταθερό και ηγεμονικό στον ρόλο του Τριβελίνου.
Ο Νίκος Αλεξίου, στάθηκε ικανοποιητικά στον μικρότερο ρόλο της παρέας, ως Ιφικράτης, αν και θα μπορούσε να έχει το προβάδισμα στις αλλαγές συμπεριφορών. Ένας ρόλος, ο οποίος πιθανόν αδικήθηκε σε σχέση με την υπερπροβολή της Κλεάνθης, η οποία ενσαρκώθηκε από την καταπληκτική Ιωάννα Παππά. Τρέχει, γελάει, κλαίει, φωνάζει, εκδικείται, χτυπάει, ταπεινώνει, μετανιώνει. Κορυφαία της στιγμή, όταν παρά την προσταγή που δίνει "πες μου σ’ αγαπώ", συνειδητοποιεί ότι αυτό δεν μπορεί να το έχει, σε πείσμα της εξουσίας της.
Ο σύντροφός της δούλος Αρλεκίνος, που ζωντάνεψε στην σκηνή από τον υπέροχο Αινεία Τσαμάτη, μας έκανε να γελάσουμε, να προβληματιστούμε, να κλάψουμε, να φοβηθούμε. Ερμήνευσε δυναμικά τον ρόλο του με τον λόγο και το σώμα του. Εξαιρετικός στην σκηνή, και παρά την απόπειρα βιασμού, κέρδισε την συμπάθειά μας από την ειλικρινή του μεταμέλεια. Ευχόμαστε να μας δοθεί η ευκαιρία να τον απολαύσουμε και σε επόμενες εξ ίσου ποιοτικές δουλειές.
Την πραγματικά έξοχη παράσταση λαμπρύνει με την ερμηνεία της η εξαιρετική Βίκυ Βολιώτη. Πανέμορφη τυπική αρχόντισσα, υποδύθηκε την Ευφροσύνη, παραδίδοντας μαθήματα υποκριτικής. Μας χάρισε γέλιο (πικρό) απλώς και μόνον με τις συσπάσεις του προσώπου της, στην φάση της προσπάθειάς της να αντιληφθεί την ζοφερή στροφή της ζωής της. Όταν η υπηρέτριά της άρχισε να την εκδικείται για την έως τότε άδικη κι ανόητη συμπεριφορά της, μεταλλάχθηκε υπέροχα σε μία γλυκιά, τρυφερή και εύθραυστη γυναίκα που υποφέρει τα πάνδεινα από την ασύμμετρη αλαζονική επίδειξη. Φοβήθηκε, πόνεσε, γυμνώθηκε ταπεινωτικά και εξευτελιστικά. Η εκπληκτική της ερμηνεία, μας έκανε να πονέσουμε μαζί της και μας γέμισε προβληματισμούς για την ώρα εκείνη που ο θύτης γίνεται θύμα. Συγχαρητήρια.
Είναι εύκολα κατανοητή η ηττοπαθής προσαρμογή σε δουλικές συμπεριφορές: Σκύβεις, προχωράς, υπακούς, πονάς, συνηθίζεις, δεν σκέφτεσαι. Όμως, η ελευθερία; Πόσο επικίνδυνο είναι να νοιώσεις πραγματικά ελεύθερος; Κι αν αυτή προκύψει έξω από τον δρόμο της ομαλής εξέλιξης; Και η εκδίκηση; Πρέπει να έρθει φυσικά; Η μεγαλοψυχία έχει θέση εδώ; Ποια η σχέση της με την ικανοποίηση του περί δικαίου αισθήματος; Στην ζωή μας βλέπουμε / βιώνουμε αντιστροφές ρόλων. Στην τρέχουσα πολιτική μας εξέλιξη. Στην κηδεμονευομένη μας οντότητα.
Οι ταλαντούχοι ηθοποιοί, αφού απογύμνωσαν τις ενοχές μας σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο, τις αντιλήψεις μας για τις κοινωνικοπολιτικές διαφορές που μας προβληματίζουν από τους αρχαίους χρόνους (αριστοκράτες–δημοκρατικοί), μας έστησαν μπροστά στον καθρέφτη και μας προσέφεραν μία καταπληκτική ευκαιρία για αφουγκρασμό και ενδοσκόπηση. Ας το δουν επειγόντως τουλάχιστον όσοι έχουν δικαίωμα στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι, αλλά και όλοι οι πιθανοί άρχοντες ή σκλάβοι, του χτες, του σήμερα ή του αύριο.
Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο), είναι εύκολα προσβάσιμο στο κέντρο της Αθήνας, και η διάταξη των καθισμάτων του σε σχήμα "Π", αγκαλιάζει την σκηνή και προσφέρει απρόσκοπτη θέαση, σχεδόν από κάθε πλευρά.
0 comments: